“นี่คุณ ใครอนุญาตให้คุณเข้ามาไม่ทราบ” เธอหันไปทำเสียงดุใส่แขกหนุ่มที่กุมหัวใจสาวๆ
ทั้งบริษัทของเธอไปแล้ว
“พี่เห็นว่ารอนานแล้วน้องเรเชลไม่เรียกสักที พี่เลยอนุญาตตัวเองแล้วเดินเข้ามาน่ะสิครับ ขอบคุณมากนะครับคนสวย หมดหน้าที่ของคุณแล้ว ขอผมคุยกับน้องเรเชลเป็นการส่วนตัวนะครับ” เขาหันไปส่งยิ้มหวานให้เอมิลี่ เธอจึงจำใจต้องเดินออกไป
“นี่นาย มีสิทธิ์อะไรมาเรียกฉันว่าน้อง” เรเชลพยายามนับหนึ่งให้ถึงร้อย เธออยากจะโทรเรียก
รปภ.ให้เข้ามาลากตัวเขาออกไปซะเดี๋ยวนี้เลย
“โธ่ ที่รักจ๋า
อย่าทำน้ำเสียงเย็นชาใส่จูบแรกของที่รักแบบนั้นสิจ๊ะ”
เขาเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเธอทันที โดยไม่รอให้เธอได้เอ่ยเชื้อเชิญใดๆ เพราะคิดว่าเธอคงไม่เชิญเขาแน่
“นี่นายรู้ได้ยังไง นั่นมัน...ไม่ใช่จูบแรกซักหน่อย”
เธอพยายามควบคุมความตื่นเต้นที่อยู่ในใจเอาไว้ ทำไมเขาถึงรู้ล่ะ ว่ามันเป็นจูบแรกของเธอ
“อย่ามาหลอกพี่ซะให้ยากเลยนะคนสวย เรื่องจูบเนี่ยเป็นวิชาที่พี่ถนัดมาก พี่จูบกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วนแล้ว ทำไมจะดูไม่ออกล่ะจ๊ะ” เขาเริ่มอวดอ้างสรรพคุณของตัวเองทันทีและมันก็ทำให้เธอรังเกียจเขามากขึ้น
“สำส่อน” เธอมองเขาอย่างเหยียดหยัน และมันก็ทำให้เขาเหลืออด
“เรเชล มันจะแรงไปแล้วนะ”
เขานั่งกำมือทั้งสองข้างแล้วบีบมันแน่นจนเห็นเส้นเลือดผุดออกมา
“ไม่แรงหรอกค่ะ สำหรับผู้ชายมักมากในกามอย่างคุณ
เลขาของดิฉันแจ้งว่าคุณมาคุยเรื่องงานไม่ใช่เหรอคะ เชิญว่ามาได้เลยค่ะ ดิฉันรอฟังการยกเลิกสัญญาจากคุณอยู่” เธอส่งยิ้มหวานให้เขา
แต่มันเป็นยิ้มของคนที่กำลังเล่นสงครามประสาท
เพียงให้เขาหลุดปากยกเลิกสัญญาซื้อขายทั้งหมดออกมาเสียที เธอจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเขาอีก แต่คนอย่างมาร์คิโอ ไม่เคยเสียท่าให้ใครอยู่แล้ว
“ใครบอกล่ะจ๊ะยาหยี พี่ไม่ได้จะมายกเลิกสัญญาอะไรทั้งนั้น แต่พี่กำลังจะยื่นข้อเสนอใหม่ให้ต่างหาก” เขาพยายามสะกดกลั้นความหงุดหงิดที่แทบทะลุเพดานนี้เอาไว้ ในเมื่อเขาอุตส่าห์หาข้ออ้างมาเจอเธอได้แล้ว เขาต้องไม่ทำให้เสียเรื่อง คอยดูเถอะวันไหนที่เขาพาเธอขึ้นเตียงได้ เขาจะทำให้เธอต้องเรียกเขาว่าพี่มาร์คคะ พี่มาร์คขา
พร้อมกับส่งเสียงครวญครางไม่หยุดเลยทีเดียว
“ข้อเสนออะไรของคุณไม่ทราบ” เธอรู้สึกแปลกใจมาก ที่เธอทำท่าทางรังเกียจเขาขนาดนี้ แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้อีก
“พี่จะเพิ่มยอดสั่งซื้อรถของน้องเรเชลจากหนึ่งร้อยคันเป็นหนึ่งพันคัน แต่ว่า...”
เขาขยับตัวยื่นหน้ามาใกล้เธออีกนิด
จนเธอต้องรีบถอยออกห่างทันที
“แต่อะไร” เธอถามอย่างสงสัย
“แต่ว่า นับจากนี้ไป
น้องเรเชลจะต้องให้พี่เข้ามาหาที่บริษัททุกวันและจะต้องไปทานมื้อเที่ยงกับพี่จนกว่าจะครบหนึ่งเดือน ตกลงไหมครับ”
เขานั่งยิ้มแล้วมองสบตาเธอ
“ฝันไปเถอะ ฉันเคยบอกแล้วไง
ว่าฉันไม่มีทางเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้ยอดขายแน่นอน ถ้าหมดธุระแล้ว ก็เชิญคุณกลับไปเถอะค่ะ ไว้เจอกันวันที่คุณอยากยกเลิกสัญญาซื้อขายก็แล้วกันนะคะ” เธอมองเขาอย่างเหยียดหยัน
แน่นอนว่าเธอเพิ่งจะตัดสินใจโยนยอดขายที่มีมากสุดเป็นประวัติการออกไปโดยไม่ใยดี
“ถ้าน้องเรเชลไม่รับก็ไม่เป็นไรครับ
พี่จะไปหาคุณรัสมาลว่าเมื่อวานระหว่างเรามีความลึกซึ้งกันขนาดไหน แล้วอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าถ้าเกิดน้องเรเชลท้องขึ้นมา พี่ก็ยินดีจะรับผิดชอบทุกอย่าง” เขาทำท่าจะลุกขึ้น
“เชิญนายไปบอกเลย เพราะยังไงฉันก็ไม่ท้องอยู่แล้ว คอยดูก็แล้วกันว่าพี่ชายฉันจะเชื่อใครมากกว่ากัน” เรเชลไม่สนใจคำขู่ของเขาอีกแล้ว
“แน่ใจเหรอครับว่าเมื่อวาน น้องเรเชลกลับบ้านไปอย่างปลอดภัยตามที่พี่บอก
ในเมื่อเราสองคนอยู่ในห้องนอนของพี่ตามลำพังตั้งนาน
คิดว่าพี่จะเป็นสุภาพบุรุษถึงขนาดนั่งมองน้องเรเชลอยู่บนเตียงเฉยๆ โดยที่ไม่ได้ทำอะไรจริงๆ รึไง” เขาแกล้งขู่เธอ เพราะสาวบริสุทธิ์แบบเธอ คงไม่รู้หรอกว่า คนที่เสียสาวไปแล้วมันจะรู้สึกยังไงบ้าง ใช่
ตอนนี้เขาต้องวัดใจกับเธอล่ะ
ว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่จริง
ตามที่เขาคาดเดาไว้หรือเปล่า
“ไม่จริง นายโกหก
ก็เมื่อวาน...ฉันยังใส่เสื้อผ้าอยู่เลยนี่นา” เธอพูดเสียงสั่น อย่าบอกนะว่าเธอถูกเขาล่วงเกินไปแล้วจริงๆ
“แหม ที่รักจ๋า
ใส่อยู่ก็ไม่ได้แปลว่าก่อนหน้านั้นจะไม่โดนถอดนี่นา หรือว่าต้องให้พี่บรรยายรูปร่างของน้องเรเชลให้ฟังก่อน จะได้แน่ใจว่าพี่เคยเห็นหมดรึยัง” ในที่สุด
เขาก็มั่นใจได้แล้วว่า
ผู้หญิงที่เขาหมายปอง
ยังไม่เคยผ่านมือชายใดเลยจริงๆ
“ไม่จริง นายโกหก
พรุ่งนี้ฉันจะไปตรวจที่โรงพยาบาล”
เธอยังไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เขาพูด
แม้จะแน่ใจว่าเขาไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษจริงๆ นั่นแหละ
“จะไปตรวจให้อายหมอทำไมครับที่รัก เอาเถอะ
ถ้าน้องเรเชลไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร
ยังไงพี่ก็จะไปแสดงความรับผิดชอบกับพี่ชายของน้องเอง” ให้ตายเถอะ
ผู้หญิงคนนี้หลอกยากจริงแฮะ
“หยุดนะ!!” แม้จะไม่เชื่อ
แต่เธอก็ไม่อยากเสี่ยง
“ทำไมครับ หรือว่าเปลี่ยนใจแล้ว” เขายิ้มอย่างผู้ชนะ
“หนึ่งเดือนเท่านั้นใช่ไหม แต่ฉันมีเงื่อนไขเพิ่มเติม” เธอเริ่มมองหาทางออกที่ดีที่สุด
“ว่ามาสิครับ พี่รอฟังอยู่”
เขานั่งลงอีกครั้ง
“คุณจะมาเจอฉันที่นี่ไม่ได้เด็ดขาดถ้าไม่มีธุระสำคัญจริงๆ
และฉันจะยอมไปทานมื้อเที่ยงกับคุณเฉพาะวันจันทร์ถึงวันศุกร์เท่านั้น
เมื่อครบหนึ่งเดือนเมื่อไหร่
คุณต้องห้ามมาให้ฉันเห็นหน้าอีกเด็ดขาด ตกลงรึเปล่า” เธอตั้งเงื่อนไข