บ่วงรักบอดี้การ์ดเถื่อน ซีรีส์ชุด ยาใจคนเถื่อน [จบแล้ว]

โดย: วรัมพร,หงสรถ  ชมผลงานอื่นๆของนักเขียนท่านนี้

ตอนที่ 12 : ตอนที่ 6 เพราะใจพลั้งเผลอ [1]

ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป

ตอนที่ 6 เพราะใจพลั้งเผลอ

 

 

กลางดึกภายในห้องพักผู้ป่วย ไรอันเริ่มรู้สึกตัวหลังหลับไปหลายชั่วโมง ก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วห้องก็เห็นมีคนที่ฟุบหลับอยู่ข้างเตียงก็ให้นึกแปลกใจ เพราะด้วยอุปนิสัยของหญิงสาวไม่น่าจะมานั่งเฝ้าใครได้ แต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกดีที่เธอมีแก่ใจมานั่งเฝ้า ไรอันขยับยิ้มเพียงนิดพร้อมๆ กับความรู้สึกที่มีต่อหญิงสาวก็ประเดประดังเข้ามาก่อกวนหัวใจ

‘ฉันจะไปห่วงคนหลายใจทำไม แต่ที่ฉันห้าม เพราะฉันห่วงนายต่างหาก’ ถ้อยคำของคุณหนูมารยาทแย่ ทว่าเวลานี้กลับน่ารักน่าใคร่ยังดังก้องอยู่ในใจ และเขาก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกดีแบบนี้

“คุณทำอะไรกับหัวใจของผมกันแน่ คุณหนูมัลลิกา” ไรอันเปรยเบาๆ ก่อนเอื้อมมือไปลูบไล้เส้นผมนุ่มสลวยราวแพรไหมของหญิงสาวเล่น จนเมื่อเจ้าของเส้นผมส่งเสียงครางอื้อๆ ไรอันจึงจำใจละมือจากกลุ่มผมนุ่มสลวยด้วยความเสียดาย ขณะที่เจ้าของผมสวยก็เริ่มรู้สึกตัวมาแล้วเช่นกัน ดวงตากลมสวยปรือปรอยเล็กน้อยแล้วก็เบิกกว้างเมื่อเห็นคนป่วยรู้สึกตัวแล้ว

“นายฟื้นแล้วเหรอ เฮ้อ! ค่อยโล่งใจหน่อย ฉันนึกว่านายจะตายแล้วเสียอีก” มัลลิกาโพล่งออกไปด้วยความดีใจแล้วลุกขึ้นบิดตัวไปมา แล้วก็นั่งลงที่เดิม

“ตื่นมาก็แช่งผมเลยเหรอไง” คนป่วยแย้งเสียงเข้ม

“เปล่าแช่งซะหน่อย นายอย่ามาหาเรื่องฉันนะ” คุณหนูคนสวยค้านเสียงขุ่น ตั้งท่าจะฟุบหลับต่อ

“โอเค! ไม่แช่งก็ไม่แช่ง ว่าแต่คุณตื่นแล้วก็ช่วยพาผมไปเข้าห้องน้ำที” คนป่วยเอ่ยไหว้วาน ตาคมก็จ้องมองหญิงสาวที่กำลังทำตาโตเขม็ง

“ให้ฉันเนี่ยนะพานายเข้าห้องน้ำ” มัลลิกาทวนถามตาโต อาการง่วงแทบหายเป็นปลิดทิ้ง

“แล้วมันแปลกตรงไหนคุณ ก็แค่ช่วยประคองคนป่วยเข้าห้องน้ำ” คนป่วยถามด้วยความระอา ตัดสินใจว่าเขาเดินกะเผลกๆ ไปเองก็ได้ เพราะดูท่าจะไหว้วานหญิงสาวไม่ได้

ไรอันผ่อนลมหายใจออกมาแล้วลากเสาแขวนน้ำเกลือขูดพรืดไปตามพื้นอย่างทุลักทุเล โดยมีสายตาของมัลลิกาคอยมองตาไม่กะพริบ ใจก็ถกเถียงกันใหญ่ว่าจะช่วยดีหรือไม่ช่วยดี

“ฉันช่วยก็ได้ แค่นี้ก็ต้องทำเป็นน้อยใจ หัวก็ไม่ได้ล้านซะหน่อย” มัลลิกาเดินบ่นกระปอดกระแปดแล้วเข้าไปช่วยพยุงคนเจ็บ เธอจับท่อนแขนใหญ่มาพาดบนคอตน แล้วก็เอื้อมไปจับเสาน้ำเกลือเป็นฝ่ายเข็นเข้าไปเอง โดยไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้เธอกำลังตกเป็นอาหารตาของคนป่วย ที่อยู่ใกล้ชิดกับหญิงสาวทีไร ไรอันก็อดจะแอบมองหญิงสาวไม่ได้ รสหวานละมุนลิ้นที่ได้ลิ้มลองยังไม่เคยจางหายไปจากใจ

กระทั่งเดินมาถึงหน้าห้องน้ำ มัลลิกาจึงเงยหน้ามองคนป่วยทำให้สายตาสบประสานกัน หญิงสาวเกิดอาการผิวหน้าร้อนผะผ่าว เส้นขนในร่างกายพากันตั้งชันอย่างไม่รู้สาเหตุ พยายามจะถอนสายตาออกแต่ก็ทำไม่ได้ ส่วนไรอันกำลังรู้สึกว่าหัวใจเต้นเร็วผิดปกติ เขาอยากควบคุมให้มันเต้นปกติแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะสายตาไม่รักดีเอาแต่จดจ้องสองแก้มแดงระเรื่อ เลยไปหาริมฝีปากสีชมพู เขากำลังคิดถึงรสหวานจากริมฝีปากของหญิงสาว

“คุณทำอะไรกับผม” ไรอันพึมพำ ไม่รู้ว่าตัวเองก้มหน้ามาชิดใบหน้าสวยใสไร้ที่ติของหญิงสาวตอนไหน เพราะมารู้อีกทีก็สัมผัสถึงลมหายใจของกันและกันไปเสียแล้ว

“ไรอัน นาย...จะทำอะไรฉัน” มัลลิกาเอ่ยถามเสียงสั่นๆ ผิวหน้าร้อนหนักกว่าเก่า ภาพวันที่ถูกขโมยจูบแรกในชีวิตวนเวียนเข้ามาให้รู้สึกซาบซ่าน เลือดลมในร่างกายก็พลันฉีดพล่านอย่างห้ามไม่อยู่

“ไม่ ผมไม่ได้คิดทำอะไรคุณเลย” ไรอันปฏิเสธเสียงพร่าถอนใบหน้าห่างจากใบหน้าสวยเล็กน้อย

“ถ้างั้น นายก็เข้าไปสิ ฉันเปิดประตูห้องน้ำให้แล้ว” คนใจสั่น เนื้อตัวก็ร้อนผ่าวขยับปากบอกเสียงเบาหวิว เธอหันรีหันขวางอย่างคนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อกับสถานการณ์ชวนให้หัวใจสั่นเช่นนี้ ส่วนไรอันไม่ได้ขยับเขยื้อนกายเข้าไปในห้องน้ำตามคำเชิญของหญิงสาว เพราะสายตาไม่รักดีของเขาเอาแต่เฝ้ามองหญิงสาว

“คุณหนูมัลลิกา...” ไรอันขานเรียกเสียงติดขัด ตามองลึกเข้าไปในดวงตากลมสวย เสี้ยววินาทีริมฝีปากได้รูปก็ทาบลงบนเรียวปากนุ่มอย่างห้ามใจไม่อยู่ บดเคล้า คลอเคลียด้วยความสิเน่หาระคนหิวโหยมาแรมปี

มัลลิกาไม่ได้หลบเลี่ยงอย่างที่ควรทำ เมื่อปากร้อนทาบทับ แต่เธอเผยอริมฝีปากต้อนรับลิ้นอุ่นให้ซอกซอนเข้าไปชิมน้ำหวานจากช่องปากเล็กด้วยความเต็มใจ คุณหนูคนสวยละมือห่างจากเสาแขวนน้ำเกลือมายึดลำคอของบอดี้การ์ดหนุ่ม แล้วกดรั้งให้ต่ำลง จูบตอบสนองกลับไปอย่างไม่ประสีประสานัก เพราะแม้ตัวเธอจะไปร่ำเรียนถึงเมืองนอกก็ตาม แต่เรื่องแบบนี้เธอไม่เคยปล่อยตัวปล่อยใจให้ใครมาจูบเหมือนที่บอดี้การ์ดหนุ่มกำลังทำ และเธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันว่าตัวเองเป็นอะไรไป เหตุใดถึงได้ยอมให้บอดี้การ์ดหนุ่มจูบอย่างง่ายดาย

ไรอันครางฮึ่มฮั่มในลำคอด้วยความพึงพอใจกับสิ่งที่ได้รับ ก่อนจะเป็นฝ่ายถอนจูบออกมาเสียเอง ทั้งสองต่างเหลียวมองไปคนละทิศคนละทาง หลังความหวามค่อยๆ จางหาย สองแก้มนวลของคุณหนูลี่แดงระเรื่อสลับร้อนจนเธอต้องยกมือลูบเบาๆ หวังจะบรรเทาอาการที่เป็นอยู่ โดยไม่รู้เลยว่าขณะนี้เธอกำลังตกเป็นอาหารตาให้กับบอดี้การ์ดหนุ่มอีกครั้ง

“คุณน้ำ” ไรอันขานเรียกเสียงทุ้มอย่างสนิทสนม ความรู้สึกที่ไม่ชอบหน้าหญิงสาว เพราะเขาตราหน้าว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มารยาทแย่ที่สุดเท่าที่เคยพบเจอผู้หญิงมา แต่หลังจากเขาและเธอผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ มาด้วยกัน อดีตนายตำรวจหนุ่มยอมรับว่าความรู้สึกมันเปลี่ยนแปลงไป ทั้งที่เขาไม่ควรให้ความรู้สึกนั้นเกิดขึ้นกับหัวใจของเขา

“เรียกฉันทำไมเล่า” เจ้าของชื่อเงยหน้าตอบเสียงขุ่นแก้เก้อ พลางยกไม้ยกมือเกาคอตัวเองอย่างอายๆ

“ผมขอเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหม” พูดจบ ไรอันก็จ้องดวงหน้าแดงระเรื่อพร้อมเผยยิ้มมุมปากเข้าไปละลายใจคุณหนูลี่คนสวยที่ตอนนี้ใจเต้นระรัวเสียจนเธอกลัวมันจะกระเด็นออกมานอกอก

“ก็เข้าไปสิ ฉันไม่ได้รั้งไว้นี่” ตอบเสียงอ้อมแอ้มแล้วเดินหนีคนที่ทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ แต่แขนเรียวกลับถูกรั้งไว้ด้วยมือของคนป่วย

“นายมีอะไรกับฉันอีกเล่า” คนถูกยึดแขนเอ่ยถามเสียงแผ่วๆ

“แล้วอย่าลืมมารับผมกลับไปที่เตียงด้วยล่ะ” ขาดคำทิ้งท้ายของคนป่วย คนถูกสั่งพยักหน้ารับส่งๆ แล้วเดินมานั่งรอที่โซฟาทั้งที่ใจยังเต้นระรัว

“นายบอดี้การ์ดบ้า นายมาจูบฉันอีกทำไมเนี่ย” มัลลิกานั่งบ่นเบาๆ ยกปลายนิ้วลูบไล้ริมฝีปากตัวเองไปมา รู้สึกซาบซ่านใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ก่อนที่เธอจะเคลิ้มถึงรสจูบจากบอดี้การ์ดหนุ่มไปมากกว่านี้ เสียงของคนป่วยก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน หญิงสาวเลยจำต้องเดินกลับไปรับคนป่วยมานอนที่เตียง

“นายจะให้ฉันช่วยอะไรอีกไหม” หลังจากพาคนป่วยมานอนบนเตียงเรียบร้อย คุณหนูคนสวยก็เอ่ยถามเสียงขุ่นหวังจะกลบเกลื่อนหัวใจที่ยังเต้นแรง ใบหน้าแดงระเรื่อก็แสร้งทำบึ้งตึง

“ไม่มีแล้ว ราตรีสวัสดิ์ครับ” พูดจบคนป่วยชิ่งหลับตาไปหน้าตาเฉย ทิ้งให้มัลลิกายืนทำตาปริบๆ กับถ้อยคำกล่าวลาของอีกฝ่าย

“ผีเข้าหรือไงนะ” บ่นจบแล้วมัลลิกาก็ยืนรอจนแน่ใจว่าคนป่วยหลับไปแล้วจริงๆ จึงได้เดินไปนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง และแอบเฝ้ามองใบหน้าของบอดี้การ์ดหนุ่มจนเผลอหลับตามคนป่วยไปในที่สุด

ในเวลาใกล้เคียงกันภายในห้องนั่งเล่นของครอบครัว แอนดี้และมารดากำลังสนทนากันด้วยเรื่องที่เกิดกับมัลลิกา

“ไรอันทำงานได้ดีและเร็วกว่าคิดเสียอีกนะแอนดี้ แม่พอใจมากๆ ที่ในที่สุดยัยน้ำก็ได้เห็นธาตุแท้ของนายเคลวิน”

“ใช่ครับคุณแม่ ว่าแต่คุณแม่จะให้ไรอันอยู่เป็นบอดี้การ์ดให้ยัยน้ำต่อหรือเปล่าครับ” แอนดี้เอ่ยถามมารดาด้วยสงสัย นั่นเพราะไรอันทำงานสำเร็จเร็วกว่าที่คิด

“ก็คงให้เป็นต่อไป ทางคุณทามอุตส่าห์แนะนำมาให้ เราจะมาเลิกจ้าง ทั้งที่ไรอันทำงานได้วันเดียวมันก็ดูไม่ดีนัก แม่คิดว่าคงต้องรอให้ยัยน้ำหมั้นกับทังอี้ให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเสียก่อน แล้วค่อยเลิกจ้าง” คนเป็นแม่ให้เหตุผล แต่คนรับฟังกลับหนักใจแทนน้องสาว เมื่อรู้ว่ามารดามีแผนจะให้มัลลิกาหมั้นกับทังอี้

“แอนดี้ ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า แม่เห็นเราเอาแต่นั่งเงียบ หรือว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับยัยน้ำ แล้วลูกยังไม่ได้บอกแม่ อย่าปิดบังแม่นะแอนดี้” เสียงจากมารดาส่งผลให้แอนดี้ดึงตัวเองออกมาจากห้วงความนึกคิดทันที

“เปล่าครับคุณแม่ ผมแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย”

“ไม่มีก็ดีแล้วล่ะ ถ้างั้นลูกก็ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ แม่ก็จะขึ้นไปพักแล้วเหมือนกัน” คนเป็นแม่บอกแล้วเฝ้ามองบุตรชายเดินขึ้นห้องพัก ก่อนที่ตนจะลุกเดินตามบุตรชายขึ้นไปพักผ่อนบ้าง

 

ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป