[จบ] จังหวะรักมาเฟีย I ( Mafia's Rhythms Of Love )

โดย: รุ่งอรุโณทัย

ตอนที่ 8 : ย้ายเข้า (ต่อ)

V

 < ย้ายเข้า > 

( ต่อ )

“หิวแล้ว ไปทำอะไรกินกันดีกว่า”

“ห๊า!!!...” หนูนาปรับอารมณ์ไม่ทันได้แต่ร้องอุทานอย่างงงๆ เมื่อจู่ๆ       ปีเตอร์ก็อุ้มเธอลงและเปลี่ยนเรื่องซะงั้น และเขาก็จูงมือเธอเดินตามมาส่วนครัวสไตล์โมเดิ้ล  

“มื้อนี้ หนูนาอยากจะลองทำดูมั้ย?” นั้นไง! เปลี่ยนเรื่อง ปรับอารมณ์แบบศิลปินขนานแท้เลย 

“อืม....คือ....ทำอาหารไม่เป็น...ทำได้แค่เมนูไข่” ตอบไปอย่างเขินๆถึงแม้เธอจะเป็นเด็กกำพร้า แต่หนูนาก็ถนัดในเรื่องปัดกวาดเช็ดถูมากกว่า ตั้งแต่เธอกับนีออนต้องออกมาใช้ชีวิตกัน หน้าที่นี้ก็เป็นของนีออนตลอด และถ้าเมื่อไหร่ที่เธอจำเป็นต้องกินเพื่อยังชีพตอนที่นีออนไม่อยู่ในบางเวลา เธอก็มักจะพึ่งอาหารญี่ปุน บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เพียงเท่านั้นแค่อิ่มท้องก็พอแล้วสำหรับหนูนา 

“งั้นก็มานั่งรอตรงนี้ หนูนาอยากทานอะไร” ปีเตอร์ได้แต่เลิกคิ้วและให้เธอมานั่งเก้าอี้ตรงหน้าท๊อป ถามออกไปแล้วยิ้มมองหน้าเธอรอคำตอบ

“อืม...พีท ทำอะไรได้บ้าง”  

“ก็หลายอย่างยกเว้นอาหารไทย เฉพาะตอนนี้นะ ผมจะฝึกทำอาหารไทยให้หนูนาได้ทาน แต่ขอเวลาสักหน่อยนะคนดี”

“คะ...อะไรก็ได้คะ หนูนาทานได้ทุกอย่าง” ตอบไปและยิ้มกว้างด้วยความดีใจ 

“โอเค งั้นรอสักครู่” หลังจากนั้นปีเตอร์ก็เดินไปเปิดตู้เย็น หยิบของสดออกมาอย่างคล่องแคล้ว หนูนามองภาพนั้นอย่างเพลิดเพลินนี้ก็คงเป็นอีกอย่างในตัว  ผู้ชายคนนี้ 

“พีทดูคล่องแคล่วจัง” หนูนาพูดออกไปตามที่เห็น 

ปีเตอร์หันมายิ้มและพูดต่อว่า “ผมชอบทำอาหารกินเอง   ไม่ชอบออกไปข้างนอกให้วุ่นวาย ช่วงเวลาหลังจากทำงานผมก็จะกลับมาที่นี้”

“ที่นี้? เอ่อ....พีทพูดเหมือนกับว่าที่นี้ไม่ใช่บ้านของพีท” 

“ไม่ใช่บ้าน แต่ที่นี้เป็นของผมแต่ไม่ใช่บ้าน แล้วผมจะพาหนูนาไปที่บ้านผมนะครับ” เขาบอกตอนนี้ได้เลยว่าวันนี้เป็นวันทำอาหารที่เขามีความสุข เพราะเจ้าหนูทำไมที่ช่างเจรจาช่างถาม     จนเขารู้สึกถึงความเป็นชีวิตที่มีชีวิตชีวา

หนูนาพยักหน้ารับทราบแต่ในใจรู้สึกมีความสุขไม่ต่างจากเขาเลย โดยนิสัยของหนูนาจะไม่ค่อยถามเซ้าซี้อะไรมาก เพราะถ้าเจ้าของเรื่องอยากบอกให้รายละเอียดเขาก็จะพูดมาเอง แต่ตอนนี้หนูนาก็ทราบอีกอย่างเกี่ยวกับผู้ชายตรงหน้า คือ เขามีบ้านที่ไม่ใช่คอนโดหรูใจกลางเมืองที่ไม่ต้องบอกในเรื่องมูลค่าของมันเลยว่าจะมากขนาดไหน ทำให้หนูนาพอจะคิดไปต่อว่าแล้วที่เขาเรียกว่าบ้านละ เพราะทันทีที่พูดคำว่า ‘บ้าน’ ปีเตอร์มีแววตาที่สดใสและมีความสุขเมื่อได้เอ่ยถึง

 “ให้ช่วยอะไรมั้ยคะ” ถามออกไปเพราะคิดว่าอยากทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้าง 

 “ไม่เป็นไร  ผมอยากทำให้หนูนาทาน แต่ถ้าหนูนาอยากหัดทำผมจะสอนให้แต่ขอเป็นคราวหน้า เพราะตอนนี้ผมหิวมากตั้งแต่จบการแสดง ผมก็มาหา     หนูนาเลยไม่ได้ไปทานอะไรกับทุกคนนะ” พูดจบก็หันมายิ้มและยื่นหน้ามาใกล้   หนูนา “...ตอนแรกก็กะจะกินหนูนาแทน” พูดจบก็หัวเราะในท่าทางของหนูนาเมื่อได้ยินแบบนั้น ทำตาโต หน้าแดงก่ำ 

“บ้า....” 

ปีเตอร์กลับไปทำอาหารต่อ ใช่ว่าเขาไม่อยากทำอย่างที่พูด ก็ตั้งใจไว้ในตอนแรก แต่เห็นหนูนายังไม่พร้อมเขาก็ไม่อยากเร่งรัด เพราะเท่าที่เขาได้สัมผัสเธอนั้น หนูนายังไร้เดียงสาในเรื่องนี้ เขาอยากให้ครั้งแรกของเธอมันจะต้องวิเศษที่สุด แต่เขาก็คงไม่สามารถอดทนต่อความน่ารักของเธอได้นานมาก

ผ่านไปอีกกว่ายี่สิบนาทีต่างก็ไม่มีใครพูดอะไรกันต่อ หนูนานั่งมองปีเตอร์อย่างเพลิดเพลิน เขาดูดีในทุกอิริยาบถจริงๆ และแล้วจานอาหารมื้อเย็น มันคือ    สปาเก็ตตี้ทะเลน่ากินมาก มาวางตรงหน้าเธอพร้อมกลิ่นหอมเร่งน้ำย่อยในกระเพาะทำงานทันที 

 “พีท..มันไม่เยอะไปเหรอคะ หนูนาทานไม่หมดหรอกคะ” พูดออกไปอย่างที่เห็น และตอนนี้ปีเตอร์ก็เดินอ้อมมานั่งที่เก้าทรงสูงอีกตัวข้างๆเธอ 

 “แล้วใครจะให้หนูนากินหมดละ ผมก็หิวเหมือนกันเราจะกินด้วยกัน” ตอบออกไปมือก็จัดการหยิบส้อมหมุนพันเส้นสปาเก็ตตี้ขึ้นมาเป่าและต่อจากนั้นก็ส่งไปใกล้ปากหนูนา “อ้าปากสิ ไม่ร้อนแล้ว” 

หนูนาอ้าปากตามที่เขาบอก “นอกจากจะแปรงสีฟันแล้ว  ยังต้องกินจานเดียวกันอีกด้วย” หนูนาคิดไปเคี้ยวไป ก็ไม่พูดอะไรและมองเขาตักให้ตัวเอง  สลับกันไปจนสปาเก็ตตี้หมดจาน หนูนาเอื้อมมือไปหยิบจานทันที “หนูนา...จะ....เก็บ...ล้าง...เอง...คะ” พูดเน้นย้ำทุกคำเพื่อให้เข้าใจตามนั้น ห้ามปฎิเสธ เพราะไม่งั้นคงต้องมีการทะเลาะในเรื่องไม่เป็นเรื่องแน่ๆ ปีเตอร์ก็แค่หยักไหล่และกอดอกปล่อยให้หนูนาทำตามความต้องการ