ภรรยา(ว่าจ้าง)

โดย: เอริณ  ชมผลงานอื่นๆของนักเขียนท่านนี้

ร่วมแชร์นิยาย ให้กำลังใจนักเขียนกันเถอะ =D

ตอนที่ 14 : บทที่ 14 (50%)

บทที่ 14 ปฏิบัติการทวงคืนกำไร

ฟุบ

เสียงเตียงใหญ่ยวบยาบลงเมื่อคนตัวโตที่ทำทีเดินหนีออกไปวกกลับเข้ามาในห้องเพื่อหา กำไร จากคนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้เขาอยู่ แก้วกัลยาหายดีแล้วเขาโทรไปคาดคั้นและข่มขู่เอาคำตอบที่ตัวเอง พอใจ จากหมอปาร์คมาแล้ว

แม้ตอนแรกอีกฝ่ายจะค้านเสียงเบาว่าเธอยังไม่พร้อมและมีอาการไออยู่และอาจมีตัวรุมๆบ้างแต่คยองซูก็ใช้น้ำเสียงและอำนาจที่ตัวเองมีบังคับให้อีกฝ่ายตอบว่า เธอหายดีแล้วจนได้

จุ๊บ

คยองซูโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้แก้มเนียนใสที่เขาคิดถึงก่อนจะจรดปลายจมูกโด่งลงบนนั้นเบาๆ ชายหนุ่มลอบยิ้มเมื่อคนตัวเล็กงัวเงียปัดแก้มไปมาแล้วพลิกตัวหันหน้าเข้ามาหาเขาอย่างไม่รู้ตัว

ใบหน้าหวานหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ปากเล็กจิ้มลิ้มเผยอขึ้นเล็กน้อยเมื่อเจ้าตัวหายใจเข้าออกสม่ำเสมอยามนอนหลับ กลิ่นกายหอมอ่อนๆของคนตัวเล็กทำให้ร่างกายของเขาถูกปลุกเร้าให้ ตื่นตัว อย่างไม่เคยเป็น ร่างนุ่มนิ่มเบียดกายเข้าหาอย่างลูกแมวต้องการอ้อมกอด คยองซูยิ้มกว้างก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงร่างเล็กเข้าหาตัวแล้วเกลี่ยไรผมที่ปรกละแก้มเนียนใสออกเบาๆ หัวใจชายหนุ่มเต้นรัวราวกับกำลงจะเด้งออกมาเมื่อเขาสัมผัสเธอ

“หลับสบายเลยนะ”

น้ำเสียงที่ค่อนข้างอ่อนโยนทำให้ชายหนุ่มต้องแค่นหัวเราะให้ตัวเอง เขาไม่เคยพูดแบบนี้กับใครนอกจากมารดาแม้กระทั่งกับมารดายังนับครั้งได้แต่กับคนตัวเล็กที่นอนหลับสบายในอ้อมกอดกลับทำให้เขาพูดออกมาได้อย่างไม่มีเหตุผล แม้อีกฝ่ายจะหลับใหลไม่ได้สติแต่เขาก็รู้สึกดีที่ได้พูดแบบนี้กับเธอ(บ้าง)

“ถ้าเธอรู้ว่าทำไมฉันถึงเลือกเธอ เธอจะเกลียดฉันไหมแก้วกัลยา?”

ถามออกไปอย่างไม่ต้องการคำตอบเพราะเขารู้คำตอบดีอยู่แล้ว หากแก้วกัลยารับรู้ว่าทำไมเขาถึงเลือกเธอและพรากเธอมาจากอ้อมกอดของแฟนหนุ่มและอ้อมอกของบิดาแล้ว หญิงสาวคงจะไม่มองหน้าเขาไปอีกเลยตลอดชีวิตแค่คำว่าเกลียดคงยังไม่สาสมกับสิ่งที่เขาทำลงไป

“ฉันยอมให้เธอเกลียดฉันได้แต่…ฉันจะไม่มีวันยอมยกเธอให้ใคร…จนกว่าฉันจะเบื่อเธอ”ท้ายประโยคพูดด้วยรอยยิ้มมุมปาก

เบื่อหรอ ณ เวลานี้เขายังไม่รู้สึกถึงอะไรที่ใกล้เคียงคำคำนั้นเลยสักนิด ถ้าจะมีใครรอให้เขาเบื่อเธอก็คงต้องรอไปอีกนานและมันคงนานจนเขาเองยังตอบไม่ได้ว่านานเท่าไหร่

“และได้กำไรจากเธอจนฉันพอใจ”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาคิดถึง ผลกำไร ที่จะเรียกคืนจากหญิงสาว แก้วกัลยาไม่มีทางรู้เลยว่าภายในเวลาหนึ่งปีที่เขาให้สัญญากับเธอไปมันจะเป็นช่วงเวลาที่หญิงสาว ขาดทุน มากที่สุดในชีวิต เขาจะตักตวงและทวงคืนผลกำไรจากเธอทั้งร่างกายและหัวใจให้ได้มากที่สุด และสุดท้ายเธอก็จะล้มละลายจนต้องขอ กู้ จากเขาอีกครั้ง

“ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปหรอกแก้วกัลยา”

ไม่รู้ว่าเพราะดวงตาของหญิงสาวที่ละหม้ายคล้ายมารดาของเขาหรือไม่ เขาถึงได้รู้สึกอะไรมากมายกับเธอ และเพราะว่าเขาต้องการให้เธอเป็นตัวแทนของมารดาหรือไม่ก็ไม่แน่ใจ เขาถึงไม่อยากเสียเธอไปและไม่อยากให้เธออยู่ไกลตัวแม้สักวินาทีเดียว

“หลับฝันดีนะกวางน้อยจอมพยศของฉัน”

คยองซูเอ่ยเสียงทุ้มพร้อมก้มลงจุมพิตหน้าผากมนอย่างอ่อนโยนพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ลมหายใจของหญิงสาวเป่ารดแผงอกของเขาพอดี แก้วกัลยาซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นตามแรงกระชับอย่างไม่รู้ตัว คยองซูเผลอยิ้มออกมาก่อนจะเกยคางบนศีรษะเล็กแล้วหลับตาลง

คืนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองจะต้องหลับสบายแถมยังฝันดีอีกแน่

เธอจะต้องถูกเขากอดทั้งคืนเพื่อชดเชยที่หลายคืนมานี้เขาต้องนอนไม่หลับเพราะคิดถึงแต่อ้อมกอดของเธอ..

คฤหาสน์ตระกูลคิม

“เมียหรอ?”ชายสูงวัยเอ่ยเสียงเรียบพร้อมปรายตามองลูกน้องอย่างต้องการคำอธิบาย

“ครับ คุณชายใหญ่แต่งงานแล้วที่เมืองไทยครับ”บอร์ดี้การ์ดวัยกลางคนโค้งตัวเล็กน้อยพร้อมวางซองเอกสารสีน้ำตาลลงบนโต๊ะตรงหน้าเจ้านายอย่างนอบน้อม

คิมมยองดง เอื้อมมือใหญ่หนาที่เริ่มเหี่ยวย่นไปหยิบซองเอกสารตรงหน้า ชายสูงวัยเปิดมันออกก่อนจะหยิบรูปถ่ายหลายใบออกมา เขาเพ่งมองรูปภาพใบแรกบนมืออย่างสงสัย ภาพของบุตรชายคนเดียวที่กำลังอุ้มร่างเล็กของหญิงสาวเข้าไปในบ้านทำให้เขาต้องย่นคิ้ว ถ้าบุตรชายของเขาพาผู้หญิงคนนี้เข้าไปในบ้านหลังนั้นก็แสดงว่าอีกฝ่ายจริงจังกับผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมกอดมากทีเดียว

สายตาคู่คมกวาดมองภาพใบนั้นอย่างพิจารณาก่อนจะต้องตกใจ ดวงตาคู่คมเบิกกว้างเมื่อความรู้สุกคลับคล้ายคลับคลาคือสิ่งที่ทำให้ชายสูงวัยต้องตกใจ

“มินยอง!”

คำอุทานคำแรกหลุดออกมาทันทีเมื่อสายตาคู่คมมองเห็นภาพใบหน้าอ่อนหวานที่แสนคุ้นตาจากรูปถ่ายอีกใบ ผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังยิ้มหวานแต่สายตามองไปทิศทางอื่นทำให้ชายสูงวัยขมวดคิ้วหม่น

ผู้หญิงคนนี้คือคนคนเดียวกับคนที่บุตรชายของเขาโอบอุ้มเขาบ้านด้วยตัวเองอย่างหวงแหนแต่ทำไมใบหน้า ริมฝีปาก และดวงตา! ของเธอถึงได้ละหม้ายคล้ายกับใครอีกคนที่เขาไม่เคยลืม

“ทำไมถึงได้…”

ชายสูงวัยหยุดประโยคเอาแค่นั้น ก่อนจะพลิกหารูปถ่ายใบอื่นๆ ที่มีใบหน้าหวานของ ‘ลูกสะใภ้’ ชัดเจนไปมาเพื่อความแน่ใจ ก่อนจะพบความจริงที่ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาไม่เคยลืม ใบหน้าหวานเพียงแค่ละหม้ายและมีดวงตาที่คล้ายกับเธอคนนั้นเพียงเท่านั้น หญิงสาวตัวเล็กในรูปดูอ่อนวัยกว่า สดใส และมีรอยยิ้มมากกว่าเธอคนนั้นมาก

แม้จะเหมือนกันมากแค่ไหนแต่เขาก็ต้องยอมรับความจริงที่ว่า…ไม่มีวันที่ทั้งสองคนจะเป็นคนคนเดียวกันไปได้

เพราะเธอคนนั้นที่เขาไม่เคยลืมจากไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ…

“แล้วตอนนี้คยองซูมันพาเมียมันไปซ้อนไว้ที่ไหน”

เขาถามพลางวางภาพถ่ายทุกใบลงบนโต๊ะ หัวใจชายสูงวัยรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเมื่อปรายตามองภาพใบหน้าของ ‘ลูกสะใภ้’ เพราะทุกครั้งที่เขาคิดถึงบุตรชายเพียงคนเดียวและเธอคนนั้นหัวใจของเขาจะรู้สึกราวกับถูกใครสักคนกรีดมีดสักล้านเล่มลงมาบนอกของเขาทั้งเป็น ยิ่งได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกสะใภ้แล้วหัวใจของเขายิ่งเจ็บลึกลงไปอีก

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ไม่เคยลืมตราบาปที่ตัวเองก่อขึ้นไว้ได้ ความเลวทรามและความอัปยศที่เขาทำไว้กับผู้หญิงที่ตัวเอง รัก ยังคงหลอกหลอนเขาอยู่ทุกห้วงความรู้สึก ไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะลืมเธอได้ ผู้หญิงคนเดียวที่เขารักและคิดถึงตลอดเวลา โชมินยอง หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่มีดวงตาแสนสวยแต่หม่นเศร้ามารดาของบุตรชายคนโตที่เขาคิดว่าเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของเขาเท่านั้น เธอเป็นเจ้าของหัวใจของรอยยิ้มปีศาจอย่างเขามาโดยตลอด และไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ไม่มีใครแทนที่เธอได้

โชมินยอง ผู้หญิงที่เขาแย่งชิงมาจากพี่ชาย…

“ภรรยาของคุณชายใหญ่อาศัยอยู่ที่บ้านของอดีตท่านรองประธานครับ เธออยู่ที่นั่นตั้งแต่มาถึงเกาหลีและดูเหมือนเมื่อไม่กี่วันก่อนเธอจะไม่สบายเพราะคนของเรารายงานว่าคุณชายใหญ่พาเธอไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลของเราครับ”

“หรอ”

มยองดงรับคำสั้นๆก่อนจะปรายตามองไปที่หน้าต่าง สายตาหมองเศร้าทอดมองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย ความรู้สึกเก่าๆมากมายเริ่มไหลวนกลับมาให้เขาได้คิดถึง ทุกเรื่องราวในห้วงความทรงจำที่มี เธอ คนนั้นฉายชัดกลับมาให้เขาได้เจ็บปวดเพียงแค่นึกถึง ชายสูงวัยถอนหายใจเบาๆ แล้วเอ่ยต่อ

“นายออกไปได้แล้วล่ะ”

ลูกน้องคนสนิทโค้งลาเล็กน้อยก่อนจะถอยหลังแล้วเดินจากไป มยองดงยังคงนั่งจับเจ่าอยู่ที่เดิมไม่ลุกไปไหน ชายสูงวัยหวนคิดถึงใบหน้าสวยหวานที่หม่นเศร้า ดวงตาคู่สวยที่แสนหม่นหมองของใครบางคน ผู้หญิงที่อยู่ในหัวใจของเขามาโดยตลอด ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเขาไม่เคยลืมเลือนเธอได้เลย

“ฉันผิดมากที่ทำร้ายเธอแบบนั้นมินยอง และฉันรู้ดีว่าต่อให้ฉันขอโทษเธอสักล้านครั้งเธอก็คงไม่ยกโทษให้ฉันเพราะเธอกำลังลงโทษฉันด้วยการทำให้ลูกชายที่ฉันรักเกลียดฉัน และตอนนี้เธอก็ส่งตัวแทนของเธอมาทำให้ฉันเจ็บปวดใช่ไหม?”

คิมมยองดงเงยหน้าที่เริ่มเหี่ยวย่นขึ้นมองเพดาน หัวใจชายสูงวัยกระตุกวูบเมื่อคิดถึงสาเหตุที่ทำให้บุตรชายของเขาโกรธและเกลียดเขามากขึ้นทุกวันและทุกครั้งที่ต้องพบเจอกัน

เขาและบุตรชายไม่เคยมีช่วงเวลาดีๆ อย่างพ่อลูกคู่อื่น ชีวิตที่เกิดมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกของผู้ชายชื่อ คิมคยองซู มีเพื่อธุรกิจและเงินเท่านั้น และนั่นทำให้บุตรชายของเขาถูกหล่อหลอมให้กลายเป็นคนด้านชาและไร้ความรู้สึกต่อคนอื่น ซึ่งมันก็มีส่วนมาจากตัวเขาครึ่งนึงเพราะเขาทำร้ายจิตใจมารดาของเด็กคนนั้น วันนี้เด็กคนนั้นจึงกลับมาทำร้ายจิตใจเขากลับคืน

“มันอาจจะสายเกินไป แต่ฉัน…รักเธอมากนะมินยอง”น้ำเสียงที่ใช้เอ่ยแผ่วเบาราวกับลมพัดผ่านใบไม้ หัวใจที่เคยเจ็บปวดเจ็บลึกลงไปอีก

สายเกินไป และสายเกินไปมากด้วยสำหรับเขา ไม่มีวันที่เธอจะยกโทษให้เขาและไม่มีวันที่เขาจะชดใช้ความผิดบาปในอดีตของตนเองได้ ไม่มีวัน!

“แม่ครับ แม่จะไปไหน แม่อย่าไปนะครับ”เสียงเล็กของเด็กชายวัย 10 ขวบตะโกนร้องเรียกมารดาทั้งน้ำตา เด็กชายงอแงไม่เข้าใจการจากไปของมารดาอย่างเคย

“แม่ต้องไปทำงาน!”หญิงวัยกลางคนในชุดทำงานสีครีมหันใบหน้าสวยที่ติดบึ้งตึงกลับมาตอบด้วยเสียงที่เริ่มแข็งกร้าว

“แต่ผมอยากอยู่กับแม่”น้ำเสียงของเด็กชายอ่อนลงเมื่อมองเห็นใบหน้าสวยหวานของแม่แข็งขึงจนน่ากลัว เด็กชายก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำตา

“ผมรักแม่ ผมแค่อยากอยู่กับแม่”น้ำเสียงเล็กที่เอ่ยออกมาทำให้คนเป็นแม่ต้องถอนหายใจ หญิงวัยกลางคนนั่งลงตรงหน้าบุตรชายก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กที่เริ่มโตด้วยความอ่อนโยน

“คยองซูลูกเป็นผู้ชาย ลูกต้องเข้มแข็ง อย่างร้องไห้และอย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆ ชีวิตของลูกต้องมีทุกอย่าง และต้องชนะทุกอย่าง จำเอาไว้ว่าลูกคือเจ้าของคิมคอปอเรชั่นเพียงคนเดียว ถ้าลูกอ่อนแอแล้วลูกจะดูแลมันต่อจากแม่ได้ยังไง ไว้เย็นนี้แม่จะซื้อของเล่นมาฝาก อย่าดื้อนะลูก แม่บ้านมาพาคุณชายใหญ่เข้าบ้านสิ”

สิ้นสุดคำปลอบใจที่ทำให้เด็กชายสลดใจ มารดาผู้เป็นทุกอย่างก็ก้าวขึ้นรถและขับออกไปทันที หัวใจเด็กชายเจ็บแปลบขึ้นมาเมื่อความหวังสุดท้ายถูกทำลายลง ทั้งๆ ที่วันนี้คือวันเกิดของเขาและเขาแค่อยากขอให้มารดาอยู่กับเขาแค่วันเดียวแต่สุดท้ายแล้วมันก็เหมือนเดิมทุกปี คือ มารดาจำวันเกิดของเขาไม่ได้หรือจำได้แต่ไม่ใส่ใจ

“เข้าบ้านกันเถอะค่ะคุณชายใหญ่”

คยองซูหันหลังแล้วเดินเข้าบ้านทันที เด็กชายสะอื้นเบาๆ เมื่อความน้อยใจ เสียใจ ไหลวนกลับมาให้เขาต้องเจ็บปวดอยู่ทุกเวลา

เขาคงเกิดมาแค่เพื่อเป็นเจ้าของคิมคอปอเรชั่นเท่านั้น
และความสำคัญของเขาก็มีเพียงเท่านั้นเช่นกัน...

เป็นพระเอกมีปม ขาดความอบอุ่นครับ
#คยองซูไม่ได้กล่าวไว้ 555

ขอกำลังใจให้เค้าด้วยน๊าาาา จุ๊ฟๆ

ไรท์ขอฝากเนื้อฝากตัวกับนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ
มีอะไรติชมได้ รอคำแนะนำจากทุกๆ คนนะ
ขอบคุณค่ะ