อาญาร้ายเทพบุตรมาร by หงสรถ [วางแผงแล้วที่ 7-11]

โดย: วรัมพร,หงสรถ

ตอนที่ 16 : อาญาร้ายเทพบุตรมาร ตอนที่ 8---(1)---

ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป

ตอนที่ 8

       “ริค! ทำไมแกสะเพร่าแบบนี้วะ ไอ้เวรเอ๊ย! คราวนี้ฉันโดนพี่เคลย์ริกเล่นงานตายแน่ แกนะแก มันน่าไล่ออกจริงๆ เลย ไอ้บ้าเฮ้ย! แกกำลังทำให้ฉันซวย” โรมันถึงกับตะคอกใส่คนสนิท เมื่อฝ่ายนั้นโทรมาสารภาพว่าส่งภาพให้ผิดคน เลยพลอยทำให้พี่ชายของผู้เป็นเจ้านายหนุ่มฉุดผิดคนตามไปด้วย

       “ผมขอโทษครับเจ้านาย” ริคได้แต่เอ่ยคำขอโทษ เพราะพูดอะไรไม่ได้แล้วนอกจากเสียจากคำนี้

       “แกขอโทษ! แล้วมันทำให้ฉันหายซวยได้ไหมวะ” โรมันยังหัวเสียไม่เลิก ระหว่างนั้นก็คิดไปด้วยว่าจะแก้ปัญหาเรื่องนี้อย่างไรดี แล้วนี่มันก็ผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้วด้วย พี่ชายของเขาคงจะทารุณกรรมเชลยสาวแสนสวยคนนั้นไปแล้ว

       “มือมันไปโดนผิดภาพนะครับเจ้านาย ผมไม่ได้ตั้งใจส่งให้ผิด” แล้วไอ้เขาก็เพิ่งจะมีเวลามานั่งไล่ดูการประวัติย้อนหลังเมื่อครู่นี่เอง เลยทำให้รู้ว่ากดส่งภาพผิดคน

       “เอ่อๆ  แกไม่ต้องพูดแล้ว” โรมันตัดสายทิ้งทันที ก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง จากนั้นก็ยกสองขึ้นกุมขมับ เดินวนไปวนมารอบห้องพักด้วยสีหน้าเครียดจัด

       ‘แล้วจะทำไงดีว่ะ หนีไปเที่ยวสักพัก แล้วค่อยกลับมาเจอหน้าพี่เคลย์ริกดีไหมวะ’ ชายหนุ่มพึมพำซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น ก่อนจะตัดสินใจว่าช่วงหนีควรหลบหน้าพี่ชายไปสักพักคงดีที่สุด เพราะเขาไม่อยากโดนพี่ชายกระทืบ พอได้ข้อสรุปแล้วก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ถูกโยนไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงมากดโทรหาเพื่อนรัก

       “ว่าไง ไอ้ตัวแสบ” หนุ่มนักรักทักทายอย่างอารมณ์ดี

        “บรินเนอร์ แกอยู่ไหน” โรมันถามเสียงร้อนรน เพราะกลัวว่าเพื่อนจะขึ้นเรือไปแล้ว หลังจากนึกขึ้นได้ว่าสามวันก่อนเพื่อนรักชวนให้ไปงานปาร์ตี้วันเกิด แต่เขาก็ปฏิเสธไป เพราะโดนสั่งห้ามไม่ให้ออกไปเที่ยวไหน    

       “ก็อยู่กับสาวๆ ไงไอ้ตัวแสบ ว่าแต่แกเปลี่ยนใจจะไปกับฉันแล้วใช่ไหม” บรินเนอร์ถามกลับเสียงเจือหัวเราะ เมื่อสาวข้างกายใช้มือจี้เอว

       “เอ่อ! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ว่าแต่ถ้าฉันไปตอนนี้ยังทันไหมวะ”

       “ทัน แกรีบมาล่ะกัน” บรินเนอร์พูดจบแค่อึดใจเดียว โรมันก็ตกปากรับคำทันทีว่าทัน จากนั้นก็หันไปคว้ากระเป๋าเงินหย่อนลงกระเป๋าตามด้วยโทรศัพท์แล้วเปิดประตูออกไปอย่างเร่งรีบ ทว่าขณะระหว่างเดินลงบันไดอย่างรีบร้อนเสียงของบิดาก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

       “โรมัน!” เสียงคุ้นหูนั้นทำให้สองเท้าใหญ่ชะงักได้อยู่หมัด

       “ครับแด็ด” เจ้าของเสียงตกใจเล็กน้อย ก่อนส่งยิ้มไปประจบ

       “นั่นแกรีบร้อนจะออกไปไหนแต่เช้า หรือจะออกไปทำงาน” ไทร์เฟียเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

       “เปล่าครับแด็ด พอดีผม...ผมจะไปงานวันเกิดเพื่อนครับ แด็ดให้ผมไปนะครับ” โรมันทำเสียงอ้อนๆ

       “แกนี่...อ้อนเป็นเด็กไปได้ อายุตั้งเท่าไหร่แล้ว” ไทร์เฟียส่ายหน้าเอ็นดูปนเอือมระอานิดหน่อย เพราะจะว่าไปตลอดหลายวันที่ผ่านมาลูกชายก็ไปเรียนรู้งานทุกวัน แล้วสายของเขาก็รายงานมาว่าโรมันตั้งอกตั้งใจศึกษางานดี แต่จะมันจะเชื่อได้ร้อยเปอร์เซ็นต์หรือเปล่านั้น ตนก็ไม่แน่ใจ

       “แล้วแด็ดจะให้ผมไปหรือเปล่าล่ะครับ” โรมันทำตาปริบๆ

       “แต่เคลย์ริกสั่งห้ามไม่ให้แกไปไหน”

       “ก็ถ้าแด็ดอนุญาต พี่เคลย์ริกก็ไม่ว่าอะไรหรอก ผมสัญญาว่าจะรีบกลับมา” พูดไปก็ยกมือเพ่งนาฬิกาไป เพราะกลัวจะไปขึ้นเรือของเพื่อนรักไม่ทัน

       “พ่อจะให้แกไป แต่แกต้องรับปากกับพ่อมาก่อนว่าหลังจากไปเที่ยวคราวนี้แล้ว กลับมาแกต้องรีบเดินทางไปประเทศไทยทันที” ไทร์เฟียหยุดพักหายใจแล้วยิ้มมีเลศนัย จากนั้นก็พูดต่ออีกไม่กี่คำ ทว่าแค่ไม่กี่คำนั้นก็ทำเอาลูกชายถึงกับร้องเฮ้ยลั่นคฤหาสน์ เรียกให้พ่อบ้านอัลเฟรดและคนอื่นๆ พากันออกมามองดู

       “ว่าไง” คนเป็นพ่อย้ำเสียงเข้มเมื่อลูกชายยืนกรานปฏิเสธ

       “สัญญาครับแด็ด” คนอยากหนีหน้าพี่ชายสักพักจำใจยอมทำสัญญากับบิดา จากนั้นก็รีบเดินไปขึ้นรถคันหรูแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมๆ กับพูดของบิดายังดังก้องอยู่ในหัวเรื่องคู่หมั้น ที่จู่ๆ บิดาก็มาบอกว่าเขามีคู่หมั้นรออยู่ที่ประเทศไทย แล้วดันมีแค่เขาเท่านั้นที่มีคู่หมั้น ทั้งที่เขากับเฟลิกซ์ก็เกิดห่างกันไม่กี่นาที

******

        พึ่บ!                                                  

       แฟ้มเอกสารถูกวางลงอย่างแรงด้วยมือหนา หลังจากไล่อ่านข้อมูลที่ได้มาซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้งจนจำได้ขึ้นใจ สรุปง่ายๆ เลยก็คือเขาไปฉุดมาผิดคน

       “ลิเบอร์ แกแน่ใจใช่ไหมว่าข้อมูลที่ได้มาทั้งหมดเป็นความจริง” เคลย์ริกเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะตอนนี้เขาเองก็ชักคิดไม่ตกแล้วว่าจะจัดการกับแม่ตัวแสบอย่างไรดี สาเหตุก็เพราะโรมันสืบประวัติมาแบบชุ่ยๆ แล้วไอ้เขาก็พลาดที่ไว้ใจโรมันมากเกินไป ทั้งที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าน้องชายไม่รอบคอบ

       “นักสืบคนนี้เชื่อถือได้ครับเจ้านาย” สีหน้าลิเบอร์ไม่ได้เครียดหรือกังวลอะไรเลยสักนิด สาเหตุก็เพราะเขาได้สอบถามจากจีโอ ก่อนที่จะนำประวัติมาให้เจ้านายหนุ่มแล้วว่า ตลอดเวลาที่เขายุ่งอยู่กับการไปสืบประวัติของมธุรา  เจ้านายหนุ่มกับเชลยสาวเป็นอย่างไรกันบ้าง ซึ่งจีโอก็รายงานว่าคุณเคลย์ริกเข้าไปนอนกับเชลยสาวทุกคืน แล้วไม่ใช่ว่าเข้าไปประเดี๋ยวประด่าวเท่านั้น แต่คุณเคลย์ริกอยู่ถึงเช้าจึงได้ออกจากห้อง หากเป็นเช่นนี้ ปัญหาที่เกิดจากความไม่ละเอียดรอบคอบของคุณโรมันก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่ เพราะไหนๆ ก็เลยเถิดไปถึงขั้นนอนด้วยกันแล้วก็ยกตำแหน่งนายหญิงใหญ่แห่งแม็คแคลตันไปเลยก็จบ แต่จะติดปัญหาอยู่นิดหน่อยก็ตรงที่เชลยสาวแสนสวยจะยอมหรือเปล่า

       “ไอ้โรมันนะไอ้โรมัน ฉันไม่น่าใช้คนอย่างแกเลย ให้ตายเถอะ! แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไงว่ะ!” เคลย์ริกกระแทกลมหายใจออกมาสุดแรง สีหน้ายังเคร่งเครียดไม่เลิก เพราะเขาต่อว่ามธุราเอาไว้ซะเยอะ แล้วถ้าเดินเข้าไปบอกว่าผมขอโทษนะ พอดีผมจับมาผิดตัว แล้วอะไรจะเกิดขึ้น แม่ตัวแสบคงจะโวยวายลั่นห้องแน่ๆ

       แต่ทำไมเขาจะต้องกลัวด้วยว่าอะไรจะเกิดขึ้น เพราะถ้าหากเจ้าหล่อนไม่ยอมฟังคำแก้ตัวใดๆ จากเขา ก็จับทำเมียซะก็สิ้นเรื่อง แล้วดูสิว่าหลังจากเป็นเมียของเขาไปแล้ว เจ้าตัวยังจะกล้ามีปากมีเสียงอะไรอีกหรือไม่

       ‘เฮ้ย! นี่แกคิดบ้าอะไรว่ะเนี่ย ใครจะไปบ้าเลือกเอาผู้หญิงปากร้ายแบบนั้นมาเป็นเมียกัน’

        ‘แต่เจ้าหล่อนก็สวยไม่เบาเลยนะ หากได้เป็นเมียคงจะดีไม่น้อยเลยแหละ เพราะมีคนเค้าว่ากันว่าผู้หญิงไทยปรนนิบัติสามีเก่ง’

        เมื่อใจถูกแบ่งเป็นสองฝ่ายเลยทำให้คนที่เครียดอยู่แล้ว เครียดหนักกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า ลมหายใจร้อนๆ ถูกพ่นออกมานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งที่เขาเองก็เผชิญปัญหามากมาย ตั้งแต่ก้าวขึ้นมากุมบังเหียนแม็คแคลตันกรุ๊ปแทนบิดา แต่พอมาเจอเรื่องนี้เข้าไป เขากลับคิดไม่ตกซะงั้น

        “เรื่องคุณมธุรา ผมคิดว่าเจ้านายไม่เห็นต้องเครียดขนาดนี้เลยนะครับ” ลิเบอร์พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มมุมปาก

       “แกพูดแบบนี้หมายความว่าไง ลิเบอร์” ถามเสียงห้วนๆ พลางจ้องหน้าเลขาหนุ่มเขม็ง และเดาได้เลยว่าก่อนจะมาที่นี่เลขาหนุ่มต้องแวบไปไหนมาก่อนแน่ๆ เจ้าหมอนี่ถึงได้ยิ้มมีเลศนัย

       “โธ่เจ้านาย อย่ามองผมแบบนั้นสิครับ แต่ผมมั่นใจว่าสิ่งที่ผมคิดอยู่ตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างจากที่เจ้านายกำลังคิดอยู่แน่นอนครับ” คนรู้ใจนายยิ้มกว้างอดไรฟันเมื่อเจ้านายหนุ่มส่งสายตาพิฆาตมาให้

       “แกรู้หรือไงว่าฉันคิดอะไรอยู่” เคลย์ริกเอ่ยถามคล้ายไม่ใส่ใจ หากแต่ความจริงแล้วเขากำลังอยากรู้ว่าเลขาหนุ่มคิดเหมือนเขาคิดจริงหรือ

       “ทำให้คุณมธุราเป็นนายหญิงใหญ่แห่งแม็คแคลตันครับ” เลขาหนุ่มตอบกลับด้วยสีหน้าทะเล้น

       “ฮึ!” เคลย์ริกคำรามในลำคอ ก่อนจะหันไปหยิบแฟ้มประวัติครอบครัวศิริโชคธนามาไล่อ่านอีกครั้งอย่างคนใช้ความคิด ก่อนจะมาสะดุดอยู่ที่ภาพถ่ายของหญิงสาวกับผู้ชาย

       “ลิเบอร์! ไอ้ผู้ชายคนนี้เป็นใคร” มือหนาดึงเอาภาพออกจากแฟ้มแล้วส่งให้เลขาหนุ่ม ใจก็บังเกิดความรู้สึกหวงแหนผุดขึ้นมาจนเขาเองยังตกใจ

ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป