นางรอง (จบแล้ว)

โดย: เฌอรามิล

ความว้าวุ่นใจถูกแปรเปลี่ยนเป็นพลังในการทำงานตลอดหลายปีที่ผ่านมา ร่างใหญ่กำยำที่สวมเพียงกางเกงยีนขายาววางอุปกรณ์การเกษตรทั้งหมดที่แบกไว้บนบ่าเก็บเข้าคลังเก็บของ

หยาดเหงื่อผุดพรายซึมเซาะตามใบหน้าและเนื้อหนัง ผิวทีเข้มชื้นหมาดมีเศษดินเศษหญ้าปลิวเกาะประปราย แต่มิได้บั่นทอนให้รูปร่างล่ำสันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นจนเส้นเอ็นปูดโปนเลื่อยไปตามท่อนแขนแข็งแรงนั้นดูด้อยกำลังวังชาและเสน่หาลงได้แม้แต่น้อย ในทางกลับกันมันสามารถดึงดูดสายตาเพศตรงข้ามให้ยิ่งมีความกระหายได้อย่างไม่น่าเชื่อ

แต่เขา...กลับไม่เคยเหลียวแลหญิงใด นอกจากภรรยาอันเป็นที่รัก คู่ทุกข์คู่ยากของตัวเอง

อัศเวทย์ยังนึกไม่ออกเลยว่าหากวันหนึ่งผู้หญิงที่เป็นครึ่งของชีวิตต้องพรากจากไปชั่วนิรันด์จริงๆ เขาจะใช้ลมหายใจที่เหลืออยู่ต่อไป...ได้อย่างไร

ร่างสูงใหญ่กว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร เดินเลียบไปตามทางเดินในไร่องุ่นที่กำลังออกช่ออวดพวงสีเขียวอ่อนๆ ให้เจ้าของได้มองอย่างอิ่มเอม คนงานกลับกันหมดแล้ว...

นี่เย็นย่ำตะวันทอแสงสีส้มกับขอบฟ้า ระบายสีเบื้องบนให้ดูงดงามแปลกตา เหล่าฝูงนกส่งเสียงร้องเจี๊ยวจ๊าว บินว่อนหวังกลับคืนรังก่อนตะวันจะลับลา แล้วลากเอาความมืดและความเย็นยะเยือกมาแทนที่ในอีกสิบนาทีข้างหน้า

เขาก็เช่นกัน...แม้เหนื่อยจากการทำงานสักแค่ไหน มากจนเรียกได้ว่าทำทุกอย่างเสมือนตัวเองเป็นคนงานมิใช่นายจ้างเสียด้วยซ้ำ เพื่อให้สิ่งเหล่านั้นลบเลือนความเครียด และความเจ็บปวดอันเนื่องมาจากความเจ็บไข้ได้ป่วยของภรรยาสาว

แต่แล้ว...พอต้องหันหลังกลับคืนสู่เย้า ความรู้สึกเหล่านั้นก็หวนคืนเทียบเท่าไม่เคยเลือนลางจางหายไปเลยแม้แต่น้อย เขายังคงต้องทุกข์ทรมานกับการแบกรับความรู้สึก 'สูญเสีย' ที่อาจจะมาเยือนเมื่อไหร่ก็ได้อยู่ทุกวินาที

"นาย! นายอยู่ไหนคะ!" เสียงเจื้อยแจ้วป่นหอบตะโกนเรียกหามาปแต่ไกล หากแต่ยังมองไม่เห็นตัวเพราะมีพุ่มองุ่นกั้นเอาไว้เป็นแนวรอบ

"ฉันอยู่นี่..." บอกออกไปแต่เท้ายังก้าวเดือนไม่ได้หยุดจนกระทั่งเจ้าของเสียงนั้นวิ่งตามมาถึงตัว ร่างเล็กหอบตัวโยนยืนขวางเขาไว้ไม่ให้เดินห่างออกไปอีก

"มีอะไรเนื้อทอง...ฉันจะกลับบ้าน"

"พ่อให้เนื้อทองมาตามคุณ แสงสร้อยมันกำลังจะออกลูกค่ะ" เด็กสาวในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดบอกพลางหอบพลางด้วยความเหนื่อย

"ไปตามสัตวแพทย์หรือยัง แล้วทำไมเพิ่งมาบอก!"

"ก็...ก็หานายไม่เจอนี่คะ..."

"ไม่ได้เรื่องสักคน!" ว่าแล้วร่างกำยำก็เปลี่ยนทิศทางไปยังคอกม้าซึ่งตอนนี้แม่ม้าตัวโปรดของเขากำลังจะมีสมาชิกใหม่ เนื้อทองจ้ำอ้าวตามหลังชายที่เธอเรียกว่า 'นาย' ไปด้วยทันที

"จะไปไหน!"

"ก็...ไปที่คอกม้าค่ะ...จะไปดูนังแสงสร้อย"

"กลับบ้านไปดูคุณหม่อน!"

"ค่ะ..." คนตัวเล็กตอบเสียงอ่อย หลุบตาก้มหน้าต่ำเพราะถูกดุเสียงเข้ม แม้จะได้ยินเป็นประจำทุกวัน แต่หล่อนก็ยังทำใจให้ชินไม่กลัวได้ยากเต็มทีเหมือนกัน

นายหนุ่มเดินลิ่วๆ ไกลตาเข้าไปทุกทีหล่อนทำหน้างอปากแบะด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ กับอัศดาเวทย์...เธอขลาดกลัวเขายิ่งกว่าพ่อแท้ๆ ของตัวเองเสียอีก  เขาดุ ขึงขังและไม่เคยได้เห็นรอยยิ้มของเขาเลยตั้งแต่ได้มาอาศัยอยู่ใต้การปกครองของเขา