ภรรยา(ว่าจ้าง)

โดย: เอริณ  ชมผลงานอื่นๆของนักเขียนท่านนี้

ร่วมแชร์นิยาย ให้กำลังใจนักเขียนกันเถอะ =D

ตอนที่ 4 : บทที่ 4 (50%)

 

บทที่ 4 

“กลับมาแล้วหรอแก้ว”เสียงทุ้มที่คุ้นหูของผู้ชายที่ยืนรอเธอที่หน้าร้านทำให้แก้วกัลยามองไปที่เขาด้วยรอยยิ้ม

“พี่ใหญ่”

แก้วกัลยาเอ่ยเรียกชื่อแฟนหนุ่มด้วยความดีใจ เธอโผเข้ากอดเขาด้วยความรู้สึกมากมาย วันนี้ทั้งวันเธอทำเรื่องไม่ดีต่อเขามาเยอะจนเล่ายังไงก็ไม่หมด ทั้งๆ ที่เธอกับเขาคบหากันมา 5 ปี แต่ผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยทำให้เธอเสียหายสักครั้ง เขารักและถะนุถนอมเธออย่างดีแต่วันนี้แค่วันเดียวเธอถูกผู้ชายบ้าหน้าไม่อายที่ไหนก็ไม่รู้ย่ำยีจนแทบไม่เหลืออะไรให้เขาภูมิใจ

“ใครมาส่งหรอ”

พิศาลเอ่ยถามเมื่อมองเห็นรถยนต์คันหรูไม่คุ้นตาที่แฟนสาวนั่งมาแล่นไกลออกไป

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ไว้ใจเธอแต่เขาแค่สงสัยเพราะวันนี้เพื่อนที่ทำงานของเธอโทรมาเล่าให้ฟังว่าแก้วกัลยาถูกผู้ชายหน้าตาที่ไหนไม่รู้พาตัวขึ้นรถไปแถมวันนี้เธอยังลางานครึ่งวัน นั่นทำให้เขาต้องนั่งรถเมล์มาหาเธอหลังจากเลิกงานทันทีแต่เมื่อมาถึงกลับพบว่าแฟนสาวยังไม่กลับบ้าน เขายืนรอเธอที่หน้าบ้านจนเวลาเกือบสองทุ่มรถยนต์สีดำคันหรูก็แล่นมาจอดที่หน้าร้านแล้วแฟนสาวของเขาก็เดินลงมา หัวใจของเขาหล่นวูบลงไปที่เท้าเมื่ออยู่ๆ ความกลัวก็แล่นเข้ามาในอก หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะความรู้สึกเจ็บแปลบที่อกข้างซ้ายทำให้ชายหนุ่มใจหาย

ไม่รู้ว่าทำไมเขารู้สึกว่าต้องเกิดอะไรไม่ดีขึ้นในไม่ช้าแน่

“อ๋อ ลูกค้าของบริษัทน่ะค่ะ”

แก้วกัลยากำลังโกหกแฟนหนุ่มคำโต โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าแฟนหนุ่มรู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้เกือบทั้งหมดแล้ว

แก้วกัลยาจูงมือแฟนหนุ่มเข้าไปในร้านตามปกติ หญิงสาวไม่ได้รู้สึกเอ๊ะใจเลยว่าแฟนหนุ่มรู้เรื่องอะไรมาบ้างเพราะเขาแสดงออกเหมือนเคยทุกอย่างไม่ได้มีท่าทีคลางแคลงใจหรือสงสัยอะไรในตัวเธอเลย

“วันนี้พี่ใหญ่มารอแก้วถึงหน้าร้านมีอะไรหรือป่าวค่ะ”เสียงใสของแฟนสาวที่เอ่ยถามขณะวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะพร้อมด้วยอาหารต่างๆ ที่บิดาของเธอทำไว้ให้ พิศาลมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของแฟนสาวแล้วส่งยิ้มตอบไป

ใบหน้าสวยหวานที่เปื้อนยิ้มควรจะทำให้เขามีความสุขอย่างเคยแต่อยู่ๆ ความรู้สึกเจ็บแปลบก็แล่นเข้ามาที่กลางอกอีกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่าเธอกับเขาเหมือนมีกำแพงบางอย่างกั้นระหว่างเธอและเขาเอาไว้และไม่ว่าเขาจะพยายามเท่าไหร่กำแพงสูงนั้นก็ไม่เคยพังลงแถมเขายังรู้สึกว่ามันสูงขึ้นทุกที

แก้วกัลยาวางจานผัดคะน้าลงบนโต๊ะเป็นอย่างสุดท้าย ก่อนที่หญิงสาวจะนั่งลงตรงข้ามแฟนหนุ่ม เธอตักข้าวแล้วส่งจานให้เขาตามเคย แม้จะรู้สึกว่าวันนี้แฟนหนุ่มจ้องมองเธอมากเป็นพิเศษแต่เธอก็ไม่อยากเอ่ยถามอะไรเพราะกลัวว่าถ้าเธอถามอะไรไปคำถามเหล่านั้นจะย้อนกลับมาหาตัวเธอเองแทนที่สำคัญหากชายหนุ่มเกิดถามเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เธออาจจะปิดบังเขาไม่ได้ เธอยอมรับว่าโกหกแต่ที่เธอก็ทำเพราะไม่อยากให้ชีวิตของเธอมีปัญหามากไปกว่านี้แต่หญิงสาวไม่รู้เลยว่ายิ่งเธอทำแบบนี้เขายิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นทุกที

แก้วกัลยาตักผัดคะน้าของโปรดของแฟนหนุ่มให้เขาด้วยรอยยิ้ม ปกติแล้วถ้าเขาไม่มาเธอจะทานอาหารตามลำพังเพราะบิดาจะทานอาหารก่อนเธอและเข้านอนเร็วเพื่อตื่นไปจ่ายตลาดเองแต่เช้า ทำให้ทุกๆวันเธอจะต้องทานอาหารคนเดียวแต่ก็บ่อยครั้งที่แฟนหนุ่มจะมาทานอาหารเป็นเพื่อนเธอแบบนี้

“แก้ว”

พิศาลเอ่ยเรียกแฟนสาวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ชายหนุ่มเม้มปากแน่นเมื่อต้องพูดเรื่องที่ทำให้เขาตั้งใจมาพบเธอในวันนี้เพราะความจริงแล้วที่เขามารอพบเธอในวันนี้ไม่ได้มีเพียงเรื่องที่เกิดขึ้นในที่ทำงานของเธอเท่านั้นแต่เขายังมีอีกเรื่องสำคัญมากอีกเรื่องที่ต้องบอกเธอ และเขาคิดว่าเรื่องนี้สำคัญมากกว่าเรื่องนั้นและเรื่องอื่นใดหลายเท่า

“ค่ะ?”น้ำเสียงหวานใสตอบรับพร้อมรอยยิ้มที่เขาคุ้นเคยทำให้พิศาลลอบถอนหายใจ

เขากำลังหมดกำลังใจเพราะเงินเก็บที่กำลังจะเอาไปวางมัดจำค่าบ้านของเขาถูกมารดานำไปใช้หนี้พนันบอลให้น้องชายของเขาจนหมดแถมเงินค่าสินสอดและค่าแหวนแต่งงานในบัญชีที่เขาเตรียมไว้ก็ไม่พอที่จะเอามาจ่ายค่ามัดจำบ้านก่อนด้วย

ชายหนุ่มก้มหน้าลงเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าน้ำตาลูกผู้ชายกำลังจะไหลออกมา หนี้ที่น้องชายของเขาไปก่อเอาไว้มันคือการเอาบ้านที่เป็นมรดกของครอบครัวไปจำนอง เขาไม่มีทางเลือก เงินส่วนนั้นได้ถูกนำไปไถ่ถอนบ้านออกมาแล้วแต่บ้านของเขาและเธอกลับกำลังจะหายไปต่อหน้าต่อตา

“พี่ใหญ่ค่ะ มีเรื่องอะไรหรือป่าวค่ะ บอกแก้วมาเถอะ เราไม่เคยมีอะไรปิดบังกันนะคะ”

กัลยาเอื้อมมือไปกุมมือของแฟนหนุ่มเอาไว้ วันนี้ชายหนุ่มไม่มีรอยยิ้มอย่างเคย แถมยังมีสีหน้าเครียดอยู่ตลอดเวลา แค่เห็นอาการเธอก็เดาได้แล้วว่าแฟนหนุ่มของเธอกำลังมีปัญหาบางอย่างอยู่แน่นอน

พิศาลสูดหายใจเข้าปอดก่อนจะเริ่มต้นเอ่ยเรื่องที่เขาต้องบอกกับเธอขึ้นมา

“แก้ว เรื่องบ้านน่ะ คือว่า คงต้องยกเลิกเพราะเงินค่ามัดจำบ้านพี่ให้แม่เอาไปไถ่บ้านของแม่ที่ติดจำนองหมดแล้ว เราไม่มีเงินไปวางมัดจำบ้านแล้วแก้ว”

พิศาลก้มหน้าตอบ ชายหนุ่มกำลังพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ บ้านของแม่มีความหมายกับครอบครัวของเขามากแต่บ้านของเขาและเธอก็มีความหมายต่อเขามากเหมือนกัน ชายหนุ่มกำลังคิดไม่ตกเมื่อเรื่องบ้านไม่เรียบน้อย เรื่องแต่งงานก็คงต้องเลื่อนไปก่อน

“พี่ใหญ่ ไม่เป็นไรค่ะ ไว้เราค่อยเก็บเงินกันใหม่ก็ได้ค่ะ บ้านของคุณแม่ของพี่สำคัญกว่านะคะ”

แก้วกัลยากุมมือของเขาแน่นขึ้น เวลานี้แฟนหนุ่มของเธอเสียใจมากแค่ไหนเธอรู้ดี เรื่องเรือนหอนั้นสำหรับชายหนุ่มแล้วเขาให้ความสำคัญมาก เขาคาดหวังกับการมีบ้านเป็นของตัวเองมากและเขาเคยสัญญากับเธอว่าจะต้องมีบ้านและมอบบ้านเป็นของขวัญแต่งงานให้เธอให้ได้แต่สำหรับเธอมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้น ไม่ว่ายังไงเธอก็ยังรักเขาเหมือนเดิม แม้เขาจะไม่มีบ้านมาเป็นของขวัญให้เธอแล้วแต่ตัวเขาก็ยังเป็นของขวัญของเธอเสมอ

“พี่ขอโทษนะแก้วแต่พี่ว่าเราเลื่อนงานแต่งออกไปก่อนนะ พี่อยากขอเวลาหาเงินอีกหน่อย พี่ว่าพี่ต้องหาได้แน่นอน พี่จะไม่มีทางยอมแพ้แค่นี้แน่นอน”

คำพูดของแฟนหนุ่มทำให้แก้วกัลยาถึงกับตกใจจนเผลอดึงมือกลับ ไม่รู้ว่าทำไมตัวเธอรู้สึกไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ เธอรู้สึกว่าถ้าไม่แต่งปีนี้เธออาจจะไม่ได้แต่งงานกับเขาอีกเลย

“แก้ว พี่ขอร้องนะ พี่ขอเวลาอีกแค่ปีเดียวนะแก้วนะ”แววตาอ้อนวอนดวงตาที่มีน้ำตาคลออยู่ทำให้แก้วกัลยาใจอ่อน

หญิงสาวถอนหายใจแล้วเอื้อมมือไปกุมมือของเขาอีกครั้ง เธอพยักหน้าแล้วฝืนส่งยิ้มให้เขา อยู่ๆ ความรู้สึกเจ็บแปลบที่อกก็แล่นขึ้นมา หญิงสาวรู้สึกใจหายเมื่อคิดว่างานแต่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต้องเลื่อนออกไปแบบไม่มีกำหนด เธอกำลังรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังกลัวอะไรบางอย่าง

“ถ้ามันทำให้พี่ใหญ่สบายใจ แก้วก็แล้วแต่พี่ใหญ่ค่ะ”

คำตอบของแฟนสาวที่มาพร้อมรอยยิ้มทำให้พิศาลยิ้มออกมาได้ เขากุมมือของเธอตอบ หัวใจที่ห่อเหี่ยวรู้สึกมีเรี่ยวแรงอีกครั้ง อีกแค่ปีเดียวเขาจะทำทุกอย่างเพื่อเก็บเงินให้ได้มากที่สุด และเธอจะต้องภูมิใจในตัวเขา

ทั้งสองทานอาหารเย็นกันด้วยความรู้ในใจที่แตกต่างกันพิศาลนั้นดูจะอารมณ์ดีขึ้นมากเขายิ้มแย้มอย่างเคยผิดกับแก้วกัลยาที่แทบกลืนข้าวไม่ลงเมื่องานแต่งงานที่เธอรอคอยต้องเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกดึงรั้งจากมือปริศนาให้เหินห่างจากแฟนหนุ่มไปเรื่อยๆ ยิ่งนานเธฮยิ่งรู้สึกถึงระยะทางที่ไกลออกไป

แก้วกัลยายืนโบกมือส่งแฟนหนุ่มขึ้นแท็กซี่ที่หน้าร้านก่อนที่หญิงสาวจะปิดประตูร้านแล้วเดินขึ้นห้อง หัวใจดวงน้อยกำลังทำงานหนักเมื่อภาพใบหน้าเรียบเฉย ดวงตาเย็นชา และน้ำเสียงราบเรียบของเขายังคงวนเวียนในหัวของเธอตลอดเวลา

“กลับโรงแรม!”เสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นเมื่อภาพของหญิงสาวที่เขาแอบมองเดินกลับเข้าบ้านไป

“เอ่อ แล้วคุณแก้วกัลยาล่ะครับ”

ซึงโฮหันกลับไปถามเจ้านายด้วยความไม่เข้าใจ เขาพาเจ้านายกลับมาแอบดูผู้หญิงที่เจ้านายต้องการและมานั่งมองเธออยู่กับแฟนหนุ่มของเธอโดยที่เจ้านายของเขาไม่ทำอะไรเลย ทำเพียงแค่มองและมองเท่านั้น ซึ่งมันผิดวิสัยของผู้ชายอย่าง ‘คิมคยองซู’ เป็นอย่างมาก

“ปล่อยไปก่อน พรุ่งนี้ยัยนั่นจะวิ่งกลับมาหาฉันเอง”

คยองซูตอบด้วยความมั่นใจเพราะเขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าในวันพรุ่งนี้หญิงสาวจะต้องวิ่งมาอ้อนวอนข้อรองให้เขาช่วยเธอเรื่องเงินแน่นอน นั่นเพราะเขาได้ข้อมูลเพิ่มเติมเรื่องแฟนหนุ่มของเธอ เงินที่ถูกเตรียมไว้มัดจำค่าบ้านถูกนำไปไถ่ถอนบ้านของมารดาของชายหนุ่มไปแล้วเพราะฉะนั้นผู้ชายคนนั้นถึงได้เครียดหนักและดูท่าว่าแก้วกัลยาก็จะเครียดมากเช่นกัน

“แต่เธอดูไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะครับ ผมว่าเธอไม่น่าจะยอมรับเงื่อนไขของเจ้านาย”

ซึงโฮยังคงถามต่อเมื่อเขาไม่เข้าใจความคิดของเจ้านาย แม้จะทำงานมาด้วยนานหลายปี แต่จนถึงวันนี้เขาก็ยังเดาใจเจ้านายตัวเองไม่ออกสักที

คยองซูแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏขึ้นอีกครั้ง สายตาของเขาจับจ้องไปยังบ้านหลังเล็กที่แคบว่าห้องน้ำบ้านเขาเสียอีกด้วยความพอใจ กวางน้อยของเขาติดกับดักแล้วเรียบร้อย และเขามั่นใจว่าเธอไม่มีทางหลุดจากกับดักแสนแน่นหนาของเขาไปไหนได้โดยที่เขาไม่ต้องลงมือทำอะไรอีก สิ่งเดียวที่เขาต้องทำคือแค่รอ!

“หึ ยัยนั่นจะทำและต้องทำ”

สองบอร์ดี้การ์ดมองตากันอย่างไม่เข้าใจ แต่ก่อนที่ทั้งสองจะได้เอ่ยถามต่อ เจ้านายหนุ่มก็เอ่ยต่อด้วยท่าทางมั่นใจจนทำให้ลูกน้องอย่างพวกเขาลอบถอนหายใจด้วยความรู้สึกอึดอัด

“เพราะยัยนั่นไม่มีทางเลือก…”

งานนี้ไม่รู้ว่าใครจะเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดจะเป็นแก้วกัลยา แฟนหนุ่มของเธอ บิดาของเธอ หรือจะเป็นลูกน้องผู้ซื่อสัตย์อย่างพวกเขากันแน่เพราะถ้าเกมนี้จบลงจะต้องมีคนเจ็บมากกว่าหนึ่งคนแน่นอน

แก้วกัลยาเดินขึ้นบันไดด้วยใจเหม่อลอย หญิงสาวเดินตรงไปที่ห้องของตัวเองแต่ก็ชะงักเท้าเอาไว้เมื่อเธอได้ยินเสียงร้องไห้ดังลอดออกมาจากห้องของบิดา

“ฮืออ กุลพี่รักษาร้านของเราไม่ได้ ฮือออ พี่ผิดสัญญาต่อเธอ พี่ทำให้ลูกเดือดร้อน เราไม่มีทางหาเงินไปคืนพวกมันได้ มีแค่วิธีนี้เท่านั้น ฮือออ พี่จะเอาร้านไปจำนอง ฮืออออ พี่ขอโทษนะกุล พี่ขอโทษ”

แก้วกัลยาถอยหลังกลับมาหยุดยืนที่หน้าห้องของบิดา หญิงสาวแนบหูชิดประตูเพื่อฟังเสียงของบิดาให้ชัดขึ้น

“กุลพี่อยากไปอยู่กับกุล พี่คิดถึงกุล ฮืออออ”เสียงสะอื้นไห้ของบิดาดังลอดออกมาจากภายในห้อง

แก้วกัลยายกมือขึ้นปิดปากเพื่อไม่เสียงร้องไห้ของตัวเองดังเข้าไปด้านใน บิดาของเธอกำลังร้องไห้ หยดน้ำตาร่วงหล่นอาบแก้มใสไม่ยอมหยุด หัวใจของเธอบีบรัดอย่างเจ็บปวด ตั้งแต่เด็กจนโตบิดาของเธอไม่เคยร้องไห้แม้กระทั่งในวันที่มารดาของเธอตายบิดาของเธอก็ไม่มีน้ำตาสักหยดไม่ใช่ว่าท่านไม่เสียใจแต่เธอรู้ดีว่าท่านไม่ต้องการให้ลูกเห็นความอ่อนแอของตัวเอง

พ่อของเธอทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อและแม่ให้เธอมาตลอด 11 ปี เธอที่เป็นลูกกลับไม่สามารถทำอะไรเพื่อท่านได้เลย  แก้วกัลยาเดินกลับเข้าห้องนอนของตัวเองด้วยน้ำตา หัวใจของเธอกำลังแตกสลายแค่ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของบิดาเธอก็แทบล้มทั้งยืน ชีวิตของเธอเหลือแค่ท่าน แต่เธอก็ทำให้ท่านมีความสุขไม่ได้

“แม่ค่ะแก้วขอโทษ แก้วช่วยอะไรพ่อไม่ได้เลย ฮือออออ”

หญิงสาวทรุดลงที่ข้างเตียงซบหน้าร้องไห้ออกมาสุดเสียง ชีวิตที่กำลังจะสวยงามของเธอลอยหายไปแล้ว งานแต่งงานถูกเลื่อนไปอย่างไม่มีกำหนด เธอและบิดาต้องหาเงินสองแสนมาใช้หนี้ภายในวันพรุ่งนี้ บิดากำลังจะเอาบ้านที่เป็นสมบัติเพียงชิ้นเดียวไปจำนองเพื่อนำเงินมาใช้หนี้ แล้วเธอล่ะ เธอจะทำแค่ร้องไห้เสียใจแบบนี้นะหรอ

“ฮือออ แก้วจะทำยังไงดีค่ะแม่ แก้วจะทำยังไงต่อไปดี ฮึกฮืออ”

แก้วกัลยาเอ่ยเสียงแหบพร่าเมื่อหนทางที่มองหาแสนจะมืดมิด เธอไม่รู้ว่าหนทางที่ต้องเดินไปข้างหน้ามันเป็นแบบไหนเพราะเมื่อมองออกไปก็พบแค่ความมืดมน ชีวิตของเธอยังเหนื่อยยากและลำบากไม่พออีกหรือ ฟ้าถึงได้ใจร้ายกับเธอขนาดนี้

“ทำไมแก้วถึงไม่มีทางเลือกเลยค่ะแม่ ทำไมฟ้าถึงไม่ช่วยแก้วบ้าง ฮือออ”

เสียงคร่ำครวญที่น่าเวทนาของแก้วกัลยายังคงดังกึกก้องอย่างต่อเนื่อง หญิงสาวหมดสิ้นแล้วซึ่งหนทางในการแก้ปัญหาทางออกที่พบคือทางตันและเธอคิดว่ามันตันหมดแล้วทุกทาง

ถ้าถามว่าเธอไม่มีทางออกเลยใช่ไหมเธอคงตอบไม่ได้ว่า ใช่ เพราะทางออกเดียวที่เธอเหลือและมีอยู่ในตอนนี้ก็คือข้อเสนอบ้าๆ ของผู้ชายคนนั้น แก้วกัลยาสะอื้นไห้หนักขึ้นเมื่อเธอคิดว่าตัวเองต้องทำเรื่องแบบนั้นเพื่อเงิน แม้เขาจะบอกว่าให้เธอได้ทุกอย่างเพื่อให้เธอยอมตกลงแต่หญิงสาวคิดไม่ออกเลยว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปหากเธอยอมรับข้อเสนอของเขา

เธอจะกลายเป็นผู้หญิงเห็นแก่เงินทำทุกอย่างเพื่อเงินแต่มันจะสำคัญอะไรในเมื่อเธอก็ต้องการเงินพวกนั้นจริงๆ เธอไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่มี ถ้าเธอไม่ทำบิดาคงต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ซึ่งเธอคงทนไม่ได้ เธอยอมเป็นคนเจ็บปวดแต่เธอจะไม่มีวันยอมให้บิดาต้องเจ็บปวดและร้องไห้เสียใจแบบนั้นอีกแล้ว

“ฮือ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมเรื่องบ้าๆ แบบนี้ต้องมาเกิดกับแก้วด้วย”

แก้วกัลยายังคงนั่งร้องไห้อยู่ที่เดิม หัวใจของเธอกำลังเจ็บลึก มันเหมือนเธอกำลังจะจมน้ำตาย ไม่ว่าพยายามตะเกียกตะกายสักแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถโผล่พ้นน้ำขึ้นมาได้ หญิงสาวพยายามคิดและมองหาทางออกของปัญหา เธอต้องทำยังไง ต้องทำอะไร และต้องทำแบบไหน ปัญหาที่แสนหนักอึ้งนี้ถึงจะถูกแก้ไขหรือเธอต้องทำแบบนั้น ใช่

เธอต้องทำเพราะเธอ… ไม่มีทางเลือกอะไรอีกแล้ว

เสียงสะอื้นไห้ค่อยๆ เงียบลงเมื่อร่างเล็กค่อยๆ หลับใหลจากความเหนื่อยล้าของเรื่องวุ่นวายทั้งหมดของวันนี้ เปลือกตาของหญิงสาวปิดลงพร้อมภาพใบหน้าของผู้ชายที่เธอเพิ่งพบหน้าเพียงไม่กี่ชั่วโมง

เขายังคงวนเวียนอยู่ในหัว ‘ใจ’ ของเธอ

โดยที่เธอเองยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาเข้ามาอยู่ในนั้นตั้งแต่ตอนไหน...

#ยิ้มเลว หึหึ

คุณคิมมาสายแข็งค่ะ นางมั่นหน้า มั่นใจ จนน่าหมั่นไส้มาก
งานหน้าด้านมาแล้ว งานหน้ามึนก็มา
ต่อไปเรียกว่างานหน้าด้านๆๆๆๆ เลยค่ะ 555

ไรท์ขอฝากเนื้อฝากตัวกับนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ
มีอะไรติชมได้ รอคำแนะนำจากทุกๆ คนนะ
ขอบคุณค่ะ