ดนตรีร้อนซ่อนรัก

โดย: รมย์ธีรา  ชมผลงานอื่นๆของนักเขียนท่านนี้

ร่วมแชร์นิยาย ให้กำลังใจนักเขียนกันเถอะ =D

ตอนที่ 3 : นางบำเรอ หรือ ???

ชายหนุ่มรับร่างบางลงสู่อ้อมกอด จับใบหน้างามเชยขึ้นอีกครั้งก็รู้ได้ทันทีว่าเธอสลบไปแล้ว จะด้วยพิษไข้หรือพิษรัก แต่ตอนนี้เธอก็อยู่ในอ้อมกอดของเขาและจะไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆอย่างแน่นอน

“อะไรกัน ยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ” ชายหนุ่มทำเป็นบ่นอุบอิบ แต่ใบหน้ายิ้มกริ่ม

อย่างพอใจ ช้อนร่างบางขึ้นอุ้มแล้วพาขึ้นรถมุ่งตรงไปยังที่พักของตัวเอง จับที่หน้าผากบางรู้สึกได้ถึงความร้อนของร่างกาย หญิงสาวที่นอนหนุนตักเขากำลังซมพิษไข้

มองดูร่างบางด้วยแววตาห่วงใย เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคงทำให้เธอคิดมาก และการทำงานหนักคงทำให้ร่างกายของเธอรับไม่ไหว ร่างบางที่ไร้สติของหญิงสาวถูกกระชับเข้าสู่อ้อมกอดที่แสนอบอุ่น หญิงสาวซุกใบหน้าเข้าหาไออุ่นจากกายของเขาอย่างไม่รู้ตัว

แสงตะวันสาดส่องเข้ามายังห้องนอนสุดหรูในห้องพักตากอากาศริมทะเลแสนงาม รติยาค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆเมื่อยล้าไปทั่วทั้งร่างกาย งานหนักเมื่อวานทำให้เธอแทบจะหมดแรงตั้งแต่ออกจากร้าน ไหนจะพิษไข้ที่เพิ่งจะดีขึ้น กระพริบตาถี่ๆมองดูเพดานห้องนอนที่ไม่คุ้นตา

โคมไฟแสนสวยระย้าประดับอยู่กลางห้องผุดลุกขึ้นยืนนั่งตัวตรงแล้วมองไปรอบๆกาย เตียงกว้างขนาดหกฟุตผ้าปูที่นอนแสนนุ่มผ้าห่มแสนสวย ข้าวของสุดหรู กว้างใหญ่ราวกับตึกทั้งตึกของเธอที่เช่าอยู่ก็ไม่ปาน หญิงสาวผุดลุกขึ้นยืนตัวตรงหมุนกายไปรอบๆ อ้าปากค้ามึนงงและสับสนเริ่มทบทวนความทรงจำที่เกิดขึ้น

ชายคนนั้น คังฮีราฟ อาหารรสเลิศ จูบแสนหวาน แล้วเธอก็หมดสติไป ฟางก้มมองดูตัวเองทันทีเห็นตัวเองอยู่ในเสื้อยืดตัวใหญ่ๆ ภายในเปลือยเปล่าก็ใจหายวาบด้วยความตกใจ ยกมือขึ้นปิดตัวเองรู้สึกน้ำตาตกและโกรธแค้นคนที่ทำแบบนี้กับเธอ

“ทำเป็นตกใจไปได้ฉันไม่ทำอะไรคนป่วยหรอก” เสียงคุ้นหูของชายหนุ่มคนเดิมที่ทำให้เธอเรื่องวุ่นๆเกิดขึ้น รติยาหันขวับไปหาเจ้าของเสียงทันที เห็นเขากำลังนั่งทอดอารมณ์อยู่ที่เก้าอี้ปรับนอนริมหน้าต่าง พร้อมกับกาแฟหนึ่งแก้วในชุดลำลองสบายๆ แต่ที่แปลกตาไปก็ดูเหมือนจะเป็นหน้าตาของเขาสะอาดสะอ้าน ไม่มีเครื่องสำอางหนาเตอะปกปิดอยู่เหมือนทุกครั้งทำให้เห็นใบหน้าที่อ่อนวัยจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นคนๆเดียวกัน

“นี่ราฟเหรอ” หญิงสาวเดินเข้าหาชายหนุ่มอย่างไม่เชื่อสายตาเขาดูอายุพอๆกับเธอด้วยซ้ำ ผิวหน้าก็เนียนสวยราวกับผู้หญิง ดวงตาที่ไม่ถูกเขียนให้เข็มดูน่าหลงใหลกว่าตอนแต่งหน้ามากมายนัก ริมฝีปากสวยสีชมพูดูดีมีชีวิตชีวา เส้นเลือดฝาดแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนสุขภาพผิวดีจริงๆ แต่พอแต่งหน้าเข้าไปดูไม่ออกเลยว่าเขาอายุเท่าไรกันแน่

“ใช่ ทำไมเหรอ คิดว่าสุดหล่อของเธอ มาโกโตะ ไค รึไง” ราฟยิ้มออกมาแบบเขินๆ น้อยคนนักที่จะได้เห็นใบหน้าที่แท้จริง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากให้เธอเห็นเขานัก อาจเป็นเพราะเธอหลงใหลในใบหน้าอ่อนใสของมาโกโตะไค ทำให้เขาอิจฉาอยากให้เธอหลงใหลในใบหน้าที่แท้จริงของเขาบ้างก็ได้

“ชิ นายเทียบไม่ได้กับเขาหรอก อย่าพยายามเลย” ฟางโกหกที่จริงใบหน้าของเขาทำเอาเธอใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ยิ่งกว่าได้เห็นสุดหล่อของเธอทางทีวีซะอีก

“ว่าแต่ที่นี่ที่ไหน”

“ที่พักส่วนตัวริมทะเลของบริษัท” ชายหนุ่มพูดเนิบๆ เดินเข้ามาหาหญิงสาวพร้อมกับส่งหนังสือพิมพ์ให้กับเธอ แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่ได้สนใจปัดมือไม่รับหนังสือพิมพ์ที่เขาส่งให้

“ที่พักส่วนตัวเหรอ” รติยาพยักหน้ามองดูรอบๆ แล้วหันไปเห็นชายทะเลแสนสวยก็ตกใจ หันไปต่อว่าชายหนุ่มเป็นการใหญ่

“ทะเล แย่แล้วฉันต้องทำงานนะ พาฉันมาที่นี่ทำไม นายมันโรคจิตเอาแต่ใจที่สุดเลย”

“โอ๊ย...ยัยเสียงสิบแปดหลอดเรื่องนั้นนะไม่ต้องห่วงหรอก ฉันให้คนจัดการแล้ว กลับไปเมื่อไรเธอไปทำงานได้เหมือนเดิม” ชายหนุ่มยกมือขึ้นอุดหูทำหน้าแหย่เกหนวกหูเสียงของหญิงสาวอย่างสุดจะทน

“แล้วนายคิดเหรอว่าการที่ได้กลับไปทำงานอย่างเดียวฉันจะพอใจ รู้ไหม ฉันขาดงานแบบนี้เงินทองก็ขาดไปด้วย ฉันจะเอาที่ไหนใช้ล่ะไหนจะค่าเรียน ค่าห้อง ส่งให้แม่อีก ฉันไม่ใช่ลูกคนรวยอย่างนายนะ ที่จะเสวยสุขอย่างสบายใจไม่ต้องทำอะไรน่ะ...”

หญิงสาวระเบิดอารมณ์ออกไปด้วยความหงุดหงิดยกมือขึ้นกุมขมับรู้สึกปวดหัวตุ๊บอีกครั้งที่ต้องตะเบ่งเสียงออกไปดังๆ และการกระทำของเขาทำให้เธอรู้สึกเครียดจัดจนเหมือนไข้จะกลับ เพราะด้วยฐานะทางบ้านของเธอทำให้เงินเป็นเรื่องใหญ่ การขาดงานเพียงวันเดียวหรือครึ่งวันอาจทำให้เธอมีเงินไม่พอส่งเสียตัวเองเรียนก็เป็นได้

“โอ๊ย...เรื่องเยอะจริงๆ นะเธอเนี่ย ไม่ต้องห่วงหรอกฉันจะชดใช้เธอให้หมดทุกอย่าง” ชายหนุ่มยกมือขึ้นอุดหูพร้อมยื่นข้อเสนอ เขาเองก็ให้คนไปสืบเรื่องของเธอมาพอสมควร ทำให้รู้ว่ารติยาเป็นเด็กดีแต่บ้านอยากจน และไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใดๆก็ตาม ที่ทำให้เขาสนใจเธอ การกระทำของเขาจะไม่มีทางทำให้เธอเดือดร้อนอย่างแน่นอน

“ยังไงไม่ทราบ” ฟางหันไปถามชายหนุ่มอย่างไม่ทันเอะใจ ว่าคำถามที่เธอถามออกมามันอาจจะแสดงให้เห็นถึงบางอย่าง ที่เปลี่ยนสถานะของเธอจากพนักงานเสิร์ฟสาวเป็นนางบำเรอ

“ฉันจะจ่ายให้เธอห้าล้านเป็นค่าเสียเวลาที่ต้องมาอยู่กับฉัน” ราฟถอนหายใจพูดออกไป ทั้งที่เขาไม่ได้อยากจะใช้คำพูดนี้เท่าไรนัก รู้ดีว่าหญิงสาวอาจจะเข้าใจความหมายผิด ซึ่งแท้จริงแล้วที่เขาต้องการคือได้อยู่กับเธออีกครั้ง ได้รู้จักตัวจริงของเธอและเขา และที่สำคัญตอบแทนการกระทำของเขาในคืนนั้นที่พรากความสาวของเธอไป ถึงแม้ในใจของเขาจะพอใจที่ได้เป็นเจ้าของเธอก็ตาม

“ชดใช้งั้นเหรอ หึ ไม่ใช่ว่าเงินจะชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างได้หรอกนะ” ถึงจะตาโตด้วยความตกใจกับจำนวนเงินมหาศาลที่เขาตั้งใจจะจ่ายให้ แต่รติยาผู้ไม่ยอมใครมองชายหนุ่มสายตาดุๆกัดปากแน่น คิดไปถึงวันที่เธอต้องสูญเสีย เขาจะชดใช้ให้เธอยังไงความสาวของเธอก็ไม่มีวันกลับมาได้

“เอาน่า ก็ยังดีกว่าเสียไปฟรีๆไม่ใช่เหรอ” ฮีราฟเดินมาหาหญิงสาวพยายามพูดจาให้เธออารมณ์เย็นลง และกำลังชั่งใจว่าจะเสียตัวไปฟรีๆ หรือจะรับเงินเขาแล้วอยู่อย่างสุขสบาย พร้อมยื่นเช็คที่มีลายเซ็นลงนามเรียบร้อยของเขาให้กับเธอ

“ฉันไม่ใช่พวก...” รติยาคำพูดจุกอยู่ที่อกมองดูเช็คที่ชายหนุ่มยัดเหยียดให้ ถึงแม้ใจจริงจะความรังเกียจและตีความหมายในคำพูดและการกระทำของเขาที่เหมือนจะดูถูก ที่เธอบ้านยากจนถึงกับต้องขายตัวเรียน ทำเอาฟางสะอึกน้ำตาตก กำมือแน่นน้ำตาคลอเสียใจกับการกระทำของตัวเอง

ไม่ไม่คิดว่าตนจะตกต่ำถึงเพียงนี้ แต่จำนวนเงินมหาศาลก็ทำให้หญิงสาวต้องชั่งใจ ห้าล้านสามารถทำให้เธอเรียนต่อไปถึงไหน แถมสิ่งที่เสียไปแล้วมันก็จะไม่มีวันกลับคืน อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเสียไปเปล่าๆ การเสียไปครั้งนี้อาจจะทำให้เธอและครอบครัวสุขสบายก็ได้

“ฉันไม่ได้ว่าเธออย่างนั้น อย่าเข้าใจผิด ฉันรู้ดีว่าเธอไม่ใช่” ชายหนุ่มรีบยกมือขึ้นโบกปัดกับสิ่งที่เธอเข้าใจ ในเมื่อเขารู้ดีว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันคือเรื่องเข้าใจผิดและชายคนแรกของเธอคือเขา และจะให้เขาคิดได้ยังไงว่าเธอเป็นนักศึกษาขายบริการ

“แล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ” หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดหนัก ราวกับว่าไม่แคร์เรื่องที่เกิดขึ้น มองหน้าชายหนุ่มตรงๆอยากรู้ความจริงว่าทำไมเขาต้องเลือกเธอ

“ข้อแรกฉันอยู่ในช่วงพักร้อน เลยอยากพักผ่อนสมองกับคนที่ฉันอยากจะอยู่ด้วย...” คังฮีราฟพูดออกไปตามความจริง หลังจากจบคอนเสิร์ตเขาต้องการพักผ่อน ก่อนจะพักการทำดนตรีแล้วกลับไปเกาหลีเพื่อเรียนต่อให้จบ

“ถามสักคำรึยังว่าฉันอยากจะมาด้วย” ฟางไม่ปล่อยให้เขาพูดข้อสอง เธอตัดคำไม่สนใจชายหนุ่มมองค้อนเขาด้วยความขัดใจ ถึงจะใจเต้นแรงไปกับสิ่งที่เขาบอกว่าอยากจะอยู่กับเธอก็ตาม

“ข้อสองฉันต้องพาเธอหนีจากนักข่าว” ชายหนุ่มส่งหนังสือพิมพ์ให้ฟางอีกครั้ง ร่างบางรับมาอย่างงงๆ

ทำไมเธอต้องหนีนักข่าว แต่เมื่อเห็นรูปบนหน้าหนังสือพิมพ์รติยาถึงกับใจหายวาบ ภาพจูบของเขาและเธอในร้านอาหารลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่ง แสดงว่าเขาคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอนถึงต้องถูกจับตามองแบบนี้

“แล้วทำไมฉันถึงต้องลงหนังสือพิมพ์กับนาย” รติยามือไม่สั่นเงยหน้ามองดูชายหนุ่มหน้าใสตรงหน้า สลับไปมากับภาพในหนังสือพิมพ์

“นายเป็นใครนะ” 

“นี่...เธอไม่รู้จักฉันจริงๆเหรอ” ชายหนุ่มหน้าใสมองดูหญิงสาวอย่างไม่แน่ใจ เห็นร่างบางพยักหน้าหงึกๆสายตามองเขาอย่างงงๆ ก็ถอนหายใจออกมารู้สึกเสียกำลังใจ เมื่อคนที่เขาอยากจะให้รู้จักกลับไม่รู้จักเขาเลยสักนิดเดียว

“แล้วนายเป็นใครฉันต้องรู้จักด้วยเหรอ” หญิงสาวพยายามคิดใบหน้าของชายหนุ่มตอนแต่งหน้าจัด ดูคุ้นตาอยู่ก็จริงแต่เธอก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอเขาที่ไหน เพราะที่เธอสนใจส่วนใหญ่ก็จะเป็นมาโกโตะไคสุดที่รักของเธอ ถ้าเขาจะเป็นดาราล่ะก็คงจะเป็นดาราไม่ดังเท่าไร เท่าที่ใจของเธอคิดเอาไว้

“เอางี้ ช่างเถอะ เธอไม่รู้จักก็ดีแล้ว ฉันอยากจะอยู่กับคนที่ไม่รู้จักฉันบ้างเหมือนกัน” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างอ่อนใจ เขาไม่ใช่คนขี้อวดที่จะโฆษณาไปเรื่อยว่าเขาเป็นใครมาจากไหน การที่เธอไม่รู้จักเลยมันก็ดีอย่าง บางทีเธอก็จะได้เป็นตัวของตัวเองและเขาเองก็เป็นตัวของตัวเองเช่นกัน

“แล้วเรื่องข่าวล่ะ” รติยามองดูภาพข่าวอย่างไม่แน่ใจ คิดภาพไม่ออกว่าตัวเองต้องไปทำงาน ในขณะที่นักข่าวรุมทึ้งอยู่นอกร้าน

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงฉันจะให้คนจัดการให้ เธออยู่แบบนี้สักพัก นักข่าวตามหาตัวไม่เจอเดี๋ยวเรื่องก็เงียบไปเอง  ยังไงฉันก็ไม่ได้ดังอะไรอยู่แล้วนี่” ชายหนุ่มพูดประชดทั้งๆที่รู้ดีว่าข่าวฉาวจะไม่จบลงง่ายๆ

“งั้น เท่ากับว่านายช่วยฉันนะสิ” หญิงสาวมองดูชายหนุ่มอย่างไม่แน่ใจ ถึงจะยังโกรธเคืองเรื่องที่ข่มเหงเธอและลักพาตัวเธอมา แต่ด้วยเหตุผลทั้งปวงเขามีเหตุผลมากพอที่จะทำ

“ก็ใช่...” ชายหนุ่มพยักหน้าเนิบๆ รู้สึกดีที่หญิงสาวกล่อมได้ง่ายกว่าที่คิด ทั้งๆที่

เธอจะต่อว่าเขาอีกก็ได้ เพราะถ้าเขาไม่ไปหาเธอ เรื่องก็จะไม่เป็นแบบนี้แต่ด้วยรสสัมผัสของหญิงสาวที่ทำให้เขาติดตราตรึงใจเขาจึงต้องมาพบกับเธออีก

เมื่อร่างบางตรงหน้าดูเหมือนจะสงบอารมณ์ลงได้ และทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น หญิงสาวก็ทรุดตัวนั่งลงที่ปลายเตียง รู้สึกเหนื่อยใจนี่เธอต้องเป็นนางบำเรอให้เขาจนกว่าข่าวจะจบลง ชายตามองดูชายหนุ่มข้างกายที่มองดูเธออยู่ไม่ห่าง คิดหนักถึงสถานะของตัวเอง ราฟมองดูแววตาของหญิงสาวด้วยความเห็นใจเดินเข้ามาใกล้แล้วนั่งลงข้างกาย

“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ทำให้เธอเสียหายหรอก” ราฟกุมมือบางที่ยังอุ่นๆของหญิงสาวอย่างรู้สึกผิดขึ้นมาในทันที

“ก็นั้นสิ คงไม่เสียหายไปมากกว่านี้แล้วล่ะ” รติยาชักมือกลับ จำใจยอมรับข้อเสนอเพราะเธอก็คงไม่มีปัญญาจะหนีนักข่าวไปที่ไหน ไปที่บ้านต่างจังหวะก็คงไม่มีประโยชน์ ในเมื่อรูปโชว์หน้าหนึ่งแบบนี้ กลับไปทำงานก็คงจะลำบาก ไปที่ไหนก็ไม่ได้ ตอนนี้อยู่กับเขาคงจะปลอดภัยที่สุด

“ข้อสาม...” ชายหนุ่มหันไปมองใบหน้างามที่มีแววตาเป็นกังวล ทำท่าจะเอ่ยข้อสามตามที่พูดออกไปทำเองคนที่ถูกมองอยู่นิ่ง ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะรอฟังข้อสามของเขาอย่างคาดหวัง คำพูดที่ลึกซึ้งมากพอที่จะทำให้เธออยู่ได้อย่างสบายใจ

“ไปข้างนอกกันเถอะ ขี้เกียจจะพูดแล้ว” แต่แล้วข้อสามของชายหนุ่มก็ทำเอาหญิงสาวพูดไม่ออก ได้แต่ก้มหน้ายอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น คนอย่างเธอคงไม่มีปัญญาทำให้ชายใดใจเต้นแรงที่ได้อยู่ด้วยหรอก

“แล้วจะให้ฉันไปสภาพนี้เหรอ” หญิงสาวมองดูตัวเองในแบบฉบับวาบหวิว เสื้อตัวใหญ่ของเขาสั้นเกินไปที่จะเดินออกไปไหน คงไม่ต้องถามเป็นอันรู้กันในใจว่าใครเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับเธอ

“มีชุดอยู่ในตู้ก็เลือกเอาสิ” ชายหนุ่มชี้ไปทางตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมห้อง เขาให้คนจัดการเสื้อผ้าทุกอย่างให้กับเธอแล้วตั้งแต่เย็นเมื่อวาน ก่อนที่จะลักพาตัวเธอออกมาจากที่ทำงาน แล้วเดินออกจากห้องนอนปล่อยให้หญิงสาวจัดการกับตัวเองเพียงลำพัง โดยทิ้งข้อสามเอาไว้ในใจว่า เขาต้องการเธอและเงินเหล่านี้เป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น

ไม่นานเสื้อผ้าสวยๆที่ชายหนุ่มหามา ก็ถูกหญิงสาวสวมได้อย่างพอดีตัว ฟางมองดู

ตัวเองในกระจกอย่างพอใจ เสื้อสายเดียวสีฟ้าข้างใน ถูกคลุมด้วยเสื้อสีขาวตะข่ายบางๆแขนยาวทับเข้ารูป กางเกงขาสั้นสีดำสนิทพอดีกับชายเสื้อคลุม รองเท้าส้นเตี้ยแบบรัดกุมเหมาะจะเดินชายทะเล ไม่อยากถามหรอกว่าเขาไปเอาของพวกนี้มาจากไหน รู้แต่ว่าทุกอย่างมันพอดีสำหรับเธอเหลือเกิน

หญิงสาวใช้เวลาแต่งตัวได้นานพอสมควร ด้วยอยากจะดูดีที่สุดโดยไม่รู้สาเหตุ แต่อยากให้เขาเห็นเธอแล้วประทับใจ ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มด้วยสีบางๆเน้นแบบธรรมชาติ ไม่นานร่างบางก็ปรากฏกายออกมาจากที่พัก เห็นชายหนุ่มยืนสวมแว่นตาสีดำ มือสอดกระเป๋ากางเกงรออยู่ก็เดินเขินๆเข้าไปหาคาดหวังจะได้คำชมจากปากของเขา

“นานชะมัดเลย กะให้ฉันรอจนแก่ตายเลยรึไง” ฮีราฟหันมามองร่างบางซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ในใบหน้าที่เคร่งขรึม ทำทีเป็นหงุดหงิดทั้งที่พอใจกับการแต่งตัวของหญิงสาว แถมยังทำแหย่ประสาทให้ร่างบางที่เดินเข้ามาหาหงุดหงิดใจ

“อย่าบอกนะแต่งตัวนานกะให้ฉันชมนะ”

“ใครจะไปอยากแต่งให้นายดูล่ะ ตาบ้ากาม” แต่คำทักทายจากปากของเขากลับเป็นคำต่อว่าทำเอาหญิงสาวหน้าเง้าทันที เชิดหน้าใส่ชายหนุ่มกัดปากแน่นด้วยความขัดใจ คิดว่าความสัมพันธ์ลึกซึ้งของเขาและเธอจะทำให้ชายหนุ่มมองเธอต่างไปจากผู้หญิงคนอื่น

“ไม่ต้องแต่งมากหรอกครั้งหน้านะ ฉันชอบดูเวลาเธอไม่แต่ง ไม่ใส่อะไรเลยมากกว่า” ชายหนุ่มสนุกสนานที่สามารถทำให้เธองอนได้สำเร็จ หันไปคว้าข้อมือบางมากุมไว้แน่นแล้วจูงไปเดินเล่นที่ชายหาด ร่างบางหน้าแดงจัดกับคำพูดของเขาแล้วเดินตามไปอย่างว่าง่ายไม่อาจจะขัดขืน นานมากแล้วสำหรับเธอเช่นกันที่ไม่ได้พักผ่อนหรือมาเที่ยวทะเลแบบนี้

ฯ...หาดทรายสีขาวสะอาดตา ท้องทะเลแสนกว้างใหญ่ ร่างของเธอและฉันรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ที่แห่งนี้คือสถานที่แห่งความทรงจำที่แสนงาม เสียงคลื่นเรียกหาจังหวะรักของเราไพเราะเสนาะหู เสียงนกร้องรำทำเพลงครื้นเครงสุขใจ เพิ่มจังหวะของการแนบชิด เสียงครางของเธอที่เรียกหาฉัน ยิ่งเร่งความรักของเราให้เร่าร้อนทวีคูณ มาเถอะคนดีขยับเข้าหาฉันทั้งตัวและหัวใจ ความรักของเราสองแสนมากมายยิ่งใหญ่ เกินกว้างท้องทะเลจะรองรับ เกินกว่าฟ้ากว้างจะเป็นพยาน เกินกว่าใครจะมาพรากจากกัน...ฯ

ชายหนุ่มปิดไอแพตคู่ใจเมื่อเนื้อหาเพลงใหม่ของเขาถูกบันทึกลงไปอย่างเรียบร้อย มองดูหญิงสาวแสนงามที่อยู่เบื้องหน้ากำลังหยอกล้อเล่นกับเกลียวคลื่น รติยาเป็นแรงบันดาลใจให้เขาได้อย่างน่าประหลาด เงยหน้ามองดูพระอาทิตย์ยามเย็นที่ค่อยๆลาลับขอบฟ้า ร่างบางที่น่าเย้ายวนลงเล่นน้ำมาหลายชั่วโมงไม่รู้จักเหน็ดจากเหนื่อยทั้งๆที่เพิ่งหายไข้ทำเอาคนที่เพิ่งทำงานเสร็จเริ่มหงุดหงิด

“นี่เธอ ขึ้นมาได้แล้วน่า” ชายหนุ่มตะโกนเรียกหญิงสาวด้วยความเห็นห่วงกวักมือเรียกร่างบางให้ขึ้นมาตามคำสั่ง แต่หญิงสาวกลับส่ายหน้ายกมือกวักเขาเรียกให้ลงไปเล่นน้ำกับเธอแทน

“ไม่ไป ฉันไม่ลงน้ำหรอก” ชายหนุ่มตะโกนตอบกลับทำเอาหญิงสาวยืนท้าวสะเอว รู้สึกหงุดหงิดเขาปล่อยให้เธอลงน้ำอยู่คนเดียวมานานแล้ว ตอนแรกหลังจากกินข้าวเสร็จบอกว่าจะลงเล่นด้วย แต่ขอทำงานก่อนเธอก็ไม่ได้กวนใจ ตอนนี้งานของเขาเสร็จแล้ว กลับผิดคำไม่ยอมลงน้ำมาเล่นกับเธอ

หญิงสาวยืนนิ่งมองดูชายหนุ่มคิดหาวิธีให้เขาลงน้ำมาเล่นสนุกกับตน ชายหนุ่มเองก็มองรอคอยหญิงสาวให้ขึ้นฝั่งอยู่นาน แล้วอยู่ๆร่างบางที่เห็นเด่นชัดก็จมหายไปกับเกลียวคลื่นใหญ่ ที่ซัดสาดเข้ามายังชายฝั่งทำให้หญิงสาวไม่ทันระวังตัว ชายหนุ่มใจหายวาบ รติยาหายไปจากสายตาของเขาเสียแล้ว

“นี่ เธอ...” ชายหนุ่มตะโกนเรียกหญิงสาวพร้อมส่ายสายตามองหาร่างบางที่หายไป ใจหวังรติยาจะผุดขึ้นมาจากทะเลลึกที่แสนจะน่ากลัว แต่ก็นิ่งสนิทมีเพียงเสียงคลื่นและลมพัดที่ซัดสาดเข้ามาถึง ชายหนุ่มขยับกายตัดสินใจเดินลงทะเลไปใจหวั่นลึกหายใจเข้าออกรุนแรงขึ้นกัดปากนิ่งเมื่อลงน้ำไปถึงครึ่งตัว

“นี่...รติยา” เสียงชายหนุ่มหายไปกับเสียงคลื่น ตะโกนเสียงดังลั่นแต่คนที่เขาเรียกหากลับไม่โผล่ขึ้นมา ทำเอาชายหนุ่มยิ่งใจสั่นแล้วอยู่ๆ บางอย่างที่อยู่ใต้น้ำก็แตะเบาๆที่เรียวขาของชายหนุ่ม ฮีราฟตกใจผวาเดินถอยหลัง  เสียหลักจมน้ำทันทีเมื่อสิ่งนั้นกระชากเขาล้มลงไปในน้ำทะเล

“เย้...ลงมาสักที...ฮ่า...ฮ่า” เสียงหวานปนหัวเราะปิดปากขำมองดูชายหนุ่มที่กำลังทำท่าทางสำลักน้ำอย่างเอาเป็นเอา ตายเหมือนคนว่ายน้ำไม่เป็น แล้วเมื่อตั้งสติได้ทรงตัวอยู่ก็ลูบหน้าปานน้ำทะเลออกจากใบหน้า กวาดสายตามองดูทะเลกว้างด้วยสายตาหวาดหวั่น แล้วตวัดสายตามองดูคนเจ้าเล่ห์ด้วยสายตาแค้นเคือง

“เล่นบ้าอะไรของเธอ” ชายหนุ่มตะหวาดลั่นจนร่างบางสะดุ้ง ไม่คิดว่าการหยอกเล่นสนุกๆของเธอจะทำให้เขาโกรธจัดขนาดนี้

“แกล้งหน่อยเดียวเองทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วยล่ะ” รติยามองดูร่างของชายหนุ่มเดินลุยน้ำขึ้นฝั่งด้วยความมึนงง ในเมื่อเขาเป็นคนพาเธอมาทะเลกว้าง แต่ทำไมกลับไม่ยอมลงน้ำแถมยังทำท่าทางไม่อยากลง สายตาที่มองดูน้ำทะเลเมื่อครู่ก็ดูจะหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

“นี่โกรธเหรอ” หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มขึ้นฝั่งเอื้อมมือไปจับข้อมือหนาอย่างสำนึกผิด ที่คิดแกล้งแรงไปหน่อยบางทีเขาอาจจะชอบบรรยากาศ แต่ไม่ชอบเล่นน้ำทะเลก็เป็นได้

“จำไว้นะ อย่าเล่นอะไรแบบนี้อีก ถ้าไม่อยากจะเสียตัวฟรีๆ” แต่สิ่งที่ตอบกลับมากลับเป็นท่าทีที่เย็นชาของชายหนุ่มและสายตาราวกับจะกลืนกินเธอ หรือฆ่าให้ตายกับการกระทำคิดสนุก แต่ไม่รู้จักคิดที่จะเล่นให้ถูกคน พร้อมสะบัดข้อมือที่หญิงสาวจับอยู่ออกแล้วเดินลิ่วไม่รอช้า ไปยังตึกสูงใหญ่ซึ่งเป็นที่พักของตัวเอง หญิงสาวตัวชาเมื่อได้ยินดังคำชายหนุ่มพูด ราวกับว่าเธอเป็นนางบำเรอของเขาก็ไม่ปาน เอาตัวแลกเงิน ต้องทำตามที่เขาสั่ง

“คนบ้า แล้วฉันขอให้มันเป็นแบบนี้รึไงเล่า” ฟางบ่นกับตัวเองเดินกัดปากนิ่งคอตกตามชายหนุ่มไปยังบ้านพัก เขาเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจร่างบางที่ยืนตัวสั่นคางกระทบกันอยู่กลางห้องนอน หญิงสาวได้แต่ยืนอึ้งไม่ขยับคิดเจ็บใจตัวเองที่ถูกเขาทำท่าทางดูถูกราวกับไม่มีค่าอะไร ลำพังการเสียตัวให้กับเขาคงไม่เท่าไรแต่การที่ภาพของเธอลงคู่กับเขาทำให้เธอไม่อาจจะรับมือกับปัญหาที่จะตามมาได้ถึงได้ยอมทนอยู่อย่างอดสูแบบนี้

ขณะที่หญิงสาวคิดอย่างน้อยใจ ชายหนุ่มในห้องน้ำก็ถอนเสื้อผ้าออกจากตัวที่เปียกชุ่มมองดูใบหน้าตัวเองในกระจกปากสั่นกระทบ แต่หาได้จากความหนาวสั่นเพราะตัวเปียก สิ่งที่หวาดกลัวมันอยู่ลึกในจิตใจ ภาพบางอย่างผุดขึ้นมาในสมองสาเหตุที่เขาไม่ยอมลงน้ำทะเล

ทั้งๆที่ชอบกลิ่นและบรรยากาศของชายหาดมาก แต่ก็ไม่อาจจะใจกล้าลงว่ายน้ำ

อย่างที่เขาเคยทำตอนเด็กๆ ฮีราฟหลับตาท่าทางเหนื่อยหน่ายกับความทรงจำที่แสนเจ็บปวด ความทรงจำที่เปลี่ยนชีวิตและความฝันไปอย่างสิ้นเชิงแล้วชายตามองดูร่างบางที่ยังยืนนิ่งไม่ไหวติง

ผ่านเงาสะท้อนของกระจกบานใหญ่ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ หันไปหยิบผ้าเช็ดตัวมานุ่งอย่างหมิ่นเหม่เดินไปพิงขอบประตูห้องน้ำแล้วกอดอก สายตามองดูร่างบางที่ตัวเปียกโชกเสื้อผ้าแนบเนื้อไปทุกสัดส่วนเผยให้เป็นเรือนร่างเย้ายวนชวนฝันที่เขาหลงใหลถึงกับเป่าหูเธอให้ยินยอมจำใจอยู่ร่วมกับเขาตอนนี้

“ยืนนิ่งอยู่ได้มานี่สิ” เสียงของชายหนุ่มดังก้องทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง หันไปมองเม้มริมฝีปากแน่นน้ำตาคลอแต่ฝืนกลืนลงอกไม่อยากให้ชายหนุ่มตรงหน้ารู้ว่าเธอกำลังเสียใจ

“ฉันบอกให้มานี่ไง”

                รติยาเดินไปหาฮีราฟที่ประตูห้องน้ำอย่างช้าๆ เดาอารมณ์ของรูปงามไม่ถูกว่าอยู่ในภาวะไหน รู้แต่ว่าเธอไม่กล้าที่จะขัดใจ เพราะสายตาของเขาเมื่อครู่ทำเอาเธอหวาดหวั่นทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

                “นี่เป็นบทลงโทษของเธอที่กล้าทำให้ฉันลงน้ำทะเล” เมื่อร่างบางมาถึงในระยะเอื้อมถึงสองมือหนาของชายหนุ่มก็รวบตรึงต้นแขนของเธอ รั้งร่างบางเข้าไปยังห้องน้ำกว้างใหญ่แล้วบดริมฝีปากสวยได้รูปลงไปที่ริมฝีปากบางเฉียบที่เม้มสนิทของเธออย่างรุนแรง

จนเจ้าตัวผงะถอยใบหน้าออกห่างจนกระแทกลงไปที่กำแพงหนา หญิงสาวหลับตาแน่นด้วยความเจ็บทั้งริมฝีปากที่ถูกบดเบียดเข้ามาและศีรษะด้านหลังของเธอ แต่กลับไม่มีน้ำตาออกไปสักหยดเดียว ชายหนุ่มถอนใบหน้าออกมองดูหญิงสาวที่หลับตาแน่นกายสะท้านลมหายใจหอบหนักราวกับวิ่งมาเหนื่อยๆ ริมฝีปากของร่างบางตรงหน้าบวมเจ่อขึ้นเล็กน้อยด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่ถูกปลุกเรื่องราวในอดีตของตัวเองยังไม่จางหาย ทั้งๆเคยที่ตั้งใจจะกลืนกินเธอทั้งตัวด้วยความนุ่มนวลก็ตาม

                “กลัวเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถามน้ำเสียงยังคงเย็นชา แต่ผ่อนแรงบีบที่ต้นแขนงามลงเล็กน้อยรู้ดีว่ายังไงเธอก็เป็นลูกไก่ในกำมือ หนีไปจากเขาไม่ได้อยู่แล้ว ใบหน้าของชายหนุ่มเข้าใกล้หญิงสาวปลายจมูกเข้ารูปงาม เขี่ยไล่เล่นกับปลายจมูกของหญิงสาวถ้าเป็นอารมณ์

ปกติใจของทั้งสองคนเต้นแรงจนดังออกมานอกอก

                “ไม่ ฉันไม่กลัวนายหรอก” รติยาใจแข็งลืมตามองดูชายหนุ่มสายตาแข็งกร้าวพยายามข่มความหนาวภายในใจเอาไว้ไม่ให้แสดงความสั่นสะท้านออกมารวมทั้งความรู้สึกร้อนรุ่มที่กำลังปะทุขึ้นทุกทีทุกที

                “งั้นก็โกรธ” ฮีราฟลากเสียงต่ำกระซิบริมใบหูผ่อนลมหายใจเบาๆ รดซอกคอของเธอความรู้สึกแข็งกร้าว เมื่อครู่เริ่มจะอ่อนปวกเปียก ขนกายลุกตั้งชันอย่างไม่ได้ตั้งใจ  

                “ฉะ...ฉันจะโกรธนายจ้างได้ยังล่ะ” ฟางกล่าวตัดบดน้ำเสียงสั่นๆ ด้วยความน้อยใจปนวาบหวามใจ เพราะการกระทำของเขาทำเอาร่างบางเริ่มจินตนาการล้ำลึก

“ในเมื่อฉันมันก็แค่นางบำเรอที่นายซื้อตัวมา”

                “หึ...” ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากความรู้สึกโกรธเคืองเริ่มลดต่ำลง เมื่อได้จูบหวานและกอดร่างนุ่มนิ่มของเธอได้ยินคำว่านางบำเรอดังออกมาจากปากก็ทำให้ชายหนุ่มใจหาย เขาไม่ได้ตั้งใจจะกล่าวหาเธอเป็นดังที่เข้าใจ ลึกๆแล้วอยากจะชี้แจงสาเหตุของความโกรธและหงุดหงิดที่เกิดขึ้นภายในจิตใจของตัวเอง แต่ก็เปลี่ยนใจเป็นบอกสิ่งที่เธอควรจะรู้ดีกว่า

“ฉันแค่หงุดหงิดที่เธอไม่เชื่อฟังฉัน บอกให้ขึ้นน้ำไม่ยอมขึ้น แถมยังจะมาทำให้ฉันตัวเปียกอีกมันน่าโมโหไหมล่ะ”

                หญิงสาวข่มใจฟังกัดปากนิ่งคำพูดของชายหนุ่ม อาจจะถูกที่เธอขัดคำสั่งของเขา แต่บางอย่างในแววตาที่เธอเห็นมันมากกว่านี้ บางอย่างที่เขาปกปิดและซ่อนมันไว้ในใบหน้าที่หล่อเหลาและความสดใสร่าเริงที่เขาอาจจะเสแสร้งแกล้งแสดงออกมา ขณะที่หญิงสาวกำลังคิดหนัก มือหนานุ่มของชายหนุ่มก็ค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าของร่างบางออกโดยไม่รู้ตัว

                “นี่จะเป็นบทลงโทษของคนที่ไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของฉัน” ริมฝีปากร้อนระอุของฮีราฟจูบลงที่หัวไหล่เนียนสวยดึงสายเล็กๆของเสื้อลงอวดช่วงไหล่ได้รูปกะทัดรัด รู้สึกชอกช้ำใจที่ร่างกายถูกกระทำราวกับเป็นนางบำเรอก็ไม่ปาน ชายหนุ่มไม่ทันสังเกต รุดหน้าชิมรสหวานจากเรือนร่างของหญิงสาวต่อไปด้วยความหอมหวานของผิวกายเนียนนุ่มชวนหลงใหล

สองมือลูบไล้ขึ้นลงไปทุกสัดส่วน บีบเคล้นสะโพกผายที่นุ่มหยุ่นและเต็มไม้เต็ม

มือภายใต้กางเกงบางที่แทบจะปกปิดอะไรไว้ไม่ได้ จนรติยาเริ่มเสียการทรงตัวเพราะความ

รุนแรงในอารมณ์สวาทที่มีมากขึ้นเรื่อยๆของชายหนุ่ม ลมหายใจเริ่มหอบหนักกว่าเดิม พิงกายที่กำแพงกว้างหลับตาพริ้มเงยหน้ามองเพดานสีขาวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ พยายามเก็บอารมณ์ไม่ให้เสียงแห่งความใคร่หลุดออกมาให้ชายหนุ่มได้ยิน

                ชายหนุ่มดึงรั้งเสื้อสายเดียวลงจากกายหวาน แล้วปลดพันธนาการบราสีงามตัวสุดท้ายออกจากเรือนร่าง แล้วดันร่างบางเข้าไปยังอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ ปลดกางเกงแนบเนื้อด้วยความรีบร้อนจนเหลือร่างที่เปลือยเปล่าตรงหน้าเขา

                “เธอสวยน่ากินไปทั้งตัวเลยรู้ไหม” ชายหนุ่มกระซิบบอกรั้งร่างบางนั่งลงตักของตัวเองที่อ่างขนาดใหญ่ แล้วลูบไล้ขึ้นลงบีบนวดทรวงอกจนยอดถันแข็งขึ้นเป็นไตชวนให้สัมผัส ทรวงอกของร่างบางสะท้านขึ้นลงด้วยความเสียวซ่านความคิดน้อยใจว่าตัวเองเป็นนางบำเรอเมื่อครู่เริ่มจางหาย

เปลี่ยนมาคิดถึงความวาบหวามของรสสัมผัสของชายหนุ่มที่กำลังเกิดขึ้น มือหนาของเขาวนเวียนอยู่ที่ยอดอกของเธอที่กำลังถูไถบนฝ่ามือปลายนิ้วเขี่ยเล่นที่ยอดถันทั้งสองข้าง ร่างบางผวาเฮือกเอนกายพิงชายหนุ่มอย่างเต็มใจสองมือบางจับที่ข้อมือหนาของชายหนุ่มเชิงสั่งให้หยุดทำ แต่กลับลูบไล้ราวกับถวิลหาเขามานานแสนนาน

                ถึงแม้สมองสั่งการให้ทำตัวแข็งเป็นหิน ไม่ตอบสนองอารมณ์แห่งความใคร่ที่ชายหนุ่มมอบให้ แต่ก็ยากเหลือเกินที่จะควบคุมตัวเองในเมื่อรสสัมผัสของชายหนุ่มทำเอาเธออ่อนแรงทุกครั้งไป ยิ่งมือหนาลงต่ำไปยังหน้าท้องลูบไล้ความแบนราบด้วยความผอมของตัวเธอ

แล้วหยุดลงที่กลางลำตัวมือหนาประกบลงอย่างพอดี ใบหน้าของหญิงสาวหลบลงที่อกกว้างของชายหนุ่มด้วยความเขินอายในตัวเอง เพราะสะโพกงามกำลังขยับเล็กน้อยเชิญชวนให้เขาเข้าถึงอย่างควบคุมไม่ได้ ริมฝีปากของชายหนุ่มก็จูบลงที่ซอกคอ ลิ้นร้อนเลียไล้เล่นไปตามไหล่เนียนสวยปลายนิ้วเริ่มทำหน้าที่สะกิดยอดเกสรที่หลบซ่อนอยู่ภายในกุหลาบดอกอูม