[จบ] คลั่งรักซาตาน 1 [ Loved Devil ]

โดย: รุ่งอรุโณทัย  ชมผลงานอื่นๆของนักเขียนท่านนี้

ร่วมแชร์นิยาย ให้กำลังใจนักเขียนกันเถอะ =D

ตอนที่ 1 : Chapter -One-

Chapter -One-

ณ ดินแดนนูนาวุต ประเทศแคนาดา ตะวันหยุดนิ่งมองคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เธอจากไปเมื่อห้าปีก่อน ซึ่งก่อนนั้นเธออยู่ที่นานถึงหกปี ฟิลิป ชอว์น ไม่ใช่คนดีอะไรนักแต่เขาดีกับเธอ ทั้งๆที่เธอเป็นแค่ตัวล้างหนี้ให้กับครอบครัว 

“ตะวัน เธอเป็นคนของตระกูลชอว์น ห้ามติดต่อกับอดีตครอบครัวเธออีกตลอดชีวิต จำไว้ว่าเธอไม่มีตัวตนอีกแล้วสำหรับอดีตครอบครัวเธอ” ตะวันต้องจดจำคำสั่งของฟิลิปที่เขารับเธอมาตั้งแต่สิบขวบ เด็กสิบขวบที่ต้องเดินทางจากบ้านเกิดเมืองนอนตั้งแต่ที่เธอจำความได้ ในช่วงแรกเธอไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ตะวันเอาแต่ร้องไห้จะกลับบ้าน เธอพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ด้วยซ้ำ การสื่อสารเป็นไปอย่างยากลำบาก ฟิลิป ให้เธอพักห้องที่อยู่คนละฟากกับตึกใหญ่ ตะวันเป็นเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ฟิลิปให้อยู่ที่นี้ ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกใจอย่างมากกับเหล่าลูกน้องของฟิลิป แต่ทุกคนรู้ดีว่าฟิลิปไม่มีทางหว่านพืชแล้วไม่หวังผลแน่นอน แต่กับตะวัน จารุกรุง เด็กคนนี้ฟิลิปหวังอะไรในตัวเธอ

ฟิลิปไม่ค่อยมาวุ่นวายอะไรกับเธอ เขาสั่งเพียงว่าให้ทุกคนดูแลเธอเป็นอย่างดี แคทรีนที่ตอนนั้นอายุยี่สิบสอง เธอเอ็นดูตะวันตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น เด็กหญิงเอเชียที่มีดวงตาโตกลม ผมดำยาว ผิวขาวสะอาด ปากเล็กๆที่อิ่มเอิบ ตะวันเป็นเด็กผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักมาก แคทรีนจึงเป็นคนที่ดูแลตะวันสอนภาษาอังกฤษให้กับตะวัน ให้ตะวันได้เข้าโรงเรียน แต่ก็ไม่อาจทำลายความเศร้าหมองในตัวตะวันได้จนหมด

ตูม! เสียงน้ำในสระแตกกระจาย คีนวัยสิบเก้าที่เดินมาทางนั้น เขาได้ยินเสียงนั้นกับร่างเด็กผู้หญิงที่กำลังดำผุดดำว่ายในสระ

ตูม คีนกระโดดลงน้ำทันที เขาเข้าถึงตัวตะวันได้ก่อนที่ตะวันจะจมดิ่งลงสู่พื้นสระน้ำ 

คอก! ครอก! เสียงไอที่ออกมาจากคอเล็กๆของเด็กหญิงตะวัน ที่ไม่รู้เดินแบบไหนถึงตกสระน้ำในบ้านได้ ตะวันหอบหายใจ ใบหน้าแดงก่ำ จมูกแดง จากอาการสำลักน้ำ แต่ตะวันก็ไม่เป็นอะไรมาก เพราะคีนช่วยเธอไว้ได้อย่างรวดเร็ว 

ตะวันวัยสิบขวบรู้ดีว่าตะวันเป็นใคร แต่หลายเดือนที่เธอมาอยู่ที่นี้ วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นคีนชัดๆและใกล้ๆ คีน ชอว์น บุตรชายวัยสิบเก้าปีของฟิลิป เขาเป็นเหมือนเจ้าชายในนิทาน และเหตุการณ์วันนี้ทำให้ตะวันมีสายตามองคีนเพียงคนเดียว...

“เชิญครับ” ตะวันคืนกลับสู่ปัจจุบัน เมื่อลูกน้องของฟิลิปเอ่ยกับเธอ ให้เธอเดินเข้าไปข้างใน เมื่อฟิลิปรอเธออยู่

“สวัสดีค่ะนายท่าน” ตะวันเอ่ยกับฟิลิป เมื่อเดินเข้ามาข้างในเขานั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวราคาสูงทรงหลุยส์

“ตะวัน ฉันดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง”

“มิได้ค่ะ หนูกลับมาเป็นตัวแทนของแคทรีนที่มาร่วมแสดงความยินดีกับนายท่านครบรอบหกสิบปี”

“มันเป็นเพียงแค่ตัวเลข งานนั้นไม่สำคัญเท่ากับที่ฉันคาดหวังว่าครอบครัวจะได้อยู่พร้อมหน้าอีกครั้ง”

“แคทรีนท้องแก่มาก คุณหมอไม่อยากให้เธอต้องเดินทางไกลในช่วงนี้ เธอฝากความรักและความห่วงใยมาถึงนายท่านด้วยค่ะ” 

“ก็จริง! แต่ฉันก็ดีใจนะที่แคทรีนยอมให้เธอเดินทางมาเป็นตัวแทนในครั้งนี้...นานแล้วที่พวกเธอไม่กลับมาเยี่ยมฉันเลย”

“แคทรีนบอกว่าหลังจากที่เธอคลอดและหลานของนายท่านแข็งแรง เธอจะกลับมาหานายท่านค่ะ”

“ขอบใจนะ แค่พวกเธอมีความสุขฉันก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้แล้ว” ตะวันยิ้มให้กับฟิลิป ยิ่งเธอโตขึ้นเข้าใจโลกมากขึ้น ฟิลิปที่เป็นคนไม่ดี คนนอกกฎหมายของสังคม แต่นั้นไม่ทำให้สายตาของตะวันเปลี่ยนไปเลย เพราะฟิลิปไม่เคยร้ายกาจกับเธอเลยสักครั้ง ต่างกับอีกคนที่เป็นสาเหตุให้เธออยู่บ้านหลังนี้ต่อไปไม่ได้ คีน ชอว์น ห้าปีที่เธอไม่เห็นตัวจริงเขา แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เธอขาดการมองเห็นเขา คีนมีข่าวกับสาวๆคนดังของประเทศมากมาย เขาถือเป็นเซเลบที่มีชื่อเสียงเลื่องลือทั้งหน้าตาและความร่ำรวย ภาพหลุดของเขากับเหล่าสาวๆมีให้ตะวันได้เห็นเขามาโดยตลอดห้าปีที่เธอจากไปไกลถึงญี่ปุ่น

“ที่นี้ไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะ รวมถึงนายท่านที่หกสิบเป็นเพียงตัวเลขอย่างที่นายท่านว่า”

“ขอบใจ คงมีแต่คนที่เปลี่ยนไป และฉันต้องขอบใจเธอสำหรับเรื่องของมิซาโต้”

“มิซาโต้เขาดีกับหนูมากค่ะ” ฟิลิปยิ้มเพราะเรื่องนี้คงมีแต่พวกเขาเพียงสองคนเท่านั้นที่รู้และเข้าใจ ตะวันเดินกลับห้องพักที่ตอนนี้เธอได้ห้องใหม่ตึกเดียวกับฟิลิปและคีน 

เสียงเครื่องยนต์แลมโบกินี่ เวเนโน โรดสเตอร์ ที่เคลื่อนมาจอดหน้าประตูทางเข้าที่ตะวันกำลังเดินผ่านไปขึ้นชั้นสอง ทำให้เธอต้องหยุดและหันมามองผู้ที่ลงมา ถึงแม้ระยะจะห่างเกือบสิบเมตร แต่สำหรับเธอแล้วภาพเขาคนนั้นก็คมชัด เมื่อเธอไม่เคยลืมเขา คีน ชอว์น ที่เดินเข้ามาข้างใน และสิ่งใหม่ที่ปรากฎอยู่ในบ้านเขา ทำให้คีนต้องหลี่ตามองเธอกลับ สายตาประสานกันอย่างตั้งใจ 

คีน เดินมาทางสายตาที่เขาจับจ้องอยู่ ระยะห่างที่เพียงสองสามเมตร สายตาของคีนเลื่อนมองหญิงสาวตรงหน้าไล่ลงต่ำและเลื่อนขึ้นมาจบที่ใบหน้าสวยใส น่ามองยิ่งนัก คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเพียงเล็กน้อย เพราะคีนรู้สึกคุ้นๆกับหญิงสาวตรงหน้าแต่ที่หน้าแปลกที่เขาจำเธอไม่ได้ ซึ่งไม่ใช่นิสัยทั่วไปของเขาที่จะหลงลืมความสวยงามของเพศตรงข้าม

“เดี๋ยวนี้พ่อฉันพาหญิงบริการเข้าบ้านแล้วเหรอ” ตะวันนิ่ง สงบ ยับยั้งความไม่พอใจไว้ก้นบึ้งที่ลึกที่สุด ตะวันทำเพียงหันหลังให้กับคีน ชอว์น ที่เขาไม่เปลี่ยนเลยกับอากัปกริยาที่เขามีกับเธอ

“หามิได้ครับท่าน คุณตะวัน ครับ” คนของฟิลิป เป็นฝ่ายชี้แจงรายละเอียดให้คีนได้รู้

“ตะวัน ยายเด็กร่านคนนั้นเหรอ?” ตะวันที่ถึงแม้เดินไปตามขั้นบันไดจนมาถึงชั้นสอง แต่ประโยคร้ายกาจของคีน เธอก็ได้ยินชัดเจน ปากอิ่มสีชมพูระเรื่อเม้มแน่น และพยายามบังคับตัวเองให้เดินต่อไปยังห้องพักของตน

“ผมว่าท่านฟิลิปคงไม่ชอบใจนัก ถ้าคุณคีนจะเรียกคุณตะวันแบบนั้น” โทนี่ มือขวาของฟิลิป เอ่ยอีกครั้งกับคีน ซึ่งคีนก็พยักหน้าอย่างขอไปทีกับคำติติงของโทนี่ 

คีน เดินขึ้นบันไดที่ตะวันหายไปจากสายตาเขาแล้ว ไปทันทีซึ่งไม่แปลกเพราะห้องของคีนอยู่ชั้นสองเช่นกัน คีนหันมองซ้ายขวา รอยยิ้มปรากฎขึ้นเมื่อเขาเห็นประตูที่อยู่อีกด้านกำลังขยับปิด แสดงว่าตะวันพักห้องนี้ซินะ! คีนเดินมาที่ประตูห้องพักของตะวัน เขาทำเพียงยิ้มให้กับประตู และเดินไปอีกทางที่เป็นห้องส่วนตัวเขา

ตะวันที่ยืนอยู่หน้าประตู หูแนบกับประตูฟังเสียงฝีเท้าของคีนที่เดินจากไปแล้ว เธอตั้งใจให้คีนรู้ว่าเธอพักห้องนี้ต่างหาก ตะวันเดินกลับเข้ามาในห้องเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบชุดว่ายน้ำทูพีชสีเหลืองออกมา รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของตะวันก่อนที่เธอเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนมัน 

คีนกับรอยยิ้มทรงเสน่ห์บนใบหน้าที่สายตาเขาจับจ้องมองเงือกน้อยแสนสวยกำลังแวกว่ายอยู่ในสระว่ายน้ำในบ้าน 

“ในที่สุดเธอก็ว่ายน้ำเป็นจนได้” คีนเปรยออกมา เพราะภาพความทรงจำเมื่อสิบปีก่อน ที่ตะวันมาอยู่ที่นี้ได้ไม่นาน คีนได้ช่วยเธอไว้ตอนที่เธอพลัดตกสระน้ำ คีนจำไม่ค่อยได้นักเพราะตอนนั้นเขาไม่คิดว่าตะวันจะเติบโตขึ้นมาและสวยน่ารักได้เพียงนี้ คีนไม่ได้รังเกียจสาวเอเชียแต่เขาแค่ไม่ประทับใจกับหญิงสาวเอเชียโดยเฉพาะหญิงไทยที่เหมือนกับแม่ของเขา คีนไม่รู้ว่าตอนนี้แม่ของเขาอยู่ที่ไหน แต่แม่ที่หักหลังพ่อเขาพยายามที่จะให้พ่อเขาเข้าคุกให้ได้ทำให้เขาไม่โหยหาผู้หญิงที่เป็นแม่เลยสักนิด และคีนไม่เข้าใจพ่อเลยที่จู่ๆ วันหนึ่งก็พาเด็กผู้หญิงชาวไทยคนนี้มาอยู่ที่บ้าน คีนไม่เคยสนใจแม้แต่จะชายตามองตะวันเลยสักนิด แต่ตอนนั้นที่ตะวันตกสระเขาแค่ไม่ยากให้มีคนตายในบ้านก็เท่านั้น จึงยอมโดดลงสระไปช่วยเธอขึ้นมา

คีนเปลี่ยนเสื้อผ้ามาสวมเพียงกางเกงว่ายน้ำและเสื้อยืดที่พร้อมถอดเหลือเพียงกางเกงว่ายน้ำสามส่วนลงสระน้ำได้ทุกเมื่อยามที่เขาต้องการ 

คีนเดินมาที่สระน้ำ ตะวันนอนอยู่บนเตียงผ้าใบริมสระกำลังพักจากที่ว่ายน้ำมาได้สักพัก

“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ทราบว่าคุณจะใช้สระน้ำ เชิญคุณตามสบาย...ฉันขอตัว” ตะวันขยับลุกนั่งบนเตียงผ้าใบ เธอเอื้อมไปหยิบผ้าคลุมเนื้อนิ่ม แต่...

ควับ  คีนคว้าผ้าคลุมผืนนั้นไว้เช่นกัน ไม่ยอมให้ตะวันใช้มันปกปิดความงดงามของเธอต่อสายตาเขาได้ง่ายๆ

“ฉันต้องแลกกับอะไร เพื่อให้เธออยู่ต่อ”

“อยู่ต่อ? ที่สระน้ำเหรอคะ”

“ใช่ ที่สระน้ำ”

“เพื่อนเล่นน้ำมั้งคะ” คีนยิ้ม สายตามองสำรวจเรือนร่างในชุดว่ายน้ำสีเหลือง ที่แทบจะแยกไม่ออกว่าตะวันสวมมันอยู่เมื่อสีผิวของเธอกลมกลืนไปกับชุด 

ตะวันยิ้มหว่านเสน่ห์ใส่คีน ที่สายตาเขาไม่ปิดบังความรู้สึกที่ตะวันอ่านได้ง่ายมาก ว่าคีนพึงพอใจเธอและคำตอบของเธอ แต่... “...ที่ไม่ใช่คนแบบคุณ” คีนเก็บรอยยิ้มทันทีกับประโยคต่อท้ายของตะวันที่กระชากผ้าคลุมหลุดจากมือของเขา

“คนแบบฉันมันมีปัญหาอะไร” คีน ขัดขวางการจากไปของตะวันไว้ เขาไม่ชินกับการถูกปฎิเสธ

“ค่ะ มีปัญหา เพราะฉันเกลียดใบหน้าที่มีเครารกๆ ฉันเกลียดสีผิวแบบนี้ ฉันเกลียดริมฝีปากและกลิ่นน้ำหอมประจำตัวคุณ เพราะฉันรู้สึกคลื่นไส้อยากจะอาเจียนเมื่อต้องอยู่ใกล้ๆคุณค่ะ คุณคีน” คีนดึงตะวันเข้าปะทะอกอย่างแรง เพราะเขาเป็นใคร เธอเป็นใคร ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฎิเสธเขา

“ถ้างั้นก็อาเจียนออกมาตอนนี้เลย” คีนก้มหน้าเค่นเสียงพูดลมหายใจเขาเป่ารดใบหน้าของตะวัน ที่เงยหน้าเผชิญหน้ากับคีนอย่างไม่มียอมแพ้

“ปล่อยนะ!เพราะฉันเริ่มจะสะอิดสะเอียนจนแทบจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว” ตะวันขัดขืนดิ้นรน เมื่อคีนเบียดเรือนร่างของเธอแนบแน่นกับเรือนกายของเขาที่ทำให้ตะวันสั่นสะท้านกับบางอย่างที่ดันแนบหน้าท้องแบนราบของเธอ

“ไม่มั้ง มาพิสูจน์ว่าจริงอย่างที่พูดมั้ย ถ้าอยากจะอาเจียนก็ปล่อยออกมาเลย เพราะฉันก็อยากลิ้มรสชาติเธอเหมือนกันว่าจะเป็นอย่างไร...” คีนจบเสียงของเขาเมื่อริมฝีปากเขาแนบปิดริมฝีปากของตะวันทันที ลิ้นร้ายไม่รีรอล้วงล้ำเข้าสู่โพรงปากที่เปิดทางแบบไม่ทันตั้งตัว ฝ่ามือแข็งแรงเลื่อนลงต่ำสอดเข้าไปในบิกินี่ชิ้นด้านล่างอย่างรวดเร็ว ปลายนิ้วเคลื่อนหายเข้าสู่โพรงสาวจากทางด้านหลัง ทุกอย่างรวดเร็วจนตะวันตั้งตัวไม่ทันกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองตอนนี้ มือทั้งสองของเธอพยายามที่จะผลักไสคีนให้ห่างจากตัวเธอ แต่นิ้วร้ายในตัวเธอขับเคลื่อนอย่างรวดเร็วจนโพรงสาวที่เขาเข้าไปอย่างง่ายดายชื่นจนคีนรับรู้มันเช่นกัน

ตะวันไม่อาจควบคุมร่างกายและหัวใจที่เต้นถี่เร็วได้เลย เพราะแท้จริงแล้วเธอรอคอยสัมผัสแบบนี้จาก   คีนมานานหลายปี แต่เธอจะให้เขารู้ไม่ได้ว่าเธออยากตกเป็นของเขาที่เหลือเพียงแต่ร่างกายเท่านั้นที่เขายังไม่ได้จากเธอไป ซึ่งหัวใจของเธอเป็นของเขามาตลอดสิบปีนี้ 

คีนที่ไม่ไร้ซึ่งประสบการณ์สวาท เขาย่อมรู้ว่าตะวันรู้สึกยังไงกับสัมผัสของเขา ถึงแม้คีนจะใจเร็วด่วนได้ ก็เขามักจะเจอผู้หญิงแบบนี้ รักสนุกแต่ไม่ผูกพัน ซึ่งคีนวัยสามสิบเขายังไม่จริงจังไม่มีเจ้าของหัวใจ เขาต้องการเพียงหญิงสาวบำบัดความใคร่ และตะวันก็ช่างน่าสนใจและประทับใจเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเธอใกล้ๆ และตอนนี้เขาก็ต้องการผู้หญิงคนนี้เสียแล้ว เมื่อเธอเปียกชื้นยามที่นิ้วเขาสัมผัสเธอถึงแก่นด้านใน คับแคบ ตอดรัด เขาทันที แต่ตะวันจูบไม่เก่งสักเท่าไหร่ เมื่อลิ้นร้ายเขาชอนไชดูดดื่มโพรงปากเธอ

“หวานกว่าที่คาดไว้” คีนกระซิบใกล้ริมฝีปากอิ่ม ที่แดงบวมของตะวัน 

“ปล่อยนะ!” ตะวันร้องออกมาเสียงไม่มั่นคง เมื่อนิ้วร้ายของคีนยังคงขยับอยู่ ทำให้ตะวันร้อนไปทั้งเรือนร่างจากด้านใน 

“ฉันช่วยเธอได้นะ...สวรรค์ชั้นสุดยอดรอเธออยู่” คีนไม่ยอมปล่อยแต่กลับเสนอเส้นทางความสุขให้กับตะวัน ที่ใบหน้าแดงก่ำอย่างชัดเจน 

“ไม่! ปล่อยนะ” ตะวันที่เสียงไม่มั่นคงเหมือนเดิม เธอกำลังเรียกกำลังใจอันแรงกล้า ถอยออกจากอ้อมแขนของคีน ที่ขยับเบียดร่างเธอแนบกับตัวเขามากขึ้น เพื่อที่ให้นิ้วร้ายแสดงศักยภาพความสามารถของเขาให้ตะวันได้รับรู้มากขึ้น

คีนยิ้มออกมา เมื่อตะวันแนบใบหน้ากับแผ่นอกกว้างเขา สองแขนยึดจับเขาไว้เป็นหลัก เมื่อกระแสความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่วร่างกายเธอแล้วตอนนี้ ตะวันหอบหายใจ เหงื่อแตก เมื่อเธอต้องยอมจำนนให้  คีนทำตามที่เขาต้องการกับร่างกายของเธอกับนิ้วแสนร้ายกาจของเขา การแนบชิดของร่างกายเขาและเธอทำให้ตะวันรับรู้ถึงสัญญาณความต้องการของคีนที่มันแผ่ขยายตัวเบียดแนบจนแทบจะแทรกตัวเข้าไปในร่างกายเธอทางหน้าท้องแบนราบของเธอ

“คีน!!!!” เสียงทุ้มจากทางด้านหลังของคีน เรียกสติของตะวันกลับมา เธอผลักคีนออกได้อย่างง่ายดาย เมื่อคีนเองก็ได้ยินเสียงนั้นเช่นกัน 

ตะวันก้มหยิบเสื้อคลุมทันทีที่ได้รับอิสระจากคีน เธอวิ่งกลับเข้าไปด้านในโดยไม่หันมองเจ้าของเสียงทรงพลังนั้น เพราะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ฟิลิป ชอว์น  

คีนกำมือตัวเองไว้ หันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงนั้น ด้วยใบหน้าที่ราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา และนี้ก็เป็นอีกอย่างที่ฟิลิปสอนเขาเองว่าอย่าให้ใครอ่านได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“พ่อมีงานอะไรให้ผมทำเหรอครับ”

“แกมายุ่งวุ่นวายกับตะวันทำไม”

“ไม่ได้มาวุ่นวาย แค่มาทำความรู้จัก คนเคยรู้จักกันก็ต้องทักทายกัน”

“ทักทายเหรอ” ฟิลิปย้ำถามสายตาหลี่มองคีน 

“ครับ”

“ทักทายก็ทักทาย และฉันขอสั่งให้แกทำเพียงแค่นั้น ทักทายเท่านั้น อย่าแตะต้องตะวัน และฉันจะยินดีมากถ้าแกจะปฎิบัติกับตะวันเหมือนเมื่อก่อน”

“แตะต้อง...ทำไมผมจะแตะต้องไม่ได้ เธอเป็นผู้หญิงของพ่อเหรอ...ผมพึ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้พ่อพาผู้หญิงของพ่อเข้ามาที่บ้านแล้ว”

“คีน! ฉันไม่เคยแหกกฎของตัวเอง ตะวันไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่แกเข้าใจ แต่แกก็ไม่มีสิทธิแตะต้องเธอ นี้เป็นคำสั่ง...ถ้าแกทนไม่ได้จะไปค้างที่อื่นสักสี่ห้าวันก็ได้ เพราะตะวันจะอยู่ที่นี้แค่ไม่กี่วันเธอก็จะเดินทางกลับญี่ปุ่นทันทีหลังจากงานครบรอบหกสิบปีของฉัน” คีนคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจกับสิ่งใหม่ที่ได้รู้