พิศวาสเถื่อน

โดย: อักษรามณี  ชมผลงานอื่นๆของนักเขียนท่านนี้

เข้าร่วมกลุ่ม อักษรามณี นิยาย ได้ที่นี่ค่ะ

https://www.facebook.com/groups/731945123609177/ 

 พบกับ เรื่องราวน่าอ่านได้ที่นี่นะคะ

https://www.pageqq.com/…/co…/view/page/cntth1/0-2588146.html

อัพเดทเรื่องน่าสนใจ ฝากรีดเดอร์ที่น่ารักเข้าไปโวตและแชร์ได้เลยค่ะ   -

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

บทที่ 3 ลงทัณฑ์คนผิด

พลอยพิชญาร้องไห้ เธอจ้องมองดวงตาสีน้ำเงินเข้มคลั่กด้วยโทสะที่ผลาญเผา

“เบน...อ๊ะ!”

หญิงสาวร้องเสียงดังเมื่อร่างสูงใหญ่โถมตัวลงมาและจับไหล่เธอไว้แน่น สันกรามของเขานูนขึ้นมาจนเห็นได้ชัด เสียงที่กังวานออกจากปากเขาราวกลั่นมาจากความเจ็บปวด

“เขาบาดเจ็บสาหัสและถูกส่งตัวกลับมาเพื่อรับการรักษาที่นี่ แต่ก็สายไป ไม่มีใครช่วยน้องชายของผมได้แม้แต่แพทย์มือหนึ่งที่บินตรงมาจากอเมริกา ผมเกือบเป็นบ้าในวันที่ต้องมาร่วมพิธีศพและมองดูบาทหลวงฝังเขาบนเกาะนี้เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว”

ปีที่แล้ว...พลอยพิชญานิ่งอึ้ง ที่เธอสงสัยว่ามาเรียสหายไปและเธอก็ไม่ได้รับข่าวคราวใด ๆ จากเขาอีกเลยนับจากวันนั้น ทุกอย่างได้กระจ่างชัดแล้วในตอนนี้

“และสำหรับคุณ...พลอยพิชญา” ชายหนุ่มบีบไหล่บางจนเธอกระตุก

“คุณไปกับมาเรียสคืนนั้น รถคันนั้นที่เขานั่งไปเสียหลักพุ่งชนต้นไม้และคนขับ ก็คือคุณ!”

“โอ๊ย! เบน ฉันเจ็บนะคะ”

ดูเหมือนเสียงครางของหญิงสาวจะยิ่งยุให้ไฟแค้นในใจของเบนโหมไหม้มากขึ้น นัยน์ตาคู่นั้นดุดันน่ากลัวก่อนจะกดร่างเล็กบอบบางลงไปอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ของเขาบนเตียงหนา

“เบน...ฟังฉันก่อนค่ะ”

“ผมจะฟังตัวเองที่ได้ยินเสียงเจ็บปวดของมาเรียส เสียงนั้นที่คุณไม่เคยได้ยินตอนที่คุณกำลังมีความสุขโดยไม่รับรู้ความทุกข์ของคนอื่น ฆาตกรอย่างคุณไม่ควรมาลอยนวลอยู่อย่างนี้ ถ้าศาลไม่พิพากษาคนผิด ผมนี่แหละที่จะตัดสินชีวิตคุณเอง!”

“ไม่! ปล่อยฉันนะ!”

พลอยพิชญาบิดตัวสุดแรงและส่ายหน้าหลบแต่ไม่พ้นใบหน้าคร้ามคมที่ก้มลงมาและฉกลิ้นเข้าไปในกลีบปากสีชมพูเข้ม เขาไม่เพียงจาบจ้วงเธอด้วยปากแต่ยังกดร่างหนาลงมาจนหญิงสาวหายใจแทบไม่ออก

เธอจะทำอย่างไรดี...พลอยพิชญา หญิงสาวถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าในขณะที่เขาบดขยี้ริมฝีปากบางหนักขึ้นเรื่อย ๆ แต่ความกลัวทำให้เธอตีบตันไปหมด ดวงตาคู่สวยเหลือกขึ้นด้านบนเมื่อรู้สึกถึงความปวดแปลบวาบขึ้นบนริมฝีปาก

“อื้อ!” เสียงในลำคอนั้นไม่ดังพอให้เขาหยุดการกระทำดิบห่ามลงได้ เธอไม่ควรมาที่นี่ ไม่ควรหลงเชื่อใจเพียงเพราะเห็นว่าเขาเป็นคนใกล้ชิดกับมาเรียส

“อย่า...เบน...อย่าค่ะ!”

พลอยพิชญารีบเอามือป้องบนใบหน้าเมื่อเขาถอนริมฝีปาก ร่างเล็กสั่นเทาทว่าเขาก็ยังแสดงความหยาบร้ายด้วยการกระชากข้อมือข้างนั้นออก

“คุณกลัวด้วยรึ พลอยพิชญา...ผมยังสงสัยว่าทำไมคนที่ต้องตายถึงไม่ใช่คุณ!”

“ได้โปรดเถอะค่ะ เบน...ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณต้องสูญเสียมาเรียส ฉันไม่ได้ข่าวเขาเลยหลังจากวันที่เกิดอุบัติเหตุ ฉันรู้ก็แต่ว่าเขาถูกส่งตัวกลับมารักษาที่นี่ แล้วหลังจากนั้น...”

“หลังจากนั้นคุณก็กลับบ้าน มีข้อหาติดตัวเล็กน้อยแค่ขับรถโดยประมาท แล้วก็กลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติ โดยไม่คิดสนใจว่าคนที่ไปด้วยจะเป็นตายยัง ใช่มั้ย พลอยพิชญา!”

“ฉันไม่เคยไม่สนใจมาเรียส!” เธอเถียงทั้งน้ำตาและลืมไปว่าชายด้านล่างของชุดกระโปรงถลกขึ้นมาถึงโคนขาจามแรงดิ้น

“ฉันคิดเรื่องของเขาตลอดเวลา ถ้าฉันรู้...”

“มันสายไปแล้วที่คุณจะรู้ว่ามาเรียสไม่ได้อยู่ที่นี่! เขาเคยเป็นน้องชาย ที่ดีของผม เราออกล่าวาฬด้วยกันในน่านน้ำของทะเลนอร์วีเจียน แต่ตอนนี้จะไม่มีเวลาแบบนั้นอีกแล้ว คุณเป็นคนทำลายมันและผมจะให้คุณชดใช้สิ่งท่าคุณทำลายนับตั้งแต่วันนี้!”

ชดใช้หรือ! พลอยพิชญาตื่นตระหนกต่อคำพูดที่ลั่นออกมาจากความโกรธแค้น เธอไม่ใช่คนผิดแต่กลับต้องมชดใช้สิ่งที่ไม่ได้ก่อแทนเพื่อนสนิทอย่างไม่อาจเลี่ยง

ทุกอย่างสายไปแล้ว ที่นี่ไม่มีมาเรียสที่จะช่วยยืนยันความจริงและปราศจากดารินที่จะช่วยแก้ต่างแทนเธอ หญิงสาวรู้ว่าเขาโกรธจัดและไม่มีวันรับฟังคำแก้ตัว ซึ่งท้ายที่สุดเธอก็จะกลายเป็นคนสับปลับในสายตาของเขา แต่ตอนนี้เธอกำลังหาทางออกทว่าก็ดูเหมือนความหวังนั้นริบหรี่เต็มที

“คุณจะให้ฉันชดใช้อะไร”

“คุณต้องอยู่ที่นี่! อยู่อย่างข้ารับใช้ ทำงานเหมือนทาส มีชีวิตทุกข์ทรมานอยู่บนเกาะที่มีคนแค่ร้อยกว่าคน แล้วอย่าคิดว่าจะหนีไปจากสกรูวา ไม่มีใครช่วยคุณได้ คุณต้องเป็นทาสผมไปจนวันตาย!”

”ฉันไม่...” คำปฏิเสธนั้นช้าเกินกว่าปากหยักที่บดขยี้ลงมาอีกหน คราวนี้เบนไม่ใช่รุกล้ำแต่บนใบหน้าเพียงอย่าง เดียว แต่เขายังถอดทึ้งชุดสวยบนร่างงามจนฉีกขาดก่อนขว้างลงไปข้างเตียง

“เบน...อย่านะ!”                                    

พลอยพิชญาตะโกนเสียงดังแต่ไม่มีใครได้ยิน ถ้าเกาะนี้มีคนอยู่แค่ร้อยกว่าคนจริงดังเขาว่าเธอก็พบกับเรื่องยุ่งยากเสียแล้ว หญิงสาวไม่นึกไม่ฝันว่าต้องมาพบกับคนบ้าคลั่งอย่างพี่ชายของมาเรียส เบนเหมือนเขาแทบทุกอย่างยกเว้นความป่าเถื่อนที่เขากำลังทำกับเธอ

ตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อรู้ตัวอีกทีก็ไม่หลงเหลือเสื้อผ้าไว้บนตัวสักชิ้น ผิวเนียนขาวเสียดสีกับเนื้อผ้าหยาบของเสื้อเชิ้ตยีนส์บนร่างหนา พลอยพิชญาแทบไม่มีแรงทุบถองเพราะข้อมือถูกเขาตรึงไว้ขณะลิ้นหนาจ้วงเข้าไปเลียดไล้ในอุ้งปากเล็ก

กระทั่งหญิงสาวหมดแรงต้านเมื่อใจหนึ่งประหวัดไปถึงน้องชายฝาแฝดของเขา

ใช่...เธอแอบหลงรักมาเรียสและแม้เบนจะมีอารมณ์แตกต่างแต่ใบหน้าและร่างกายหรือแม้กระทั่งน้ำเสียงนั้นไม่ได้ผิดเพี้ยนจากกันเลย

“เบน...ปล่อยฉัน...ปล่อยฉัน”

น้ำเสียงจากลำคอแห้งผากเบาลงทุกขณะ ร่างสูงใหญ่ยันกายขึ้นและถอดเสื้อผ้าออกจากตัวจนหมดเช่นกัน ชายหนุ่มหอบหายใจเมื่อเห็นร่างกลมกลึงที่อยู่เบื้องล่างนอนระทดระทวยเหมือนขี้ผึ้งถูกไฟลน

เขาจะลงโทษเธอให้สาสม ให้เธอเป็นข้ารับใช้และหาความสุขจากความเป็นสาวก่อนจะเฉดหัวส่งเมื่อเขาสุขสมและทิ้งเธอให้เดียวดาย

“นี่มันแค่การเริ่มต้น ผมไม่ได้พิศวาสคุณสักนิด แต่ชีวิตคุณเป็นของผมนับจากนี้”

“เบน...ฉันไม่มีวันอยู่ที่นี่กับคุณ!”

“ยังจะปากดีกับผมอีกรึ พลอยพิชญา!”

เบนคำรามก่อนเลื่อนมือแกร่งขึ้นมาบีบคางมน ร่างกายอันสมบูรณ์แบบนั้นเครียดเกร็งไปหมด โดยเฉพาะส่วนกลางลำตัวที่ผงาดขึ้นมาจนน่าหวาดหวั่น เขาจะข่มขืนเธอจริง ๆ พลอยพิชญาคิดแล้วสั่นไปหมด

“นี่ยังนับว่าเป็นการปราณี ถ้าหนักกว่านี้คุณคงถูกผมฆ่าตั้งแต่ตอนอยู่เมืองไทยแล้ว ไงล่ะ...คุณอยากมาที่นี่นักไม่ใช่หรือ หมู่เกาะโลโฟเตน สรวงสวรรค์ของชาวไวกิ้ง แต่จะเป็นนรกขุมที่ลึกที่สุดสำหรับคุณ!”

“ไม่!”                                                                    

พลอยพิชญาแหงนหน้าและสะดุ้งสุดตัวเมื่อเขาเสือกไสความใหญ่โตเข้าไปในตัวเธอโดยไม่ทันได้ตั้งรับ มันเป็นความเจ็บปวดที่ใช่แต่หญิงสาวเท่านั้นที่รู้สึก แต่ความตระหนกก็ฉาบวาบขึ้นมาในดวงตาสีน้ำเงินเข้มคลั่กเมื่อเขาทะลวงผ่านเยื่อบาง ๆ ซึ่งไม่คิดว่ามันจะหลงเหลืออยู่แล้วสำหรับผู้หญิงอย่างพลอยพิชญา

สำนึกที่ผุดขึ้นมาบอกเขาว่าเธอยังบริสุทธิ์

และหากนี่เป็นครั้งแรกของสาวไทยที่เขาอุตส่าห์ล่อหลอกมาทำลายให้หนำใจก็ควรบรรลุแก่ความต้องการแล้ว ทว่าอะไร ๆ กลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อเขารู้สึกเครียดมากกว่าเดิม

“เบน...ฉันเจ็บ...เจ็บมากเหลือเกิน”

พลอยพิชญาโอดครวญอย่างน่าสงสาร เธอไม่ยอมขยับตัวเพราะกลัวจะปวดร้าวมากกว่าเก่า ความทุกข์ทรมานแผ่ซ่านไปทุกทิศทางจนเธอแทบทนไม่ไหว ชั่วแวบหนึ่งเสียงร้องไห้กระซิกก็หลอมละลายความแข็งกระด้างในหัวใจชายหนุ่มได้ชั่วขณะ

เบนโน้มใบหน้าลงไปหาอกอวบนุ่มทั้งสองที่กระเพื่อมไหวขึ้นลงและเลียดไล้ปลายลิ้นลงบนยอดถันสีชมพู เขาดูดดุนมันด้วยความรู้สึกที่แล่นปราดขึ้นมาในวินาทีนั้นว่าเขาคือเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่างในกายของผู้หญิงคนนี้

“อา...อืม”

เขาเผลอครางออกมาเมื่อปลายนิ้วหนาแตะไต่ไปทั่วทับทิมเม็ดใหญ่ใจกลางเนินเนื้ออวบอิ่ม มือทั้งสองข้างเลื่อนมาบีบคลึงและลูบไล้ราวกับเขาไม่เคยเห็นอะไรเช่นนี้มาก่อน

“เบน..ปล่อยฉันเถอะนะคะ...ปล่อยฉัน”

ร่างเล็กบอบบางยังร้องไห้ เธอเกือบเคลิบเคลิ้มตามเขาไปแต่ก็เจ็บแปลบขึ้นมาอีก

“โอว...พระเจ้า” ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นและสบนัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกายที่ยังรื้นน้ำของหญิงสาวก่อนเริ่มขยับสะโพกสอบหนาเมื่อความแข็งแกร่งขยายใหญ่และเขาทำราวกับหื่นกระหายในการครอบครองนั้น

“เบน...อื้อ...อย่าค่ะ”

พลอยพิชญาหาทางเขยื้อนตัวแต่ทำได้ลำบาก ยิ่งเธอบิดตัวก็ยิ่งทำให้ความมโหฬารของเขาเคลื่อนเข้าไปลึก เบนบอกตัวเองว่าเขาหยุดไม่ได้แม้เธอจะคับแคบเกินไปและช่องทางนั้นบีบรัดเขาในทุกจังหวะแต่ก็เต็มไปด้วยความเร้าใจในแบบที่เขาไม่เคยได้สัมผัส

เขาไม่เคยพานพบกับความบริสุทธิ์ดังเช่นพลอยพิชญา แต่ทำไมต้องเป็นเธอ หญิงสาวที่เขาตราหน้าว่าเป็นฆาตกรพรากเอาชีวิตน้องชายของเขาไป

“เบนคะ...ฉันเจ็บค่ะ...ฉันเจ็บ”

“หลังจากนี้คุณจะไม่เจ็บ...พลอยพิชญา คุณจะชินกับมัน ชินกับสิ่งที่ผมจะทำกับคุณแบบนี้...ทุกคืน”

“ไม่นะคะ เบน...ไม่”

ร่างอรชรหายใจหอบเมื่อได้รู้ความคิดของเขา เหงื่อเม็ดเล็กซึมออกมาบนผิวตามรองอกและแผ่นหลังจนรู้สึกถึงความเปียกชื้น

ทุกคืนอย่างนั้นหรือ? แค่ครั้งแรกเธอก็แทบทนไม่ไหว ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดหวั่น แต่เธอกลับเผลอเกาะไหล่กว้างไว้แน่นเมื่อร่างสูงขยับสะโพกก่อนเสือกไสความใหญ่โตผ่านกลีบดอกไมที่รัดรึง

“อ๊า...อ๊า” พลอยพิชญาหลุดเสียงครางแหบเบา เสียงนั้นยิ่งทำให้เขาย่ามใจและเบียดแทรกเข้าไปจนลึกก่อนขยับออกมาและสอดกลับเข้าไปใหม่

ทุกอย่างเริ่มเร็วขึ้นจนหญิงสาวซึ่งนึกว่าตัวเองใกล้ตายพบกับความรู้สึกใหม่นั่นคือความเสียวซ่านที่แผ่ออกมาแทนที่ความเจ็บปวด

“โอว...อูว”

 เบนห่อปากเมื่อรู้สึกว่าส่วนปลายของเขาถูกดูดเข้าไปถึงส่วนที่ลึกที่สุดในร่างสาว มันบีบรัดเขาตลอดเวลาจนไม่รู้ว่าจะทานทนได้อีกนานแค่ไหน ความคับแคบของเธอกำลังรัดรึงความแข็งแกร่งที่ขยายใหญ่ซึ่งอีกไม่นานเขาอาจหมดความอดทน

“เบน...อ๊า...พอเถอะค่ะ...พอแล้ว”

“คุณต้องทนได้” 

เบนโน้มใบหน้าลงกระซิบข้างแก้มร้อนผ่าวสีชมพูเรื่อ คนพูดพยายามรักษาน้ำเสียงให้เยียบเย็นดุดันขณะดันสะโพกเข้าหาเนินเนื้อสามเหลี่ยมกลางแกนกายสาว

“เพื่อให้ชินเวลาที่ผมเกิดความต้องการคุณขึ้นมา...ทุกเวลาและจะไม่มีคำว่าปฏิเสธ”

เธอจะปฏิเสธเขาได้อย่างไร เมื่อเวลานี้ทุกอย่างไปไกลเกินขอบเขตจนไม่สามารถถอยกลับ เธอมาที่นี่เพื่ออะไรกัน เธอคิดว่ามันเป็นทะเลในฝันแต่สุดท้ายกลับกลายเป็นที่กักกันจิตวิญญาณของผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องรับโทษทัณฑ์ในสิ่งที่ไม่ได้ก่อ

ร่างเล็กบอบบางต้องคอยตั้งรับความใหญ่โตโอฬารที่โจนจ้วงเข้าหาอย่างไม่บันยะบันยัง เบนเหมือนคนบ้าคลั่งและพร้อมทำลายทุกอย่างไม่ต่างจากพายุคลื่นในทะเลนอร์วีเจียน

ชายหนุ่มเฟ้นฟอนใบหน้าคร้ามเข้มไปบนทรวงอกอวบสล้างทั้งสองและจับขาเรียวงามแยกออกเพื่อจะได้รุกล้ำความเป็นชายเข้าไปในแก่นกายร้อนระอุ

พลอยพิชญาน้ำตาซึมเพราะยังไม่ชินชากับสิ่งแปลกใหม่ที่ถูกบีบบังคับให้มาพานพบ หญิงสาวจ้องนัยน์ตาสีน้ำเงินข้นคลั่กไม่ต่างจากพายุโหมที่กำลังทำลายตัวเธอ

“อา...คุณคับมาก...คุณยังคับมาก”

เสียงครางนั้นดังขึ้นเรื่อย ๆ มันจี้เข้าไปในหัวใจอันเจ็บปวดของร่างเล็ก ภายในกลีบเนื้อสีแดงเข้มจากการเสียดสีเหมือนจะปริแยกออกจากกัน เธอกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงเมื่อเขาเสือกไสแก่นกายชายเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า

“อ๊ะ...อ๊า...อุ๊ย...เบนคะ”