[จบ] ‘ลูกไม้’ มาเฟีย (Heir of Mafia)

โดย: รุ่งอรุโณทัย

ตอนที่ 22 : ...ยกสอง...

 “กรี๊ดดดดดดดด.....”

กรามหนาของอลันขบกันเมื่อเวลาแห่งการปลดปล่อยมาถึง เสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่เป็นดั่งดวงใจดังออกมาเข้าโสตประสาทที่เขาต้องจดจำและไม่มีวันลืมเลือน เสียงกรีดร้องที่เขาเฝ้าอดทนรอคอยมานานแสนนาน และวันนี้ในตอนนี้เขาก็ได้สัมผัสถึงมัน “มันจะมีคำว่าอะไรที่มีความหมายมากกว่าคำว่า ‘ดีที่สุด’ ”

“พี่...อลัน..” หนูมุกครางเรียกพร้อมกับยื่นแขนโอบรอบคอหนาและดึงร่างหนาแนบแน่นร่างเปลือยเปล่าของตน อลันที่ยังคงแช่นิ่งตัวตนในกายสาว โน้มกายตามแรงรัดนั้นแต่ก็คอยระวังไม่ให้ร่างกายต้องทิ้งน้ำหนักทับร่างเล็กมากเกินไป

“เป็นไง?...ดีกว่าที่คิดไว้มั้ย?” อลันกระซิบถามเมื่อลงมานอนพร้อมกับจับร่างเล็กให้ตะแคงหันหน้าเข้าหากันโดยที่ยังคงเชื่อมหลอมรวมกันอยู่

“มุกเขินนะคะ...” หนูมุกหลบตายามที่พูด เสียงหัวเราะของอลันดังออกมาทำให้ฝ่ามือเล็กๆตีเบาๆแผ่นอกเปลือยที่เต็มไปด้วยลอนกล้ามเนื้อ

“ต่อไปนี้...หนูมุกต้องรับผิดชอบพี่ด้วย...พี่ตกเป็นของหนูมุกอย่างเต็มตัวแล้วนะ...ไม่มีสิทธิแม้แต่คิดที่จะ ‘ทิ้ง’ พี่...” อลันย้ำบอกหญิงสาวตรงหน้า

“คนบ้า!!!...”

“พี่ก็แค่เตือนไว้ก่อน...และจะมาว่าพี่ร้ายไม่ได้นะ...เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้น...ไม่มีใครช่วยได้ทั้งนั้น” หนูมุกได้แต่นิ่งและมองใบหน้าของอลันที่แสดงออกมาชัดเจนว่าเขาหมายตามที่พูด และนี้ก็เป็นบุคคลิกอีกอย่างในตัวอลันที่หนูมุกพึ่งเห็นเป็นครั้งแรก 

“พี่อลันเชื่อจริงๆเหรอคะ...ว่ามุกจะ ‘ทิ้ง’ พี่ไปได้...ว้าย!!!!”  หนูมุกต้องร้องเสียงหลงออกมา เมื่อจู่ๆอลันขยับดึงให้เธอขึ้นไปอยู่บนตัวเขาโดยที่เธอไม่ทันรู้ตัว

“พี่ไม่สามารถตอบแทนหนูมุกได้...แต่อย่าได้คิดจะทำ” อลันพูดต่อเมื่อให้หนูมุกขึ้นมานั่งคร่อมตัวเขาโดยที่ร่างกายของเขายังเชื่อมกันอยู่ “ตอนนี้พี่อยากให้หนูมุกขยับสะโพก...แบบนี้” อลันพูดโดยที่ฝ่ามือกอบกุมสะโพกกลมนั้น พร้อมขยับตามจังหวะที่ฝ่ามือเขานำพาไป

“ระ...เรายัง...ต้องทำ...แบบนี้ต่อ...เหรอคะ” หนูมุกถามกลับอย่างไม่เข้าใจด้วยเสียงที่ติดๆขัดๆ เมื่อสะโพกเริ่มขยับตามจังหวะที่อลันนำพาไป เพราะความรู้สึกที่พึ่งจางไปเริ่มกลับมาอีกครั้ง

“ใช่ครับ!...” อลันตอบกลับพร้อมกับขยับสะโพกของตนสวนทางกับสะโพกมนกลมนั้น 

“อ้า...อ้า...อ้า...” เสียงครางของหนูมุกดังออกมา เมื่อความเสียวซ่านที่เธอต้องยอมรับว่า เธอหลงใหล ความรู้สึกนี้เสียแล้วอย่างไม่อาจปฎิเสธได้เลย

“หนูมุก...ดีมาก...ที่รักของพี่...เร็วอีก...เก่งมาก...” อลันที่ละมือออกจากสะโพกเล็กนั้นเคลื่อนมากอบกุมความอวบอูมตรงหน้าที่ขยับตามร่างเล็กที่ยังคงขยับสะโพกตามจังหวะที่นำให้ก่อนหน้านี้ หนูมุกช่างเรียนรู้ไว แต่ก็ต้องสำหรับเขาคนเดียวเท่านั้น

หนูมุกขยับตามเสียงร้องขอของอลันโดยทันที ถึงแม้เธอจะเสียวซ่านกับจังหวะที่ให้ความแข็งแรงของอลันเข้าออกในตัวเธอนั้น มันมีความคับแน่นที่เบียดความเป็นหญิงของเธอจนรับรู้ความรู้สึกเจ็บอยู่บ้างบริเวณนั้น แต่ความเสียวซ่านมีมากกว่าและเมื่อเธอเห็นใบหน้าที่เต็มไปความสุขของอลันเธอยินดีที่จะขยับอย่างที่เขาต้องการ

“หนูมุก...โอ้ววว...ใกล้แล้ว...” อลันครางบอกโดยที่สะโพกของตนก็ยังคงขยับกระแทกตัวตนเข้าสู่กายสาวอย่างที่ร่างกายเขาต้องการ ลืมเลือนไปว่านี้เป็นครั้งแรกของหนูมุก และเสียงหอบหายใจถี่เร็วของเขาดังประสานกับเสียงจังหวะการขยับกระแทกเมื่อผิวเนื้อของทั้งเธอและเขาสัมผัสกัน

“โอ้วววว.../...อ้าอ้า....” เสียงครางของอลันดังออกมาก่อน เพียงเสี้ยววินาทีหนูมุกก็ติดตามอลันไปโดยทันที ความอุ่นของทั้งสองถูกปลดปล่อยถาโถมใส่กันจนหนูมุกรู้สึกได้ถึงความอุ่นนั้นในช่องท้องเธอ

“พี่...อลัน...มุก...เหนื่อย...มาก” หนูมุกเอ่ยด้วยเสียงที่เบาหวิว เพราะทันทีที่เธอดึงดินแดนสวาทมาให้อลันแล้ว ตัวเองก็ฟุบล่างลงบนแผ่นอกของอลันโดยทันที

“ครับ...” อลันรับร่างบางไว้พร้อมกับตอบรับ หนูมุกหมดสิ้นเรี่ยวแรงปล่อยให้อลันเป็นฝ่ายขยับเรือนกายถอดถอนตัวตนของตัวเองออกมา หนูมุกขยับขาเข้าหากันและพลิกร่างนอนตะแคงเพื่อปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่าต่อสายตา  ของอลันที่ยิ้มและมองเรือนร่างของเธอด้วยความเสน่หาอย่างเปิดเผย

อลันลงจากเตียงเดินไปหยิบเสื้อคลุมของตนมาสวม และเดินกลับมาที่เตียงนอน ดึงผ้าห่มมาคลุมกายหนูมุกและช้อนร่างเข้าสู่อ้อมแขน และเดินไปยังประตูเพื่อออกจากห้องนอนของเขาและเธอไป 

หนูมุกที่ทำเพียงนอนนิ่งๆให้อลันเป็นฝ่ายนำพาร่างเธอไป โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหน ด้วยสาเหตุใด แต่หนูมุกทำเพียงซบใบหน้าแนบกับแผ่นอกกว้างที่เผยให้เห็นจากเสื้อคลุมที่แหวกออกเล็กน้อย