ร่วมแชร์นิยาย ให้กำลังใจนักเขียนกันเถอะ =D
บทที่ 14 ปฏิบัติการทวงคืนกำไร
ฟุบ
เสียงเตียงใหญ่ยวบยาบลงเมื่อคนตัวโตที่ทำทีเดินหนีออกไปวกกลับเข้ามาในห้องเพื่อหา กำไร จากคนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้เขาอยู่ แก้วกัลยาหายดีแล้วเขาโทรไปคาดคั้นและข่มขู่เอาคำตอบที่ตัวเอง พอใจ จากหมอปาร์คมาแล้ว
แม้ตอนแรกอีกฝ่ายจะค้านเสียงเบาว่าเธอยังไม่พร้อมและมีอาการไออยู่และอาจมีตัวรุมๆบ้างแต่คยองซูก็ใช้น้ำเสียงและอำนาจที่ตัวเองมีบังคับให้อีกฝ่ายตอบว่า เธอหายดีแล้วจนได้
จุ๊บ
คยองซูโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้แก้มเนียนใสที่เขาคิดถึงก่อนจะจรดปลายจมูกโด่งลงบนนั้นเบาๆ ชายหนุ่มลอบยิ้มเมื่อคนตัวเล็กงัวเงียปัดแก้มไปมาแล้วพลิกตัวหันหน้าเข้ามาหาเขาอย่างไม่รู้ตัว
ใบหน้าหวานหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ปากเล็กจิ้มลิ้มเผยอขึ้นเล็กน้อยเมื่อเจ้าตัวหายใจเข้าออกสม่ำเสมอยามนอนหลับ กลิ่นกายหอมอ่อนๆของคนตัวเล็กทำให้ร่างกายของเขาถูกปลุกเร้าให้ ตื่นตัว อย่างไม่เคยเป็น ร่างนุ่มนิ่มเบียดกายเข้าหาอย่างลูกแมวต้องการอ้อมกอด คยองซูยิ้มกว้างก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงร่างเล็กเข้าหาตัวแล้วเกลี่ยไรผมที่ปรกละแก้มเนียนใสออกเบาๆ หัวใจชายหนุ่มเต้นรัวราวกับกำลงจะเด้งออกมาเมื่อเขาสัมผัสเธอ
“หลับสบายเลยนะ”
น้ำเสียงที่ค่อนข้างอ่อนโยนทำให้ชายหนุ่มต้องแค่นหัวเราะให้ตัวเอง เขาไม่เคยพูดแบบนี้กับใครนอกจากมารดาแม้กระทั่งกับมารดายังนับครั้งได้แต่กับคนตัวเล็กที่นอนหลับสบายในอ้อมกอดกลับทำให้เขาพูดออกมาได้อย่างไม่มีเหตุผล แม้อีกฝ่ายจะหลับใหลไม่ได้สติแต่เขาก็รู้สึกดีที่ได้พูดแบบนี้กับเธอ(บ้าง)
“ถ้าเธอรู้ว่าทำไมฉันถึงเลือกเธอ เธอจะเกลียดฉันไหมแก้วกัลยา?”
ถามออกไปอย่างไม่ต้องการคำตอบเพราะเขารู้คำตอบดีอยู่แล้ว หากแก้วกัลยารับรู้ว่าทำไมเขาถึงเลือกเธอและพรากเธอมาจากอ้อมกอดของแฟนหนุ่มและอ้อมอกของบิดาแล้ว หญิงสาวคงจะไม่มองหน้าเขาไปอีกเลยตลอดชีวิตแค่คำว่าเกลียดคงยังไม่สาสมกับสิ่งที่เขาทำลงไป
“ฉันยอมให้เธอเกลียดฉันได้แต่…ฉันจะไม่มีวันยอมยกเธอให้ใคร…จนกว่าฉันจะเบื่อเธอ”ท้ายประโยคพูดด้วยรอยยิ้มมุมปาก
เบื่อหรอ ณ เวลานี้เขายังไม่รู้สึกถึงอะไรที่ใกล้เคียงคำคำนั้นเลยสักนิด ถ้าจะมีใครรอให้เขาเบื่อเธอก็คงต้องรอไปอีกนานและมันคงนานจนเขาเองยังตอบไม่ได้ว่านานเท่าไหร่
“และได้กำไรจากเธอจนฉันพอใจ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาคิดถึง ผลกำไร ที่จะเรียกคืนจากหญิงสาว แก้วกัลยาไม่มีทางรู้เลยว่าภายในเวลาหนึ่งปีที่เขาให้สัญญากับเธอไปมันจะเป็นช่วงเวลาที่หญิงสาว ขาดทุน มากที่สุดในชีวิต เขาจะตักตวงและทวงคืนผลกำไรจากเธอทั้งร่างกายและหัวใจให้ได้มากที่สุด และสุดท้ายเธอก็จะล้มละลายจนต้องขอ กู้ จากเขาอีกครั้ง
“ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปหรอกแก้วกัลยา”
ไม่รู้ว่าเพราะดวงตาของหญิงสาวที่ละหม้ายคล้ายมารดาของเขาหรือไม่ เขาถึงได้รู้สึกอะไรมากมายกับเธอ และเพราะว่าเขาต้องการให้เธอเป็นตัวแทนของมารดาหรือไม่ก็ไม่แน่ใจ เขาถึงไม่อยากเสียเธอไปและไม่อยากให้เธออยู่ไกลตัวแม้สักวินาทีเดียว
“หลับฝันดีนะกวางน้อยจอมพยศของฉัน”
คยองซูเอ่ยเสียงทุ้มพร้อมก้มลงจุมพิตหน้าผากมนอย่างอ่อนโยนพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ลมหายใจของหญิงสาวเป่ารดแผงอกของเขาพอดี แก้วกัลยาซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นตามแรงกระชับอย่างไม่รู้ตัว คยองซูเผลอยิ้มออกมาก่อนจะเกยคางบนศีรษะเล็กแล้วหลับตาลง
คืนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองจะต้องหลับสบายแถมยังฝันดีอีกแน่
เธอจะต้องถูกเขากอดทั้งคืนเพื่อชดเชยที่หลายคืนมานี้เขาต้องนอนไม่หลับเพราะคิดถึงแต่อ้อมกอดของเธอ..
คฤหาสน์ตระกูลคิม
“เมียหรอ?”ชายสูงวัยเอ่ยเสียงเรียบพร้อมปรายตามองลูกน้องอย่างต้องการคำอธิบาย
“ครับ คุณชายใหญ่แต่งงานแล้วที่เมืองไทยครับ”บอร์ดี้การ์ดวัยกลางคนโค้งตัวเล็กน้อยพร้อมวางซองเอกสารสีน้ำตาลลงบนโต๊ะตรงหน้าเจ้านายอย่างนอบน้อม
คิมมยองดง เอื้อมมือใหญ่หนาที่เริ่มเหี่ยวย่นไปหยิบซองเอกสารตรงหน้า ชายสูงวัยเปิดมันออกก่อนจะหยิบรูปถ่ายหลายใบออกมา เขาเพ่งมองรูปภาพใบแรกบนมืออย่างสงสัย ภาพของบุตรชายคนเดียวที่กำลังอุ้มร่างเล็กของหญิงสาวเข้าไปในบ้านทำให้เขาต้องย่นคิ้ว ถ้าบุตรชายของเขาพาผู้หญิงคนนี้เข้าไปในบ้านหลังนั้นก็แสดงว่าอีกฝ่ายจริงจังกับผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมกอดมากทีเดียว
สายตาคู่คมกวาดมองภาพใบนั้นอย่างพิจารณาก่อนจะต้องตกใจ ดวงตาคู่คมเบิกกว้างเมื่อความรู้สุกคลับคล้ายคลับคลาคือสิ่งที่ทำให้ชายสูงวัยต้องตกใจ
“มินยอง!”
คำอุทานคำแรกหลุดออกมาทันทีเมื่อสายตาคู่คมมองเห็นภาพใบหน้าอ่อนหวานที่แสนคุ้นตาจากรูปถ่ายอีกใบ ผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังยิ้มหวานแต่สายตามองไปทิศทางอื่นทำให้ชายสูงวัยขมวดคิ้วหม่น
ผู้หญิงคนนี้คือคนคนเดียวกับคนที่บุตรชายของเขาโอบอุ้มเขาบ้านด้วยตัวเองอย่างหวงแหนแต่ทำไมใบหน้า ริมฝีปาก และดวงตา! ของเธอถึงได้ละหม้ายคล้ายกับใครอีกคนที่เขาไม่เคยลืม
“ทำไมถึงได้…”
ชายสูงวัยหยุดประโยคเอาแค่นั้น ก่อนจะพลิกหารูปถ่ายใบอื่นๆ ที่มีใบหน้าหวานของ ‘ลูกสะใภ้’ ชัดเจนไปมาเพื่อความแน่ใจ ก่อนจะพบความจริงที่ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาไม่เคยลืม ใบหน้าหวานเพียงแค่ละหม้ายและมีดวงตาที่คล้ายกับเธอคนนั้นเพียงเท่านั้น หญิงสาวตัวเล็กในรูปดูอ่อนวัยกว่า สดใส และมีรอยยิ้มมากกว่าเธอคนนั้นมาก
แม้จะเหมือนกันมากแค่ไหนแต่เขาก็ต้องยอมรับความจริงที่ว่า…ไม่มีวันที่ทั้งสองคนจะเป็นคนคนเดียวกันไปได้
เพราะเธอคนนั้นที่เขาไม่เคยลืมจากไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ…
“แล้วตอนนี้คยองซูมันพาเมียมันไปซ้อนไว้ที่ไหน”
เขาถามพลางวางภาพถ่ายทุกใบลงบนโต๊ะ หัวใจชายสูงวัยรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเมื่อปรายตามองภาพใบหน้าของ ‘ลูกสะใภ้’ เพราะทุกครั้งที่เขาคิดถึงบุตรชายเพียงคนเดียวและเธอคนนั้นหัวใจของเขาจะรู้สึกราวกับถูกใครสักคนกรีดมีดสักล้านเล่มลงมาบนอกของเขาทั้งเป็น ยิ่งได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกสะใภ้แล้วหัวใจของเขายิ่งเจ็บลึกลงไปอีก
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ไม่เคยลืมตราบาปที่ตัวเองก่อขึ้นไว้ได้ ความเลวทรามและความอัปยศที่เขาทำไว้กับผู้หญิงที่ตัวเอง รัก ยังคงหลอกหลอนเขาอยู่ทุกห้วงความรู้สึก ไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะลืมเธอได้ ผู้หญิงคนเดียวที่เขารักและคิดถึงตลอดเวลา โชมินยอง หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่มีดวงตาแสนสวยแต่หม่นเศร้ามารดาของบุตรชายคนโตที่เขาคิดว่าเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของเขาเท่านั้น เธอเป็นเจ้าของหัวใจของรอยยิ้มปีศาจอย่างเขามาโดยตลอด และไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ไม่มีใครแทนที่เธอได้
โชมินยอง ผู้หญิงที่เขาแย่งชิงมาจากพี่ชาย…
“ภรรยาของคุณชายใหญ่อาศัยอยู่ที่บ้านของอดีตท่านรองประธานครับ เธออยู่ที่นั่นตั้งแต่มาถึงเกาหลีและดูเหมือนเมื่อไม่กี่วันก่อนเธอจะไม่สบายเพราะคนของเรารายงานว่าคุณชายใหญ่พาเธอไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลของเราครับ”
“หรอ”
มยองดงรับคำสั้นๆก่อนจะปรายตามองไปที่หน้าต่าง สายตาหมองเศร้าทอดมองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย ความรู้สึกเก่าๆมากมายเริ่มไหลวนกลับมาให้เขาได้คิดถึง ทุกเรื่องราวในห้วงความทรงจำที่มี เธอ คนนั้นฉายชัดกลับมาให้เขาได้เจ็บปวดเพียงแค่นึกถึง ชายสูงวัยถอนหายใจเบาๆ แล้วเอ่ยต่อ
“นายออกไปได้แล้วล่ะ”
ลูกน้องคนสนิทโค้งลาเล็กน้อยก่อนจะถอยหลังแล้วเดินจากไป มยองดงยังคงนั่งจับเจ่าอยู่ที่เดิมไม่ลุกไปไหน ชายสูงวัยหวนคิดถึงใบหน้าสวยหวานที่หม่นเศร้า ดวงตาคู่สวยที่แสนหม่นหมองของใครบางคน ผู้หญิงที่อยู่ในหัวใจของเขามาโดยตลอด ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเขาไม่เคยลืมเลือนเธอได้เลย
“ฉันผิดมากที่ทำร้ายเธอแบบนั้นมินยอง และฉันรู้ดีว่าต่อให้ฉันขอโทษเธอสักล้านครั้งเธอก็คงไม่ยกโทษให้ฉันเพราะเธอกำลังลงโทษฉันด้วยการทำให้ลูกชายที่ฉันรักเกลียดฉัน และตอนนี้เธอก็ส่งตัวแทนของเธอมาทำให้ฉันเจ็บปวดใช่ไหม?”
คิมมยองดงเงยหน้าที่เริ่มเหี่ยวย่นขึ้นมองเพดาน หัวใจชายสูงวัยกระตุกวูบเมื่อคิดถึงสาเหตุที่ทำให้บุตรชายของเขาโกรธและเกลียดเขามากขึ้นทุกวันและทุกครั้งที่ต้องพบเจอกัน
เขาและบุตรชายไม่เคยมีช่วงเวลาดีๆ อย่างพ่อลูกคู่อื่น ชีวิตที่เกิดมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกของผู้ชายชื่อ คิมคยองซู มีเพื่อธุรกิจและเงินเท่านั้น และนั่นทำให้บุตรชายของเขาถูกหล่อหลอมให้กลายเป็นคนด้านชาและไร้ความรู้สึกต่อคนอื่น ซึ่งมันก็มีส่วนมาจากตัวเขาครึ่งนึงเพราะเขาทำร้ายจิตใจมารดาของเด็กคนนั้น วันนี้เด็กคนนั้นจึงกลับมาทำร้ายจิตใจเขากลับคืน
“มันอาจจะสายเกินไป แต่ฉัน…รักเธอมากนะมินยอง”น้ำเสียงที่ใช้เอ่ยแผ่วเบาราวกับลมพัดผ่านใบไม้ หัวใจที่เคยเจ็บปวดเจ็บลึกลงไปอีก
สายเกินไป และสายเกินไปมากด้วยสำหรับเขา ไม่มีวันที่เธอจะยกโทษให้เขาและไม่มีวันที่เขาจะชดใช้ความผิดบาปในอดีตของตนเองได้ ไม่มีวัน!
“แม่ครับ แม่จะไปไหน แม่อย่าไปนะครับ”เสียงเล็กของเด็กชายวัย 10 ขวบตะโกนร้องเรียกมารดาทั้งน้ำตา เด็กชายงอแงไม่เข้าใจการจากไปของมารดาอย่างเคย
“แม่ต้องไปทำงาน!”หญิงวัยกลางคนในชุดทำงานสีครีมหันใบหน้าสวยที่ติดบึ้งตึงกลับมาตอบด้วยเสียงที่เริ่มแข็งกร้าว
“แต่ผมอยากอยู่กับแม่”น้ำเสียงของเด็กชายอ่อนลงเมื่อมองเห็นใบหน้าสวยหวานของแม่แข็งขึงจนน่ากลัว เด็กชายก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำตา
“ผมรักแม่ ผมแค่อยากอยู่กับแม่”น้ำเสียงเล็กที่เอ่ยออกมาทำให้คนเป็นแม่ต้องถอนหายใจ หญิงวัยกลางคนนั่งลงตรงหน้าบุตรชายก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กที่เริ่มโตด้วยความอ่อนโยน
“คยองซูลูกเป็นผู้ชาย ลูกต้องเข้มแข็ง อย่างร้องไห้และอย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆ ชีวิตของลูกต้องมีทุกอย่าง และต้องชนะทุกอย่าง จำเอาไว้ว่าลูกคือเจ้าของคิมคอปอเรชั่นเพียงคนเดียว ถ้าลูกอ่อนแอแล้วลูกจะดูแลมันต่อจากแม่ได้ยังไง ไว้เย็นนี้แม่จะซื้อของเล่นมาฝาก อย่าดื้อนะลูก แม่บ้านมาพาคุณชายใหญ่เข้าบ้านสิ”
สิ้นสุดคำปลอบใจที่ทำให้เด็กชายสลดใจ มารดาผู้เป็นทุกอย่างก็ก้าวขึ้นรถและขับออกไปทันที หัวใจเด็กชายเจ็บแปลบขึ้นมาเมื่อความหวังสุดท้ายถูกทำลายลง ทั้งๆ ที่วันนี้คือวันเกิดของเขาและเขาแค่อยากขอให้มารดาอยู่กับเขาแค่วันเดียวแต่สุดท้ายแล้วมันก็เหมือนเดิมทุกปี คือ มารดาจำวันเกิดของเขาไม่ได้หรือจำได้แต่ไม่ใส่ใจ
“เข้าบ้านกันเถอะค่ะคุณชายใหญ่”
คยองซูหันหลังแล้วเดินเข้าบ้านทันที เด็กชายสะอื้นเบาๆ เมื่อความน้อยใจ เสียใจ ไหลวนกลับมาให้เขาต้องเจ็บปวดอยู่ทุกเวลา
เขาคงเกิดมาแค่เพื่อเป็นเจ้าของคิมคอปอเรชั่นเท่านั้น
และความสำคัญของเขาก็มีเพียงเท่านั้นเช่นกัน...
เป็นพระเอกมีปม ขาดความอบอุ่นครับ
#คยองซูไม่ได้กล่าวไว้ 555
ขอกำลังใจให้เค้าด้วยน๊าาาา จุ๊ฟๆ
ไรท์ขอฝากเนื้อฝากตัวกับนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ
มีอะไรติชมได้ รอคำแนะนำจากทุกๆ คนนะ
ขอบคุณค่ะ
ชอบๆๆ
โดย muing | 11 months ที่ผ่านมา |
อยากช่วยให้พระเอกลืมปมนั้น 😂 ชอบผู้ชายมีปมเพราะถ้าเขาผ่านปมนั้นไปได้เขาจะอ่อนโยนมากๆเรยล่ะ
โดย Anonymous | 1 year, 2 months ที่ผ่านมา |
ดีมากเลยค่ะ ชอบมากๆขอให้สนุกกับกานเขียน
โดย Anonymous | 1 year, 3 months ที่ผ่านมา |
เป็นกำลังใจให้พระเอก และไรท์ต่อไปนะค่ะ
โดย Anonymous | 1 year, 9 months ที่ผ่านมา |