พ่ายเพลิงพิศวาส (ลงจบแล้ว)

โดย: รินวรส นางแมว  ชมผลงานอื่นๆของนักเขียนท่านนี้

ร่วมแชร์นิยาย ให้กำลังใจนักเขียนกันเถอะ =D

ตอนที่ 3 : Chapter 3

Chapter 3

          “สวัสดีครับคุณดิเอโก... รู้สึกเป็นเกียรติจริงๆ ที่ได้ต้อนรับคุณที่นี่ฮ่าๆๆ” เดฟหัวเราะเสียงดังลั่นเมื่อยามปรากฏกายตรงเชิงบันไดของตัวตึก เสียงนั้นฉุดให้ดิเอโกและเควินที่ยืนจังก้าอยู่กลางโถงมีลูกน้องของเดฟ     ห้อมล้อมเป็นด่านกักกั้นโดยรอบต่างพากันหันไปมองทันที

เดฟส่งสัญญาณให้ลูกน้องกระจายตัวออกแล้วก้าวลงมายืนเผชิญหน้ากับดิเอโกอย่างไม่หวั่นเกรง

          “ฉันมารับตัวผู้หญิงของฉันคืน” ดิเอโกเอ่ยทันที เจ้าพ่อใหญ่เช่นเขาไม่เคยเกรงกลัวคนอย่างเดฟแม้แต่นิด และไม่เคยคิดจะล้ำเส้นให้เขม่นกันมากกว่าที่เป็นอยู่ แม้ตลอดเวลาเดฟจะคอยตั้งท่าหาเรื่องอยู่เนืองนิตย์

“โอ๊ว... ว้าว! ผู้หญิงของคุณ ใครไม่ทราบครับคุณดิเอโก ที่นี่มีแต่ผู้หญิงของผมเท่านั้น! ฮ่าๆๆ” เดฟยังคงหัวเราะร่าราวกับว่ากำลังพูดคุยเรื่องขบขัน แต่น้ำเสียงและสีหน้าท่าทางแสดงอาการเย้ยหยันดิเอโกสุดใจ

“นี่เงินของนายเอาคืนไปแล้วส่งตัวผู้หญิงของฉันคืนมา” ดิเอโกโยนกระเป๋าในมือออกไปตรงหน้าเดฟ ลูกน้องที่รุมล้อมระวังภัยขยับหมายเข้าชาร์ตตัวฝ่ายตรงข้ามแต่เดฟยกมือสั่งห้ามไว้

“ฮะ ฮะ ฮ่า มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ฉันอุตส่าห์ลงแข่งประมูลกว่าจะได้มา แต่นายกลับจะมาโยนเงินนี่ใส่หน้าฉันแล้วบอกให้ฉันส่งผู้หญิงคนนั้นให้นาย ฝันไปไหมดิเอโก!” เดฟเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยันเมื่อยามนี้ดิเอโกก็เหมือนลูกไก่จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด

“นายต้องการเท่าไหร่ว่ามาสำหรับค่าเสียเวลาควักเงินออกจากกระเป๋านายเดฟ” ดิเอโกยื่นคำขาดด้วยรู้ดีว่าต่อให้เจรจาด้วยดีคนอย่างเดฟก็ไม่มีวันยินยอมง่ายๆ ถ้าไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ เพราะฉะนั้นการกระชับตัดตอนให้เดฟเอื้อนเอ่ยออกมาโดยเร็วนั่นคือหนทางที่จะหลีกเลี่ยงการทำสงครามประสาทกับเดฟ

“ฮ่าๆๆๆ นายกล้าแลกขนาดนั้นเชียวหรือดิเอโก ผู้หญิงคนนั้นสำคัญมากขนาดนั้นเชียว” เดฟหัวเราะลั่นพลันดวงตาคู่ดุก็แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวราวปีศาจร้ายทันควัน

“ฉันไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำกับนาย เดฟ! บอกมาต้องการเท่าไหร่ ฉันยินดีจ่ายเพื่อซื้อผู้หญิงของฉันคืน” ดิเอโกย้ำคำดวงตาคมกล้าจ้องตอบดวงตาแข็งกร้าวของเดฟอย่างไม่หวาดหวั่น

“ว้าว! สุดยอด เยี่ยม! ” เดฟดวงตาลุกวาวเมื่อได้ฟังคำ เจ้าพ่อวายร้ายเบะปากทำหน้าเหยเกก่อนแสยะยิ้มยามยื่นหน้าเข้าไปเอ่ยวาจาแสนแสบทรวง

“แล้วถ้าผู้หญิงของนายกลายเป็นของเหลือเดนจากลูกน้องฉัน นายก็ยังอยากได้คืนงั้นสิ”

“ระยำ!” ดิเอโกสบถด่าลั่นอย่างไม่อาจระงับเปลวเพลิงโทสะอันร้อนแรงที่ลุกโชนขึ้นได้อีกต่อไป

ดวงตาคมกล้าจ้องเขม็งราวเตรียมพร้อมเข้าห้ำหั่นได้ทุกเมื่อ ยิ่งได้ยินวาจาเสียดแทงใจในประโยคต่อมายิ่งเพิ่มความเคียดแค้นในใจให้ดิเอโกจนแทบไม่อาจอดกลั้นไหว

“ฮ่าๆๆๆ มึงจะมาเป็นเดือดเป็นแค้นทำไมไอ้ดิเอโก ในเมื่อมึงขายผู้หญิงคนนั้นด้วยตัวมึงเอง ”

ยามนี้สองมือกำเข้าหากันแน่นอย่างพยายามเก็บกักอารมณ์โกรธที่อัดแน่นจนแทบปะทุ ใบหน้าคมมองเห็นสันกรามนูนปูดยามดิเอโกขบกรามเก็บข่มอารมณ์โกรธที่พุ่งพล่านภายใน

“ไหนมึงพร่ำรำพันนักว่ามึงรักน้องกู แล้วดูสิ่งที่มึงทำไอ้ดิเอโก!” เดฟตวาดกร้าวเมื่อดิเอโกเอาแต่นิ่งเงียบ แต่ครั้งนี้ดิเอโกกลับตวาดกลับด้วยเสียงดังลั่นพอกัน

“ผู้หญิงคนนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”

“แล้วน้องกูเกี่ยวข้องกับเรื่องของมึงตรงไหน ไอ้ดิเอโก!” เดฟถลาเข้าหาพร้อมกระชากคอเสื้อดิเอโกเต็มแรงกำลังเมื่อไม่อาจทนเก็บกลั้นความแค้นที่ฝังแน่นในอกได้

“หยุด! เควิน!” ดิเอโกยกมือสั่งห้ามบอดี้การ์ดหนุ่มที่ขยับเข้าหาเพื่อช่วยเหลือ

เควินได้จำต้องชะงักค้างอยู่เพียงเท่านั้นเมื่อเจ้านายไม่ให้ยุ่งเกี่ยว ดวงตาสีน้ำทะเลมองผ่านแว่นกันแดดขนาดใหญ่จับจ้องระวังภัยไม่วางตา

“กูต้องทนดูน้องกูถูกย่ำยีต่อหน้า ทนดูน้องกูถูกฆ่าก็เพราะมึง ไอ้ระยำ!” เดฟพ่นวาจาดุดันยามกระชากคอเสื้อดึงร่างดิเอโกเข้าใกล้  แต่ทว่าเจ้าพ่อวายร้ายต้องแทบกระอักเลือดเจียนตายเมื่อดิเอโกสวนกลับไม่ยั้งเช่นกัน

“ที่ดาราเดลเป็นแบบนั้นก็เพราะมีพี่เลวระยำแบบแกไงเดฟ”

“ไอ้ดิเอโก!” เดฟชักปืนสั้นขนาดเล็กที่เหน็บเอวไว้ออกมาจ่อขมับ   ดิเอโกด้วยแรงโทสะ แต่ทว่าเจ้าพ่อคู่แค้นกลับจ้องตอบไม่ลดละเช่นกัน

เควินจับจ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้านิ่งไม่ไหวติง บอดี้การ์ดหนุ่มขบกรามแน่นจนเห็นเป็นสันนูนปูด ดวงตาคู่สีน้ำทะเลตวัดสำรวจถ้วนทั่วอย่างรวดเร็วภายใต้ท่าทีสงบนิ่ง คำสั่งเด็ดเดี่ยวดังกึกก้องจนท่องได้ขึ้นใจ ไม่ว่าวันนี้จะเป็นหรือตายเป้าหมายคือต้องชิงตัวสุพิชญากลับคืน

“เอาสิ! ถ้านายคิดว่าฆ่าฉันแล้วคิดว่าดาราเดลจะสงบสุข” ดิเอโกท้าทายอย่างไม่เกรงกลัว เขารู้ดีคนอย่างเดฟหากจะใช้วิธีฆ่าเพื่อล้างแค้นคงทำไปนานแล้วและเขาคงไม่ต้องกังวลต่อสิ่งใด แต่วิธีสกปรกที่เดฟชอบใช้ต่างหากคือภัยพิบัติที่น่ากลัว

“ฆ่าให้โง่น่ะสิ คนอย่างมึงความตายยังน้อยไป ไอ้ดิเอโก!” เดฟแสยะยิ้มเหยียดหยันก่อนผลักดิเอโกออกห่างโดยแรงพร้อมตวาดกร้าวถึงสิ่งที่ต้องการ

“กูให้เวลามึงสามวัน หากมึงอยากได้ผู้หญิงของมึงคืน เอาเดอะไนท์กับเกาะบาหลันมาแลก ไม่งั้นมึงเตรียมรับซากกากเดนผู้หญิงของมึงได้เลย  ดิเอโก”

“บัดซบ!” ดิเอโกสบถอย่างแค้นเคือง เมื่อได้ฟังสิ่งแลกเปลี่ยนที่อีกฝ่ายต้องการ

เพียงแค่เดอะไนท์มันไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้าน แต่ว่าเกาะบาหลันต่างหากที่สั่นคลอนหัวใจของเขา ใครๆ ต่างก็รู้ว่าเกาะนั้นเขารักและหวงแหนมากแค่ไหน และไม่เคยปล่อยให้ใครเข้าไปวุ่นวายได้ง่ายๆ แต่ยามนี้เดฟเอามันมาต่อรองกับใครคนหนึ่งที่เขาต้องการตัวกลับคืน

“กิจการแค่นี้แลกกับมึงได้ผู้หญิงของมึงคืนไป คงไม่ถึงตายหรอกมั้ง ฮ่าๆๆๆ” เดฟหัวเราะร่าอย่างสะใจเมื่อเวลาแห่งการแก้แค้นมาถึง เวลาที่เขาจะได้ย่ำยีเกาะนั่น เกาะที่เป็นดังดวงใจของผู้ชายสารเลวที่ชื่อดิเอโก! เขาไม่คิดว่ามันจะได้มาโดยง่ายทั้งที่วางแผนแทบตาย แต่สบจะได้ก็ได้อย่างไม่ต้องลงแรง

“ซาอิค! ส่งแขก”  เดฟสั่งด้วยเสียงกังวานกร้าว ยามจ้องสบตาดิเอโกที่ขบกรามกำหมัดแน่นอย่างเคืองแค้นใจ

“ครับเดฟ” เสียงลูกน้องคู่ใจรับคำหนักแน่นพร้อมร่างสูงของเดฟ กลับขึ้นบนตึกปล่อยทิ้งให้ดิเอโกกับบอดี้การ์ดหนุ่มได้แต่มองตามอย่างขุ่นเคืองใจ

“กลับ! เควิน!” ดิเอโกออกคำสั่งเข้มก่อนหันหลังกลับออกไปด้วยใจที่ร้อนรุ่ม ยามนี้เจ้าพ่อใหญ่แทบอยากสั่งถล่มให้ราบคราบแล้วบุกเข้าช่วงชิงตัวสุพิชญากลับคืนมา แต่ทว่าหากทำเช่นนั้นเท่ากับเป็นการหยิบยื่นอันตรายให้สุพิชญามากขึ้นเท่าทวีคูณ เขารู้ดีสุนัขจิ้งจอกอย่างเดฟไม่มีวันปล่อยให้เขาชิงตัวเธอกลับคืนมาง่ายๆ แน่นอน

“กรี๊ดดด... ดิเอโก! อย่าเข้ามา ได้โปรด... ออกไป” เสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนพร้อมเสียงตะโกนก้องร้องห้ามเขาดังไปทั่วบริเวณ ดิเอโกแทบถลาเข้าหาเจ้าของเสียงนั้น แต่ทว่ากลับมีกรงเหล็กขวางกั้นทำให้เขาไม่อาจเข้าไปหาคนที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญได้

“ดาราเดล! รอหน่อยนะฉันจะช่วยเธอเอง” ดิเอโกตะโกนก้องบอกคนที่กำลังร้องไห้อย่างเสียขวัญ รอบกายถูกพันธนาการด้วยสายไฟระโยงระยางไปหมด นั่นไม่ร้ายเท่ามีระเบิดเวลาผูกติดแน่นอยู่กับตัวเธอจนเขาร้อนรนแทบทนไม่ได้

ดิเอโกทำทุกวิถีทางที่จะเข้าช่วยหญิงสาว ทั้งทุบทั้งงัดกรงเหล็กที่ขวางกั้นจนมือแตกเลือดไหลอาบมือเต็มไปหมด แต่ทว่า...

บึ้ม! ตูม!!

“ดาราเดล! ม่ายยยยย!! ” ดิเอโกตะโกนก้องร้องเรียกหญิงสาวที่รักด้วยหัวใจที่แตกสลายเมื่อได้เห็นเปลวไฟลุกทั่วร่างท่ามกลางเสียงระเบิดที่ดังสนั่นหวั่นไหว น้ำตาของลูกผู้ชายไหลรินยามโขกศีรษะกับกรงเหล็กอย่างบ้าคลั่ง ท้ายสุดก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดสิ้น เขาก็รู้สึกราวศีรษะถูกกระแทกอย่างแรง

“ดาราเดล! ” ดิเอโกตะโกนก้องก่อนสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกคล้ายหล่นวูบลงไปในหุบเหวลึก

เจ้าพ่อใหญ่ลืมตาโพลงทันทีอย่างตกใจ เรือนกายแกร่งผุดลุกขึ้นนั่งทันควันเมื่อพบว่าเหตุการณ์ทุกอย่างเป็นเพียงฝันไป

“ฝันอีกแล้วหรือนี่” ดิเอโกพึมพำกับตัวเองยามนั่งพิงกายกับหัวเตียงพร้อมหายใจหอบราววิ่งมาไกลหลายร้อยกิโลเมตร เจ้าพ่อหนุ่มยกมือขึ้นเสยผมที่ปรกหน้าผาก ฝันร้ายที่เคยเฝ้าวนเวียนหลอนหลอกเขาทุกคืนค่ำเมื่อหลายปีก่อนยามนี้กลับมาเยือนอีกครั้ง

“ดาราเดล ผม...ขอโทษ” ดิเอโกรำพันกับตัวเองอย่างรวดร้าวใจ สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับดาราเดลราวเข็มที่ฝังแน่นอยู่ในหัวใจจนกลายเป็นกลัดหนอง

เจ้าพ่อใหญ่เคลื่อนกายลงจากเตียงก่อนหยัดยืนด้วยขาอันสั่นเทา ยังไม่ทันยืนได้มั่นคงดี สองเท้าก็ก้าวเดินพาร่างกายที่อ่อนแรงไปยังเค้าท์เตอร์เปิดฝาขวดน้ำสีเหลืองอำพันก่อนยกกระดกขึ้นกรอกเข้าปากอย่างรวดเร็วจนแทบสำลัก

ดิเอโกหย่อนกายลงนั่งทอดสายตาเหม่อมองเพดานราวต้องการปลดปล่อยจิตใจให้ล่องลอยไปในห้วงความคิด ภาพเรือนร่างของดาราเดลถูกไฟครอกหลังเสียงระเบิดดังกึกก้องยังติดตาเขามาจนถึงทุกวันนี้ ผู้หญิงคนเดียวที่เขารักต้องมารับชะตากรรมอันโหดร้ายที่ตัวเองไม่ได้ก่อเพียงเพราะมีพี่ชายแสนชั่วช้าอย่างเดฟ อัลเดอร์ลัส และมีคนรักที่ไม่เอาไหนอย่างเขา

ยามนี้สุพิชญากำลังตกที่นั่งลำบากเพียงเพราะความงี่เง่าของเขาเอง หญิงสาวผู้บริสุทธิ์ต้องเจอกับชะตากรรมอันโหดร้ายในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อ เขาจะทำใจได้หรือ แม้ไม่ได้รัก แต่ความรู้สึกสำนึกผิดชอบชั่วดีทำให้เขาไม่อาจทำใจวางเฉยได้ แต่สิ่งที่ต้องแลกกับหนึ่งชีวิตที่บริสุทธิ์ทำให้เขาต้องครุ่นคิดอย่างหนัก เพราะเท่ากับส่งมอบชีวิตบริสุทธิ์อีกหลายร้อยชีวิตให้ตกอยู่ในมือมาร

ดิเอโกพยุงกายลุกขึ้นก่อนปลดเปลื้องเสื้อคลุมตัวโคร่งออกโยนทิ้งไปอย่างไม่สนใจแล้วเดินตรงดิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อหวังใช้สายน้ำที่ชุ่มฉ่ำรินรดกายให้สดชื่น ยามนี้เจ้าพ่อใหญ่ราวกล้ำกลืนฝืนทนราวอมยาที่แสนขมไว้จะกลืนก็ไม่ได้จะคลายก็ยิ่งยากกว่าหลายเท่า

…ผมควรทำยังไงดีดาราเดล

หลังจากปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านเพื่อชำระความเหนื่อยล้าออกไปจนพอใจ ดิเอโกก็คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกายก่อนหยิบเสื้อคลุมตัวหนามาสวมอย่างลวกๆ แล้วเดินออกจากห้องน้ำไปราวกับมีเรื่องเร่งด่วนที่ต้องจัดการเสียตอนนั้น

“เฮเลนบอกเควินมาพบฉันที่ห้องด่วน!” เจ้าพ่อใหญ่กรอกเสียงเข้าไปในอินเตอร์คอม

“ค่ะดิเอโก” เสียงหวานนอบน้อมตอบรับทันควันราวเป็นเครื่องตอบรับอัตโนมัติ

เจ้าพ่อใหญ่เดินออกไปยังโถงด้านหน้าของตัวห้องพัก พร้อมหย่อนกายลงกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาตัวใหญ่ ใบหน้าคมสันยามนี้เคร่งเครียดเมื่อครุ่นคิดถึงสิ่งที่ต้องตัดสินใจ เพียงไม่นานบอดี้การ์ดหนุ่มก็เข้ามาพบตามคำสั่ง

“มาแล้วรึเควิน” เจ้าพ่อใหญ่ทักทายด้วยไม่รู้จะเอ่ยอะไรมากไปกว่านั้นด้วยยามนี้มันหนักอึ้งไปหมดกับสิ่งที่จะเอื้อนเอ่ย

“ครับดิเอโก” บอดี้การ์ดหนุ่มรับคำสั้นๆ แต่ไม่วายชำเลืองตามอง  ผู้เป็นนายที่ยามนี้ใบหน้าดูคร่ำเคร่งเสียจนน่าเห็นใจ

“โทรตามมิสเตอร์ฟานมาพบฉันบ่ายนี้ แล้วให้เตรียมเอกสารการโอนกรรมสิทธิ์ของเดอะไนท์และเกาะบาหลันมาให้พร้อม” เจ้าพ่อใหญ่สั่งการทันทีไม่เอื้อนเอ่ยคำใดให้มากความ แต่ทว่าคำสั่งนั้นสร้างความหวาดหวั่นตกตะลึงให้กับเควินยิ่งนัก

“แต่ว่าดิเอโก เกาะบาหลัน... ”

“ฉันยืนยันสั่งตามนั้น” ดิเอโกตวาดเสียงดุเข้มเมื่อบอดี้การ์ดหนุ่มขยับทักท้วง ดวงตาคมกล้ามองไปด้านหน้าเขม็งอย่างเคร่งเครียด เขาไม่ต้องการให้ใครมาเอ่ยถึงสิ่งที่เสียดแทงใจอยู่ยามนี้

“ดิเอโกครับหากเกาะบาหลันตกไปอยู่ในมือเดฟ เท่ากับอีกหลายร้อยชีวิตเชียวนะครับที่ต้องเดือดร้อน” เควินแย้งอย่างไม่เห็นด้วย เพราะรู้จุดประสงค์ของเดฟดีว่าต้องการเกาะบาหลันไปเพื่อการใด

“แล้วนายจะปล่อยให้พิชชาต้องรับชะตากรรมที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนก่อรึไง” เจ้าพ่อใหญ่ตวาดถามด้วยเสียงดุกร้าวยามตวัดสายตากลับมาจับจ้องบอดี้การ์ดหนุ่มที่ยืนก้มหน้าอย่างสำนึกผิด

“ทำไมเราไม่บุกเข้าชิงตัวกลับมาล่ะครับดิเอโก ในเมื่อกำลังของเราก็พร้อม” เควินเสนอทางที่น่าเป็นไปได้อย่างน้อยยอมเสี่ยงช่วยสุพิชญายังดีกว่าประเคนชีวิตบริสุทธิ์อีกหลายร้อยชีวิตไปให้ เดฟ อัลเดอร์ลัส

“แล้วนายจะมั่นใจได้ยังไงว่าพิชชาจะปลอดภัย นายคิดว่าเดฟจะปล่อยให้เราบุกชิงตัวได้ง่ายๆ รึไง แค่เราขยับตัวพิชชาก็จะถูกย่ำยีจนไม่เหลือซาก หรือนายอยากให้เป็นอย่างนั้นเควิน” ดิเอโกย้อนถามในสิ่งที่เควินไม่อาจคาดเดาได้ บอดี้การ์ดหนุ่มถึงกับสะอึกอึ้งทันทีที่ได้ยิน

“ทำตามที่ฉันสั่ง บางทีอาจถึงเวลาเสียทีที่ฉันต้องวางมือ” ดิเอโกตัดบทจบก่อนพึมพำคล้ายจะรำพันกับตัวเอง แต่ทว่าวาจาท้ายประโยคนั้นกลับราวน้ำร้อนสาดซัดเข้าเต็มหน้าบอดี้การ์ดคนเก่ง

“ดิเอโก” เควินอุทานขานนามเจ้านายหนุ่มด้วยหัวใจที่รุ่มร้อน เขารู้ดียามนี้ดิเอโกหนักใจเพียงใดในสิ่งที่ต้องตัดสินใจ ความผิดครั้งนี้จะโทษใครได้ถ้าไม่ใช่เพราะเขาพามาผิดตัว

“บอกคนของเราให้เตรียมพร้อม พรุ่งนี้หากเดฟคิดตุกติกแม้แต่นิดจัดการได้ทันที” ดิเอโกสั่งการอีกครั้งก่อนลุกขึ้นเดินกลับเข้าด้านในของตัวห้อง

“ครับดิเอโก” เควินขานรับคำสั่งก่อนมองตามแผ่นหลังของผู้เป็นนายไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้งไม่แพ้กัน เกาะบาหลัน เกาะนี้มีความหมายกับเจ้านายเพียงใดทำไมเขาจะไม่รู้ ที่สำคัญหากโอนกรรมสิทธิ์เกาะนั่นให้ เดฟ อัลเดอร์ลัส เท่ากับว่าได้หยิบยื่นหายนะให้ชีวิตบริสุทธิ์อีกนับร้อยนับพันอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

          “เยี่ยมมากครับคุณดิเอโก คุณนี่ช่างสุดยอดจริงๆ ยอมทิ้งสมบัติ ทิ้งบริวาร เพื่อแลกกับผู้หญิงคนเดียว นับถือๆ โว้ว... ฮ่าๆๆ” เดฟ อัลเดอร์ลัสหัวเราะร่าอย่างสะใจเมื่อดิเอโกติดต่อมาว่ายินดีทำตามข้อเสนอที่เขาต้องการ และตอนนี้คู่อริก็มายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมทนายความส่วนตัว

          “ว่าไงเควิน เปลี่ยนใจมาอยู่กับฉันก็ยังทันนะ มีเจ้านายไม่ได้เรื่องแบบนี้แกยังจะภักดีอีกเหรอวะ ฮ่าๆๆ” หันมาถามบอดี้การ์ดคนเก่งของ      ดิเอโกอย่างหยามหยัน ดิเอโกแทบสะกดกลั้นความขุ่นเคืองใจไว้ไม่ไหวรีบรวบรัดตัดความก่อนที่จะหมดความอดทน

          “หุบปาก! แล้วเลิกเห่าได้แล้วเดฟ รีบๆ จัดการ ฉันไม่อยากเสียเวลา”

          “ฮ่าๆๆ เควิน แกลองฟังนะ เจ้านายแกเขาอยากรีบพาน้องหนูไปขึ้นสวรรค์ ไม่สนใจสักนิดว่าพวกแกกับลูกน้องจะเป็นยังไง โว้ว! สะใจจริงโว้ย!” เดฟยังคงหัวเราะร่าอย่างบ้าคลั่งก่อนหันไปสั่งลูกน้องคนสนิทให้พาสุพิชญาออกมาแลกเปลี่ยน

          “ซาอิคเอาตัวผู้หญิงคนนั้นมา”

          “ครับเดฟ” รับคำหนักแน่นนอบน้อมก่อนเดินหายเข้าไปในห้องหนึ่ง แล้วออกมาพร้อมหญิงสาวที่ยามนี้อยู่ในชุดราตรีสีแดงสดชุดเดิมที่สวมใส่มาเมื่อสามวันก่อน

          “พิชชา!” ดิเอโกพึมพำขานนามนั้นเมื่อเห็นหญิงสาวยังอยู่ในสภาพพร้อมสมบูรณ์ไม่มีริ้วรอยการถูกทำร้าย แต่ทว่าดวงตาวาวโรจน์ที่จับจ้องมองมาที่เขานั้นมันช่างชวนให้รู้สึกผิดต่อเธอยิ่งนักที่เป็นเหตุให้ต้องมาเผชิญชะตากรรมเช่นนี้

          “ส่งตัวเธอมา” ดิเอโกหันไม่ออกคำสั่งเสียงเข้มกับเดฟ แต่อีกฝ่ายกลับเลิกคิ้วทำหน้าเย้ยหยันยามยอกย้อนคำ

“ง่ายไปหน่อยไหมดิเอโก ไหนล่ะหลักฐานการโอนกรรมสิทธิ์”

“มิสเตอร์ฟาน” ดิเอโกเอ่ยเรียกทนายความประจำตัวขณะสายตายังจับจ้องเดฟไม่วางตา เจ้าพ่อใหญ่ไม่วายตวัดสายตาไปมองสุพิชญาที่ยืนเชิดหน้าไม่มองมาที่เขาแม้แต่นิด

“ครับดิเอโก นี่ครับเดฟ เอกสารการโอนสิทธิ์ทุกอย่างที่เดอะไนท์คาสิโน กับเกาะบาหลัน” มิสเตอร์ฟานก้าวขึ้นมายืนข้างๆ พร้อมทั้งหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋า

“คุณชอน ตรวจสอบเอกสารทุกใบ” เดฟสั่งทนายประจำตัวให้เข้าไปตรวจเอกสารทันทีแต่ทว่าชอนยังไม่ทันได้ขยับเท้าเสียงดุกร้าวของดิเอโกก็ดังขึ้นเสียก่อน

“เดี๋ยว! ฉันจะไม่ให้นายแตะต้องเอกสารใดๆ ถ้านายไม่ปล่อยเธอมาก่อน” เอ่ยเสียงเข้มพร้อมจ้องมองเดฟอย่างไม่นึกเกรงกลัว เมื่อเห็นเดฟมีท่าทีฮึดฮัด เจ้าพ่อหนุ่มก็รีบกระตุ้นจุดอ่อนของอีกฝ่ายทันที

“รึนายกลัวล่ะเดฟ ที่นี่มันรังของนาย ไม่เห็นจะมีอะไรน่ากลัวไม่ใช่รึไง” วาจานั้นได้ผลชะงัดเพราะยามนี้เดฟนัยน์ตาลุกวาวเมื่อถูกอีกฝ่ายหยามหยัน

“ซาอิคส่งตัวผู้หญิงให้มัน” ออกคำสั่งเสียงกร้าวอย่างเคืองโกรธ ใบหน้าที่หล่อเหลาบิดเบี้ยวเหยเกยามจับจ้องคู่อริไม่วางตา

“ครับเดฟ” ลูกน้องผู้ภักดีรับคำก่อนพาสุพิชญาไปส่งให้อีกฝ่าย      เควินรีบมารับตัวไปอย่างรู้หน้าที่ ขณะที่ชอนเดินเข้ามาฉกเอกสารในมือมิสเตอร์ฟานไปตรวจดูอย่างถี่ถ้วนแทบทุกตัวอักษร

“เอกสารเรียบร้อยครับเดฟ ทุกอย่างระบุไว้ชัดเจนครับ” ชอนรายงานเจ้านายหนุ่มเมื่อทำหน้าที่เรียบร้อย เดฟพยักหน้าอย่างพึงพอใจก่อนหัวเราะร่าอีกครั้ง

“ฮ่าๆๆ สะใจ สมน้ำหน้าไอ้ดิเอโกจริงๆ”

“พวกเรากลับ” ดิเอโกแม้จะแค้นเคืองที่ถูกอีกฝ่ายหยามหยันแต่ต้องอดกลั้นไว้เพราะเขาต้องพาทุกคนออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัยไม่เช่นนั้นแล้วสิ่งที่ทำลงไปจะไม่เกิดประโยชน์อันใดเลยสักนิด

“เดี๋ยวครับดิเอโก” ชอนท้วงขึ้นเมื่อดิเอโกกับพรรคพวกตั้งท่าจะถอยกลับ ดิเอโกชักสีหน้าไม่พึงพอใจก่อนหันไปถามทนายความประจำตัวของเดฟ

“มีอะไรอีกล่ะคุณชอน” น้ำเสียงติดจะรำคาญนิดๆ แล้วก็ต้องยิ่งหงุดหงิดใจมากขึ้นเมื่อได้ยินวาจาของชอน

“หากไม่รบกวนเกินไป รบกวนดิเอโกกับมิสเตอร์ฟานประทับรอยนิ้วมือที่เอกสารอีกรอบ อย่างน้อยผมรอบครอบไว้ก่อนพวกคุณคงไม่มีปัญหานะครับ” ชอนกระตุกยิ้ม อาชีพทนายความทำให้เขาไม่วางใจอะไรง่ายๆ การที่ ดิเอโกเซ็นโอนกรรมสิทธ์ให้อย่างง่ายดาย มันน่าสงสัยเอาการ

“ได้! ไม่มีปัญหา” ดิเอโกตอบรับเสียงกร้าวไม่พอใจหลังจากส่งสายตาเป็นเชิงปรึกษามิสเตอร์ฟาน

“เรียบร้อยแล้ว ผมกลับได้แล้วใช่ไหมครับคุณชอน” ดิเอโกถามหลังจากที่ประทับรอยนิ้วมือลงบนเอกสารทุกฉบับเรียบร้อย

“เชิญครับ” ชอนค้อมศีรษะนิดๆ ก่อนตอบรับคำพร้อมเหยียดยิ้มหยันให้พลางผายมือเชื้อเชิญราวนบนอบ แต่กิริยานั้นช่างขวางหูขวางตานักในความรู้สึกของดิเอโก

เมื่อคล้อยหลังดิเอโกกับพรรคพวก ชอนยื่นเอกสารทั้งหมดให้เดฟที่กำลังหัวเราะร่าอย่างสะใจที่ได้สมบัติของดิเอโกมาครอบครองแม้จะไม่ใช่ทั้งหมดแต่นับว่าเป็นบ่อน้ำบ่อใหญ่ที่หล่อเลี้ยงลูกน้องของดิเอโกทุกชีวิตเลยทีเดียว เขาอยากรู้นักว่าในเมื่อทุกอย่างตกเป็นของเขา คนของดิเอโกจะยังสวามิภักดิ์ต่อเจ้านายหน้าโง่ที่ยอมทิ้งทุกอย่างแลกกับผู้หญิงคนเดียวหรือไม่

 “ฮ่าๆๆ สบจะได้ก็ได้มาง่ายแสนง่าย ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้” เดฟมองดูเอกสารในมืออย่างกระหยิ่มใจ แต่ทว่าชอนกลับเอ่ยวาจาชวนอารมณ์ขุ่นมัวเสียกระนั้น

“นั่นน่ะสิครับผมเองยังไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้”

“ไหนคุณตรวจสอบเอกสารทุกอย่างแล้วไง จะมาสงสัยอะไรคุณชอน” เดฟหรี่ตามองชอน สีหน้าเริ่มเคร่งเครียดเมื่อเริ่มคิดตามที่ทนายประจำตัวเอ่ย แต่คำของตอนประโยคต่อมาก็ทำให้เจ้าพ่อวายร้ายคลายความตึงเครียดไปได้

“ครับผมตรวจสอบหมดแล้วทุกอย่าง เรื่องลายเซ็นนั่นไม่เป็นปัญหาแน่นอนครับ หากดิเอโกคิดไม่ซื่อ เราก็มีรอยนิ้วมือแล้ว ยังไงก็ตุกติกไม่ได้แน่นอนครับ”

“ดี! งั้นพรุ่งนี้ เอาเอกสารไปจัดการโอนทุกอย่างมาเป็นของฉันโดยเร็วที่สุด ฮ่าๆๆ” อีกครั้งที่หัวเราะลั่นอย่างถูกใจ

“ครับเดฟ” ชอนรับคำก่อนยื่นมือไปรับเอกสารแล้วถอยห่างออกไปเพื่อเตรียมพร้อมจัดการทุกอย่างตามคำสั่งในวันรุ่งขึ้น

ยามนี้เดฟ อัลเดอร์ลัสมองนิ่งตรงไปข้างหน้าด้วยสายตากร้าวกระด้างเมื่อคิดถึงแผนการเด็ดหัวเด็ดหางคู่อริอย่างดิเอโกขั้นต่อไปที่จะมาถึงในไม่ช้านี้

เมื่อออกจากรังของเดฟมาได้ระยะหนึ่งซึ่งเจ้าพ่อหนุ่มคะเนดูแล้วว่าปลอดภัยไม่มีคนของคู่อริติดตามมาแน่นอน จึงสั่งให้คนขับรถชะลอรถแล้วส่งสัญญาณให้เควินที่ขับรถตามมาติดๆ จอดเทียบข้างทางก่อนลงจากรถไปเพื่อสั่งความกับบอดี้การ์ดหนุ่ม

สุพิชญาที่นั่งเงียบมาตลอดทางรีบตามลงไปเพื่อหาทางเจรจาด้วยเธอไม่อยากกลับไปอยู่ในการควบคุมของดิเอโกอีก แม้ลึกๆ ในใจจะดีใจที่เขาติดตามมาพาเธอออกไปให้รอดพ้นเงื้อมมือคนโฉดอย่างเดฟ อัลเดอร์ลัส แต่นั่นแหละทุกอย่างมันเป็นความผิดเขาสุพิชญาคิดเช่นนั้น!

“เควินนายพามิสเตอร์ฟานไปที่เกาะบาหลัน ฉันจะไปที่เดอะไนท์”  ดิเอโกสั่งความ แต่บอดี้การ์ดหนุ่มกลับนิ่วหน้าด้วยความสงสัยและเอ่ยถามออกไปอย่างรวดเร็ว

“แต่ดิเอโกครับ เกาะบาหลันกับเดอะไนท์”

“ทำตามที่ฉันสั่ง คุ้มกันมิสเตอร์ฟาน อย่าให้ใครเข้าเกาะบาหลันได้” เจ้าพ่อใหญ่เอ่ยสั่งด้วยเสียงเฉียบขาดไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ไถ่ถามให้ยืดยาวด้วยเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะนั่งอธิบายเรื่องราวใดๆ

“ไปเถอะเควินแล้วนายจะเข้าใจเอง” บอกเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบายใจและไม่เข้าใจของบอดี้การ์ดคนสนิท เควินที่ไม่อาจขัดคำสั่งเจ้านายใหญ่ได้จำก้มหน้ารับคำบัญชาอย่างเสียมิได้

“ครับดิเอโก”

“ส่วนคุณไปกับผมยาหยี” ดิเอโกหันมาคว้าต้นแขนสุพิชญาที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ข้างๆ อย่างรอคอยจังหวะที่จะเอ่ยแทรกในสิ่งที่ต้องการ

“นี่ปล่อยนะ! คุณจะพาฉันไปไหน ฉันอยากกลับบ้าน” สุพิชญา   หวีดร้องโวยวายเสียงดังลั่นเมื่อดิเอโกไม่มีทีท่ายอมปล่อยมือง่ายๆ ซ้ำยังออกแรงบีบจนต้นแขนเธอร้าวระบมไปหมด

“คุณได้กลับแน่ยาหยีแต่ไม่ใช่ตอนนี้” น้ำเสียงนั้นเข้มดุหวังกำราบให้อีกฝ่ายหยุดพยศ แต่ทว่าเหมือนยิ่งยุให้สุพิชญายิ่งต่อต้านมากขึ้น

“ฉันไม่ไปกับคุณ” คนอยากหลีกหนีจากเหตุการณ์ไม่คาดฝันตอบกลับอย่างมั่นใจพร้อมเชิดหน้าท้าทายหมายถ่วงเวลาให้ถึงที่สุด หญิงสาวภาวนาในใจขอให้ใครสักคนผ่านมาทางนี้ช่วยพาเธอออกไปจากคนใจร้ายนี่เสียที เธอหลุดรอดจากเจ้าพ่อวายร้ายอย่างเดฟมาได้ แต่ต้องกลับมาเผชิญหน้ากับคนบ้าอำนาจอย่างดิเอโกมันก็ไม่ต่างอะไรกับหนีปีศาจร้ายเจอซาตานบ้ากาม

“นี่อย่าเรื่องมากได้ไหม จะไปดีๆ หรือจะให้อุ้ม” น้ำเสียงบ่งบอกว่าเริ่มรำคาญและใกล้หมดความอดทน แต่สุพิชญาหาได้ใส่ใจไม่ หญิงสาวยังคงเชิดหน้าท้าทายตั้งท่าต่อต้านอย่างถือดี

“ไม่ว่าจะอุ้ม หรือจะยังไงก็ไม่ไป ปล่อยฉัน!! ฉันจะกลับบ้าน”       ว่าพลางสะบัดแขนโดยแรงหวังให้หลุดออกจากการเกาะกุม แต่ปลายนิ้วแกร่งกลับรึงรัดแน่นเข้า นั่นไม่ร้ายเท่าวาจาร้ายเหลือที่พรั่งพรูออกมาราวปลายดาบตวัดเชือดเฉือนเธอ

“ผมเสียไปตั้งมากมายจะปล่อยคุณกลับไปง่ายๆ ได้ไง” ถ้อยคำนั้นยิ่งสร้างความขุ่นเคืองใจให้พยาบาลสาวจนหาที่เปรียบไม่ได้ เขาใช้วาจาดูหมิ่นราวเธอเป็นข้าวของที่แลกง่ายๆ ด้วยเงิน

“เรื่องของคุณ! ฉันไม่ได้ขอร้องให้คุณไปพาฉันกลับมานี่” คนอวดดีเบะปากพร้อมส่งสายตาเหยียดหยันจับจ้องมองตอบเจ้าพ่อใหญ่ที่ยามนี้ดวงตาสีสนิมวาวโรจน์ด้วยเพลิงโทสะเริ่มปะทุรุนแรงขึ้นทุกวินาที เห็นทีเขาต้องจัดการสั่งสอนผู้หญิงคนนี้ให้รู้สำนึกเสียทีว่าเธอไม่มีสิทธิ์มาแสดงความโอหังกับเขาเยี่ยงนี้ โดยเฉพาะต่อหน้าลูกน้องของเขา!

“อ้อ! พูดแบบนี้แสดงว่าอยากกลับไปอยู่กับอันธพาลอย่างเดฟใช่ไหม” ถลึงตาใส่อย่างโกรธเกรี้ยวชนิดที่สุพิชญาถึงกับเสียวหลังวาบด้วยความหวาดหวั่นแต่ก็ยังดึงดันทำอวดดีโต้ตอบไม่ยอมลงให้ง่ายๆ

“ใช่! เขาแสนจะเร้าใจ คุณมันหน้าโง่เองช่วยไม่ได้ สมน้ำหน้าเสียทั้งสมบัติทั้งลูกน้อง” สุพิชญาเหยียดหยามเย้ยหยันทั้งสีหน้าแววตาอย่างไม่ยำเกรงเสียจนเจ้าพ่อใหญ่อยากจัดการปราบพยศเสียเดี๋ยวนั้น

“ปากดีนักนะพิชชา! ดี! งั้นคืนนี้ผมขอพิสูจน์หน่อยสิว่าไปอยู่กับไอ้เดฟมันมาเสียหลายวัน มันสอนอะไรคุณมาบ้าง”

“กรี๊ดดด!! นี่คุณจะทำอะไรปล่อยฉันนะ!!” ความตกใจทำให้หวีดร้องเสียงหลงเมื่อดิเอโกกระชากร่างโปร่งบางของเธอเข้าหาแล้วรวบกอดไว้ด้วยแขนแกร่งเพียงข้างเดียว เท่านั้นยังไม่พอใบหน้าคมดุยังโน้มต่ำเข้าใกล้เสียจนหัวใจเธอเต้นรัวเร็วและแรงด้วยเกิดอาการหวามไหวโดยไม่รู้ตัว

หญิงสาวชะงักอึ้งไปชั่วขณะรีบก้มหน้าหลับตาแน่นด้วยกลัวว่าเขาจะบ้าระห่ำทำอะไรโจ๋งครึ่มต่อหน้าลูกน้องที่ยามนี้บ้างก็เสไปมองทางอื่น บ้างก็ชำเลืองมองมาเป็นระยะๆ ดิเอโกใช้โอกาสนั้นดึงรั้งลากร่างน้อยแล้วจับยัดใส่เข้าไปในรถ แต่ทว่าสุพิชญากลับหวีดร้องพร้อมพยายามดิ้นรนขัดขืนไม่ยอมเข้าไปโดยง่าย

“หยุดดิ้น! แล้วก็เลิกร้องโวยวายถ้าไม่อยากแสดงลีลาเร่าร้อนในรถนี่” ตวาดเสียงเข้มดุดันพร้อมหลุดวาจาแสนร้ายกาจทำเอาคนฟังอย่างสุพิชญาเลือดขึ้นหน้าฟาดฝ่ามือเข้าตรงโหนกแก้มสูงสุดแรง จนใบหน้าหล่อดุนั้นสะบัดไปตามแรงตกกระทบ

เพียะ!!

“บัดซบ! นี่คุณตบผมอีกแล้วนะยาหยี” ดิเอโกหันขวับมากัดฟันกรอดเค้นเสียงเข้มลอดไรฟันอย่างอดกลั้นที่จะไม่บันดาลโทสะตอบโต้กลับไป

“ถ้าฉันฆ่าคุณได้ฉันก็จะทำ” สุพิชญายังคงเค้นเสียงตอบโต้ราวต้องการตอกย้ำให้อีกฝ่ายตระหนักว่าคนอย่างเธอไม่มีวันที่จะมาหยามกันได้ง่ายๆ อย่างน้อยเธอก็ขอต่อสู้จนวินาทีสุดท้ายต่อให้ต้องตายก็ยังดีกว่าถูกข่มเหงดูหมิ่น

“ดี! งั้นผมจะคอยดูว่าคืนนี้คุณจะฆ่าผมหรือร้องครวญครางให้ผมสนองตัณหาให้คุณ”

“กรี๊ดดด!! ไอ้คนบ้า! ไอ้คนเลว! อุ๊บ! อื้อ!” เสียงหวานกรีดร้องพร้อมสบถด่าลั่นรถก่อนที่จะกลับกลายเป็นเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอเมื่อถูกผูกมัดแน่นไปทั้งมือ ปาก และเท้า

 “เจคออกรถ!” เจ้าพ่อใหญ่หันไปออกคำสั่งเสียงเข้มกับลูกน้องเมื่อพาตัวเองเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยโดยไม่สนใจอาการดิ้นขลุกขลักของสุพิชญาสักนิด

“ครับดิเอโก!”

“นั่งดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้ผูกมัด รู้สึกว่าคุณจะชื่นชอบความรุนแรงจริงๆ นะยาหยี เดี๋ยวคืนนี้ผมจะสนองคุณให้ถึงใจเชียวล่ะ โทษฐานที่กล้าตบหน้าคนอย่างดิเอโก!”

ดวงตาคู่สีสนิมวาววับอย่างสะใจเมื่อสยบอีกฝ่ายลงได้แม้จะเป็นการใช้กำลังแล้วพันธนาการไว้อย่างแน่นหนาก็ตามทีและอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้เขาก็จะเปลี่ยนวิธีการปราบพยศคนอวดดีด้วยลีลารักที่แสนเร่าร้อน และเขามั่นใจว่ามันจะเป็นวิธีเดียวที่จะสยบความเจ้าพยศนี้ได้ชะงัด!

“อื้อ! อื้อ!” สุพิชญาส่งเสียงอู้อี้อย่างขัดใจดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยแววชิงชังเคียดแค้นในตัวเจ้าพ่อหนุ่ม เขาจับเธอทุ่มเข้ามาในรถแล้วมัดมือมัดเท้าปิดปากราวกับเธอไม่ใช่คน อย่าให้เธอมีโอกาสหนีรอดไปได้ สาบานเลยว่าเธอจะเอาเรื่องเขาให้ถึงที่สุด!!

“เลิกใช้สายตามองผมแบบนั้นดีกว่ายาหยี คุณน่าจะรู้ตัวดีว่าจริงๆ แล้วคุณไม่ได้เกลียดชังผม กลับกันคุณอาจคลั่งผมเสียจนถอนตัวไม่ขึ้นโดยที่คุณยังไม่รู้ตัวก็ได้” ดิเอโกชะโงกหน้าเข้าไปใกล้พร้อมใช้ปลายนิ้วแกร่งบีบบังคับเชยคางสวยให้เธอสบตาเขา เจ้าพ่อใหญ่พึงพอใจที่เห็นท่าทีฮึดฮัดขัดใจด้วยไม่อาจทำอะไรเขาได้

คำพูดยั่วเย้านั่นช่างยั่วอารมณ์เธอให้คุกรุ่นจนแทบอยากซัดฝ่ามือเข้าใบหน้าแสนยียวนเสียครั้งสองครั้งให้สาแก่ใจ เกิดมาเธอไม่เคยพบเจอใครหยาบคายได้เท่าผู้ชายตรงหน้านี้มาก่อนเลยสักนิด ‘ให้ตายเถอะ! พิชชานี่เธอสร้างเวรกรรมกับอีตาหื่นนี่มาแต่ชาติปางไหนกัน เธอถึงต้องมาพบเจอกับเรื่องบ้าๆ นี่’