ปรารถนารัก ณ กรุงโซล

โดย: สลิลฉัตร  ชมผลงานอื่นๆของนักเขียนท่านนี้

ตอนที่ 12 : ฉันจะทำให้เธอเป็นดั่งเจ้าหญิง 70%

“อ้าปาก” คนวางอำนาจสั่งเสียงเข้ม แต่มีหรือที่คนดื้อรั้นไม่ยอมใครอย่างจอมนางจะละพยศยอมทำตามที่ชายหนุ่มสั่ง หญิงสาวเบือนหน้าไปอีกทางอย่างไม่สนใจกับอาหารที่ชายหนุ่มจะป้อนให้

“ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งคุณด้วยในเมื่อคุณไม่ได้เป็นเจ้านายฉันไม่ได้เป็นเจ้าชีวิตฉัน” จอมนางเชิดหน้าพร้อมกับตอบอย่างไม่ยี่หระ

เมื่อเห็นท่าทางอวดดีของหญิงสาวอารมณ์เดือดดาลคล้ายถูกขัดใจก็แล่นปราดเข้าสู่ความรู้สึกของนายแบบหนุ่มผู้สะกดคำว่าไม่มี ไม่ได้ เพราะอะไรก็ตามที่เขาต้องการหรือเขาสั่งถือเป็นอาญาสิทธิ์อันยิ่งใหญ่ที่คนรอบข้างเขาต้องทำตามซึ่งหนึ่งในนั้นก็หมายถึงจอมนางด้วย

“ผมสั่งให้คุณอ้าปากและกินนี่ซะ” สีหน้าเอาจริงรวมทั้งน้ำเสียงแข็งกร้าวมิได้ทำให้คนที่ไม่ยอมใครอย่างจอมนางเกรงกลัวเลยสักนิด

“ไม่ ฉันไม่อยากกินของที่คุณป้อน” คนดื้อรั้นไม่ยอมใครสะบัดเสียงห้วนๆก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วก้าวออกจากโต๊ะโดยไม่สนในคนบ้าอำนาจชอบสั่งการเลยสักนิด

โทนี่โมโหจัดเมื่อถูกหญิงสาวขัดใจ ชายหนุ่มจับคูจอลพันที่เขาตั้งใจจะป้อนให้จอมนางเข้าปากตัวเองแล้วรีบสาวเท้าตามร่างบางไปอย่างเร็วพร้อมกับรั้งให้หญิงหญิงสาวหันมาก่อนจะก้มลงประกบเรียวบางอิ่มเพื่อป้อนอาหารระดับราชสำนักในแบบฉบับพิเศษที่ทำให้จอมนางถึงกับสิ้นเรี่ยวแรงเนื้อตัวอ่อนราวกับขี้ผึ้งถูกไฟลนก็ไม่ปาน

นายแบบหนุ่มดุนดันอาหารรสเลิศเข้าในอุ้งปากหญิงสาวพร้อมส่งลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวรัดเรียวลิ้นอ่อนนุ่มเพื่อลิ้มรสความหวานละมุนที่ผสานกับรสชาติของคูจอลพันหรือเจ้าหญิงนพเก้ามันช่างเป็นรสชาติแปลกใหม่ที่ทำให้ใจของทายาทเจ้าพ่อวงการบันเทิงผู้มั่งคั่งถึงกับเต้นระรัว

“อือ อื้อ” ร่างเล็กในวงแขนแกร่งครางประท้วง มือไม้ทุบตีไปตามบ่าไหล่ของคนตัวโตอย่างต้องการเอาชนะ

“ฮึ ชอบให้ป้อนวิธีนี้ก็ไม่บอก เป็นอย่างไรอร่อยถึงใจเลยใช่ไหมทูนหัว” ดวงตาคมหรี่มองอย่างประเมินท่าทีหญิงสาวที่ยืนหอบสะท้านไหวหลังจากยุทธการป้อนอาหารแบบพิเศษของเขาสิ้นสุดลง

ถุย! ริมฝีปากอิ่มสวยแดงจัดพ่นอาหารที่ชายหนุ่มบังคับป้อนใส่ใบหน้าหล่อเหลาเย่อหยิ่งจนเลอะเปรอะเปื้อนเต็มไปหมอไม่ว่าจะหน้าหรือชุดสูทราคาแพง

“จอมนาง! เธอนี่มัน…ยัยตัวดีมานี่เลย เธอต้องโดนดีซะบ้าง” โทนี่คำรามลั่นคว้าหมับที่ต้นแขนกลมกลึงของเชฟสาวแล้วลากออกจากห้องอาหารตรงไปยังรถของเขาที่จอดนิ่งอยู่หน้าร้านพร้อมด้วยเหล่าขบวนบอดี้การ์ดที่ยืนเรียงแถวกันอย่างพร้อมเพรียงรวมทั้งอาตี้บอดี้การ์ดคู่ใจของนายแบบหนุ่มด้วย

“อาตี้ฉันฝากนายจัดการค่าอาหารให้ฉันที” ชายหนุ่มสั่งเสียงเครียดโดยไม่รอฟังคำตอบจากลูกน้องคู่ใจ โทนี่ฉวยกุญแจรถจากมือของบอดี้การ์ดคู่ใจรุ่นพี่ที่อมยิ้มเล็กๆกับสภาพเลอะเทอะของชายหนุ่มผู้รักความสะอาดและความมีระเบียบของชายหนุ่ม อาตี้พอจะเดาออกได้ลางๆว่าหญิงสาวที่มากับเจ้านายเขาคงต้องแผลงฤทธิ์อะไรใส่เป็นแน่ไม่อย่างนั้นชายหนุ่มคงไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้ แถมสาวเจ้าก็ยังร้องโวยวายดิ้นรนขัดขืนยกใหญ่เมื่อเจ้านายของเขาพยายามฉุดกระชากลากรั้งเข้าไปด้านในตัวรถ

“ไม่นะ ปล่อยฉันคนบ้า ช่วยด้วย พวกคุณช่วยฉันด้วยนะ”  จอมนางร้องตะโกนให้เหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนก้มหน้านิ่งช่วยเธอ แต่ดูเหมือนทุกคนจะไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด

“ไม่มีใครหน้าไหนช่วยคุณได้ทั้งนั่นล่ะจอมนาง ยอมรับโทษทัณฑ์ของเธอได้เลย” ร่างสูงเหวี่ยงจอมนางเข้าไปด้านในก่อนจะกดรีโมทล็อคประตูไว้ในช่วงที่เขาเดินอ้อมไปเปิดประตูรถยังฝั่งคนขับ

ทันทีที่ร่างสูงก้าวเข้ามานั่งประจำที่จอมนางก็โผเข้าทุบตีชายหนุ่มไม่ยั้งด้วยความโมโห โทนี่ยึดข้อมือบางทั้งสองข้างเพื่อไม่ให้หญิงสาวทำร้ายเขามากไปกว่านี้ ดวงตาคมจ้องลึกส่งผ่านรังสีแห่งความเดือดดาลเพื่อข่มขวัญม้าป่าแสนพยศอย่างหญิงสาว

 “ปล่อยฉันนะคนบ้าอำนาจ เผด็จการ”

แม้มือบางจะถูกพันธนาการด้วยมือแกร่งจากคนบ้าอำนาจเอาแต่ใจ แต่หญิงสาวนักสู้อย่างจอมนางปากยังคงฮึดสู้ดิ้นรนขัดขืนพร้อมกับเปล่งเสียงด่าทอให้อีกฝ่ายได้รู้สึกเจ็บใจ

“เลิกโวยวายสักที ก่อนที่ผมจะหมดความอดทนแล้วปล้ำคุณในรถให้เหล่าบรรดาลูกน้องของผมที่ยืนกันเป็นแถวได้ดูความร้อนแรงของผมกับคุณตอนที่เรารวมเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างถึงพริกถึงขิงหรืออย่างไร” โทนี่เค้นเสียงขู่ มือแกร่งบีบข้อมือบางแน่นยิ่งกว่าเดิมตามแรงอารมณ์ทีกำลังคุกรุ่นด้วยความโกรธา

“อยากให้ฉันเลิกโวยวายคุณก็ปล่อยฉันไปสิ ฉันอยากกลับบ้าน” จอมนางยังโวยวายอย่างไม่ลดละใบหน้าหวานเชิดขึ้นสบสายตาแข็งกร้าวอย่างไม่เกรงกลัวในคำขู่ของอีกฝ่าย

“ได้ ถ้าคุณต้องการแบบนั้น” โทนี่กระแทกร่างบางไปบนเบาะเต็มแรงแล้วหันมาสตาร์ทพาหนะคันงามคู่กายขับเคลื่อนออกจากโคเรียเฮ้าส์สถานบันเทิงชื่อดังโดยเร็ว

ตลอดทางที่พาหนะคันงานราคาแปดหลักขับเคลื่อนไปด้วยความเร็วที่ไม่สูงนัก จอมนางมองบรรยากาศภายนอกที่เริ่มมีหิมะโปรยปรายตกกระทบกับแสงไฟยามค่ำคืนของกรุงโซลมันช่างสวยงามราวกับต้องมนต์

“สวยจัง” หญิงสาวเผลอพูดออกมาอย่างลืมตัว

“สิ่งสวยๆมักอันตราย แต่ทุกคนก็ชอบสิ่งสวยๆงามๆกันทั้งนั้น” โทนี่เอ่ยขึ้นโดยไม่หันไปมองอีกฝ่ายทีกำลังเสียอารมณ์เพราะคำพูดกระด้างๆของเขา หญิงสาวเปิดกระเป๋าเป้ของตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

‘ตายแล้วลืมเปิดเครื่อง โดนซีบ่นแน่เรา’ หญิงสาวคิดในใจพลางรีบเปิดเครื่องอุปกรณ์สื่อสารก่อนจะกดเบอร์ไปหาสินธเลิศเพื่อนชายแสนดีของเธอ

“ซี จอมเองนะทำอะไรอยู่หรือ” หญิงสาวแกล้งถามสินธเลิศเพื่อหยั่งเชิงว่าชายหนุ่มอยู่ในอารมณ์ไหน

“อยู่หน้าห้องจอมน่ะ ว่าแต่จอมอยู่ไหน ซีไปตามที่ทำงานก็ไมเจอ แล้วปิดโทรศัพท์ทำไม ซีโทรหาเป็นร้อยครั้งเลยรู้ไหม” ชายหนุ่มถามเป็นชุดจนจอมนางไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดี

“คือจอมเจอคนรู้จักก็เลยมาทานข้าวแต่นี่กำลังจะกลับแล้วล่ะ ซีไปรอที่ห้องเถอะเดี๋ยวจอมก็กลับแล้วไม่ต้องห่วง”

ทุกคำพูดของหญิงสาวในการสนทนากับปลายสายทำให้นายแบบหนุ่มรู้สึกอุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นความฉุนเฉียวและอารมณ์โกรธเกรี้ยววิ่งวนในความรู้สึกเพราะเข้าใจว่าจอมนางมีคนรักแล้วแถมอยู่ด้วยกันอีกต่างหาก โทนี่เหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วเครื่องยนต์รถหรูก่อนจะเปลี่ยนเส้นทางจากเดิมที่จะไปส่งหญิงสาวเป็นคฤหาสน์ส่วนตัวที่เขามักจะมาพักยามที่ต้องการหลีหนีผู้คนและต้องการความเป็นส่วนตัวจริงๆเท่านั้น

“นี่มันไม่ใช่ทางกลับเกรทฮิลตั้ล คุณกำลังจะพาฉันไปที่ไหน” จอมนางถามเสียงน้ำเสียงตกใจ แต่ดูเหมือนเจ้าของรถที่กำลังเร่งความเร็วของเครื่องยนต์ไม่ได้สนในคำพูดของหญิงสาวเลยสักนิด เมื่อเห็นทาทีนิ่งเงียบของชายหนุ่มยิ่งทำให้คนช่างโวยวายถึงกับฉุนขาดที่โทนี่ไม่ยอมตอบว่าเขากำลังจะพาเธอไปไหนกันแน่

 “คนบ้า ฉันถามว่าคุณได้ยินหรือเปล่า”

“ได้ยินแต่ไม่อยากตอบ ผมกำลังใช้สมาธิในการขับรถอยู่นะคุณ” โทนี่รวนหญิงสาวที่กำลังหวาดวิตก

“งั้นคุณจอดรถเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะลง” หญิงสาวตะคอกใส่

นายแบบหนุ่มเลี้ยวรถเข้ายังคฤหาสน์หลังงามที่บิดาของเขาซื้อไว้ให้ตั้งแต่เขาเข้ามหาลัยซึ่งเขาไม่ได้มาหลายเดือนแล้วก็ตาม แต่ทุกอย่างยังคงถูกดูแลเป็นอย่างดีเพราะมีแม่บ้านคอยดูแลทำความสะอาดเกือบทุกวันแม้จะเป็นแม้บ้านที่ไม่ได้อยู่ที่นี่ประจำก็ตาม