“ก็หมายความว่า
เธอและเพื่อนของเธอ ถูกฉันซื้อมาจากบ้านโอบรักยังไงล่ะ
แต่เผอิญว่าฉันยังไม่อยากให้พวกเธอรับแขก
ก็เลยให้ทำงานเป็นเด็กเสริฟ์และงานครัวไปก่อน แต่เธอนะโชคนะรินดา
ที่คุณเสิ่นเขาพอใจและยินดีจ่ายค่าตัวเธอไปในราคาห้าหมื่นเหรียญ
เพื่อแลกกับอิสรภาพของเธอ”
“อะไรนะคะ! ” รินดาลุกพรวดน้ำตาคลอ นึกห่วงเพื่อนรักเป็นที่สุด
แล้วรีบผลุนผลันจะออกไปจากห้อง แต่กลับถูกเหล่าบอดี้การ์ดขวางไว้
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ
รินดา!” มาดามหลี่ตวาดเสียงกร้าว ท่าทางดุดันจนน่ากลัว รินดาหันกลับมาอย่างช้าๆ
น้ำตาเจิ่งนองสองแก้ม
“มาดามคะ
น้ำฟ้ารู้เรื่องหรือเปล่าคะ” รินดาเอ่ยถามเสียงสั่นๆ โดยไม่รู้ว่าในตอนนี้น้ำฟ้าได้ถูกคนของมาดามหลี่จับตัวไว้ตั้งแต่ก่อนถึงห้องพักและยังนอนสลบไสล
รอจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ที่จะมีการประมูลแย่งชิงสาวพรหมจรรย์
ซึ่งมาดามหลี่จะต้องได้เงินนับแสนเหรียญอย่างแน่นอน
เพราะเชื่อมั่นในความสวยและความสาวของน้ำฟ้า ว่าจะต้องเป็นที่ต้องการของบรรดาเศรษฐีกระเป๋าหนักเป็นแน่
“คิดห่วงตัวเองก่อนเถอะ
ไม่นานหรอกน้ำฟ้าก็จะเป็นเหมือนเธอนั่นแหละ เอาเป็นว่าคุณเสิ่นก็ยอมจ่ายแล้ว
งั้นก็พาเด็กคนนี้ไปซะ
โอกาสหน้าหากเดินทางกลับมาเที่ยวฮ่องกงก็ขอเชิญแวะชมสินค้าใหม่ได้ทุกเมื่อ
ขอบคุณสำหรับสำหรับค่าเหนื่อยที่ฉันต้องไปควานหาเด็กๆ มาให้คุณ”
มาดามหลี่กล่าวเสียงเข้มก่อนหันไปยิ้มเย็นให้กับรินดา
ไม่น่าเชื่อว่าเด็กสองคนนี้จะทำให้ตนได้เงินมากมาย
ส่วนรินดาจึงทำได้เพียงเดินตามคุณเสิ่นออกไป
แม้เธอจะเพียรพยายามขอร้องให้คุณเสิ่นช่วยเหลือเพื่อนรักของเธอ แต่ก็ถูกปฏิเสธ
โดยอ้างว่าเพื่อนของเธอมีคนประมูลซื้อไปในราคาที่เขาสู้ไม่ไหว
เช้าวันใหม่
ภายในห้องชุดโรงแรมของตระกูลจาง
ที่มาดามหลี่ได้ทำการลงชื่อเปิดห้องเพื่อทำการประมูลราคาค่าตัวของน้ำฟ้า
หญิงสาวใสซื่อและยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง
ผู้ที่จะทำให้เม็ดเงินนับแสนเหรียญมาสู่เจ้าของฟังกี้บาร์อย่างมาดามหลี่
ที่ในตอนนี้กำลังร่วมรับประทานอาหารที่ห้องอาหารภายในโรงแรมกับบรรดาเศรษฐีหรือไม่ก็มาเฟียและมีฐานะการเงิน
แต่อำนาจดูจะด้อยกว่าตระกูลจางอยู่มาก
เสียงพูดคุยถึงสินค้าใหม่แกะกล่องที่กำลังเข้าใกล้ช่วงประมูลเข้ามาทุกทีอย่างออกรสออกชาติ
ยิ่งทำให้มาดามพึงพอใจ
ร่างบอบบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงนุ่มเริ่มขยับตัว
ดวงตาหวานซื่อที่ปิดสนิทเริ่มขยับสองสามครั้ง
เพื่อปรับให้ชินกับแสงสว่างที่เล็ดรอดผ่านเข้ามาทางบานกระจกสีใสที่ถูกเปิดออก
แต่ยังคงมีผ้าม่านหนาหนักกั้นไม่ให้แสงสว่างเข้ามามากเกินไป น้ำฟ้าเปิดเปลือกตาให้เต็มที่แล้วลุกนั่ง
ตะครุบผ้าห่มขึ้นมาห่อหุ้มร่างกายเอาไว้
เมื่อผิวเนื้อปะทะเข้ากับความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่เปิดจนเย็นฉ่ำ
หญิงสาวก้มมองสภาพตัวเองแล้วพยายามนึกทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน
ความผิดปกติในร่างกายไม่มี ‘เธอไม่ได้ถูกข่มขืน’
สองแก้มนุ่มของหญิงสาวเป็นรอยบุ๋มด้วยความดีใจ
เมื่อร่างกายไม่ได้ถูกล่วงล้ำอย่างที่หวาดกลัว
หากแต่ตัวเธอเหตุใดถึงเปล่าเปลือยเช่นนี้
‘ที่นี่ คือที่ไหนกัน’ น้ำฟ้าเปรยถามตัวเองด้วยความสงสัยระคนหวาดหวั่น
แล้วหันมองไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคย ภายในห้องถูกตกแต่งด้วยข้าวของราคาแพง สิ่งของต่างๆ
มีการอักษรสลักไว้เกือบทุกชิ้น
‘เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงนะ’
เป็นอีกคำถามที่หญิงสาวเฝ้าถามตัวเอง
เพราะคนเช่นเธอไม่มีทางที่จะมีโอกาสได้มานั่งนอนอยู่ในที่หรูหราเช่นนี้อย่างแน่นอน
ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงนุ่มแล้วหันไปเปิดตู้เสื้อผ้า ไม่น่าเชื่อว่าในนั้นมีเสื้อผู้หญิงแบบบางเบาและทุกชุดต่างเน้นเรือนร่างของผู้สวม
น้ำฟ้าจึงเลือกหยิบชุดคลุมมาสวม แล้วเดินสำรวจรอบห้องอีกครั้ง
แล้วเดินตรงไปที่ประตูเพื่อเปิดมันออกไปจากห้องนอน
ซึ่งอาจพบใครสักคนที่จะพาเธอออกไปจากที่นี่ได้ ทว่าความหวังของเธอก็สูญสิ้น
เพราะประตูถูก ล็อกจากด้านนอก
“ช่วยด้วยค่ะ
ใครอยู่ข้างนอก ช่วยฉันด้วย”
น้ำฟ้าเคาะประตูพร้อมกับส่งเสียงเรียก
แต่ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ร่างบางเดินถอยห่างออกมาทรุดลงบนเตียงอย่างหมดแรง
‘เกิดอะไรขึ้นกับเธองั้นหรือ’ ความกลัวเริ่มเข้ามาเกาะกุม
ร่างกายเริ่มสั่นน้อยๆ จากแรงสะอื้นไห้
เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงดังกุ๊กกั๊กที่ประตู มือบางหันไปคว้าโคมไฟแล้วดึงปลั๊กออก
ถือไว้อย่างมั่นคง
“อย่า! คุณน้อง” เสียงสาวประเภทสองร้องห้ามทันควัน เมื่อเห็น
หญิงสาวที่ตนได้รับมอบหมายให้เข้ามาดูแลจนกว่าจะได้เวลาประมูล
ซึ่งนั่นก็คือในช่วงค่ำของวันนี้
“คุณเป็นใคร”
น้ำฟ้าเอ่ยถามผู้มาใหม่เสียงสั่นๆ แววตาหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด ก้าวถอยอย่างระวัง
“เอาเถอะ
มันไม่สำคัญอะไรหรอก ฉันเป็นแค่ช่างแต่งหน้าเท่านั้นแหละ”
สาวเทียมร่างใหญ่เอ่ยขึ้น แล้วชี้นิ้วไปยังหญิงสาวที่แม้หน้าดูจะมอมแมมไปเสียหน่อย
แต่ก็ยังซุกซ่อนสิ่งที่น่าค้นหาเอาไว้เหมือนเช่นที่มาดามหลี่พูดไว้ ให้วางของในมือซะ
แต่น้ำฟ้าไม่ยอมทำตาม
“คุณน้อง
วางเถอะ ฉันไม่ทำอะไรหรอก”
น้ำเสียงดัดๆ
เอ่ยแล้วจัดแจงกับของจำพวกอุปกรณ์แต่งหน้าและชุดราตรีแสนสวยที่เว้าหน้าเว้าหลังจนแทบปกปิดอะไรไม่มิดเข้าไปแขวนไว้ในตู้
เพื่อรอเวลาทำให้หญิงสาวที่ยืนหลบอยู่ข้างตู้แปลงร่างเป็นนางฟ้าที่แสนจะเซ็กซี่
เพื่อโก่งค่าตัวให้ได้มากที่สุด ตามความต้องการของมาดามหลี่
“คุณเข้ามาทำอะไร
ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่” น้ำฟ้ายังตั้งคำถามถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัย
ดวงตาหวานซื่อเฝ้ามองการกระทำของอีกฝ่ายไม่คลาดสายตา
“อย่าถามเลย
เพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าแต่คุณไปอาบน้ำเถอะ จะได้ทานอาหารกัน
แล้วคืนนี้เรามีงานต้องไปทำ”
“งะ...งานอะไร”
น้ำฟ้าเอ่ยถามเสียงเครียด หน้าตาตื่นตระหนก แต่สาวร่างใหญ่หันมาส่ายหน้าแล้วเดินจากไป
พร้อมๆ กับปิดประตู โดยก่อนออกไปก็หันมาบอกให้เธอเข้าไปอาบน้ำและออกมาทานอาหาร
แล้วรอให้ถึงเวลาจะได้จัดการแปลงนางก้นครัวให้กลายเป็นนางฟ้า
แล้วถูกตีราคาด้วยเงินจากบรรดาหนุ่มใหญ่ที่กระหายใคร่พรหมจรรย์
QQQQ