มาเฟีย’จ้าว’ชีวิต 

Mafia’s King

<ตัวอย่างเล็กๆน้อยๆ คะ>

“สวัสดีครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ประจำเค้าเตอร์ขายยาทักทายลูกค้าทั้งสอง

“ผมต้องการยาคุมกำเนิด” อดัมแจ้งสิ่งที่ต้องการโดยทันที น้ำฟ้าหันไปมองคนข้างกายที่ยังกุมมือเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้างจนดวงตาสีน้ำตาลเข้มแทบจะหลุดออกจากเบ้าตา

“ครับ” เภสัชกรขานรับพร้อมกับหันหลังหยิบสิ่งที่ลูกค้าตรงหน้าต้องการ ด้วยแววตาที่เรียบเฉย

“คุณครับ...คุณคิดว่าเธอคนนี้ควรใช้เวลากับผมเพียงแค่ยี่สิบเอ็ดหรือแค่ยี่สิบแปดวันเท่านั้นเหรอครับ” คำพูดของอดัมสร้างความฉงนไม่เข้าใจให้กับเภสัชกรตรงหน้าอย่างมาก

“เอ่อ...ขอโทษครับ...ผมไม่เข้าใจ”

“ก็เธอคนนี้...คนที่ยืนอยู่ข้างๆผม...เธอเข้าใจว่าผมจะให้เธออยู่กับผมเพียงแค่ปริมาณยาคุมกำเนิดที่ผมให้เธอกิน” อดัมพูดต่อโดยที่สายตาของเขายังคงจ้องอยู่ที่เภสัชกรเท่านั้น แต่กลับเป็นเภสัชกรที่ย้ายสายตามามองคนที่ถูกกล่าวถึง และตอนนี้เภสัชกรก็เห็นใบหน้าเธอซับสีเลือดอย่างเห็นได้ชัดมากขึ้นเมื่อได้ยินประโยคคำพูดของคนข้างๆเธอ

“เข้าใจแล้วครับ...ทั้งร้านผมมียาตัวนี้อยู่น่าจะหนึ่งลังและในหนึ่งลังนั้นมีอยู่สี่ร้อยกล่องครับ...คุณจะเหมาหมดเลยมั้ยครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าชายตรงหน้าหลายปีนัก

เขา อดัม เบนเน็ต หรือ พี่บลู

“ชีวิตของเธอถ้าเธอไม่ต้องการ...ถ้างั้นฉันขอแล้วกัน...ออ!..ไม่สิ...ตอนนี้ร่างกายของเธอเป็นของฉัน...เพราะอะไรเธอคงรู้นะ...อย่าได้คิดหรือทำอะไรกับร่างกายนี้โดยที่ฉันยังไม่อนุญาต” อดัม ใช้น้ำเสียงลดต่ำอย่างคนที่กำลังสงบใจในความโกรธอย่างมากและสายตาจับจ้องสาวตรงหน้าบ่งบอกชัดเจนว่า เขาหมายตามที่พูด 

เธอ นาวา เป็นชื่อที่เขาเรียกเธอ เพราะเขาเก็บเธอได้จากน้ำ 

“ถ้าอยากรู้มากนัก...ว่าฉันอายุเท่าไหร่ คุณก็ผ่าตัวฉันแล้วนับรอบวงเอาเองสิ”

คำโปรย:

“อ๊ะ!” อดัมหัวใจกระตุกวาบทันทีเพียงแค่เธอปรือตาลืมขึ้นมาสบตากับเขา และดวงตากลมโตนั้นก็ค่อยๆปิดสนิทลงอีกครั้ง อดัมช้อนร่างบางนั้นและมุ่งหน้าไปยังบ้านพักทันที เพราะเขาต้องทำให้ร่างกายนี้อบอุ่นโดยเร็ว เจอาร์เพียงแค่ตามไปเงียบๆ

อดัมเดินเข้ามาในตัวบ้านเขามุ่งหน้าไปยังห้องส่วนตัวเพราะบ้านพักแห่งนี้มีห้องนอนห้าห้องสี่ห้องเป็นของคนในครอบครัวและอีกหนึ่งสำหรับแขก อดัมเดินเข้าห้องนอนและเลยไปยังห้องน้ำเพราะเขาต้องล้างตัวเขาและร่างบางนี้ อดัมเปิดน้ำอุ่นลงอ่างและทั้งเขาและเธอก็ลงไปในนั้นด้วยกันโดยที่ร่างบางแทบจะไม่เรี่ยวแรงขยับแขนขานั้นอาจจะเพราะร่างกายเธอหยุดหายใจนานเกือบสี่นาที เธอจึงอ่อนเพลียมาก อดัมค่อยๆปลดเปลื้องอาภรณ์ของร่างบางนี้อย่างนุ่มนวลเพราะเขาไม่อยากจะสร้างรอยแดงบนร่างบางมากไปกว่านี้ และการกระทำของเขาเป็นไปอย่างนุ่มนวลแบบมืออาชีพในการปลดเปลื้องอาภรณ์เพศตรงข้ามเป็นอิสระจากปราการป้องกันในการเป็นอุปสรรคสำหรับกิจกรรมสวาทของร่างกาย แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไปและคงเป็นครั้งแรกที่ภารกิจครั้งนี้ของเขาไร้ซึ่งการตอบสนองจากร่างในอ้อมกอดนี้

“บ้าจริง!” อดัมร้องพึมพำกับตัวเอง เพราะบางอย่างภายใต้กางเกงเขามันกำลังสร้างปัญหาบางอย่าง และนี้ก็เป็นครั้งแรกอีกอย่างที่เขามีความต้องการผู้หญิงในอ้อมกอดนี้ โดยเธอไม่ได้ทำอะไรเลย เพียงแค่เธอเปลือยเปล่าไร้ซึ่งสติไม่ต่างไปกับศพในอ้อมกอดเขา ซึ่งเขาเองผ่านผู้หญิงมามากมายบางคนนอนเปลือยเชิญชวนเขา แต่เขาก็สามารถหันหลังให้โดยที่ไม่เสียเวลาหันหลังกลับไปมองยามที่เขาไม่ต้องการ 

อดัม รีบปลดเปลื้องอาภรณ์ของเขาออกจากร่างกายเช่นกัน และช้อนตัวเธอขึ้นจากอ่างซึ่งทั้งเขาและเธอก็เปลือยเปล่าทั้งคู่ แตกต่างกันที่คนหนึ่งมีสติรับรู้ถึงความรู้สึกที่ก่อเกิดขึ้นภายในร่างกายทุกอย่างกับอีกคนไร้ซึ่งสติไม่รับรู้อะไรเลย อดัมค่อยๆบรรจงวางร่างบางลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่นั้นอย่างอ่อนโยนแบบไม่รู้ตัวเลยว่าคนอย่าง

อดัม   เบนเน็ต จะอ่อนโยนกับผู้หญิงที่ไม่ใช่แม่