รอยตราทาสหัวใจ

โดย: 6565BOOK  ชมผลงานอื่นๆของนักเขียนท่านนี้

ตอนที่ 3 : หักหลัง

ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป

คืนแรกต่างถิ่น ดารินไม่คุ้นชินจนนอนไม่หลับ เช้าวันนี้เธอเลยไม่ค่อยสดใสเหมือนอย่างเคย เพราะยังคงหาวตลอดแม้จะอาบน้ำให้สดชื่นแล้วก็ตาม หลังจากจัดการอาบน้ำแต่งตัวให้ตัวเองเสร็จสรรพตั้งแต่เช้าตรู่ หญิงสาวก็รีบมาหาเพื่อนรัก เธอทำทุกอย่างให้ชนาตามหน้าที่พยาบาลโดยไม่คิดรังเกียจเดียดฉันท์ 

“มีอะไรให้ป้าช่วยบอกได้เลยนะคะ” 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า ลำพังงานป้าก็เยอะแล้ว ขอบคุณมากๆ นะคะ” ดารินยิ้มขอบคุณจากใจให้กับแม่บ้านที่อาสาช่วยเหลือเพราะเห็นเธอทำทุกอย่างอยู่คนเดียว ไม่ว่าจะให้ข้าวทางสายยาง เช็ดตัว หรือแม้กระทั่งทำความสะอาดของเสียจากร่างกายคนป่วย หญิงสาวทำอย่างนี้จนคุ้นชินเลยไม่ใช่งานยากอะไร 

“ถ้าเสร็จแล้วอย่าลืมลงไปทานข้าวนะคะ คุณหรัณย์รอคุณดารินอยู่ค่ะ” 

“ค่ะป้า” พอเห็นว่ามีคนรอ ร่างบางจึงรีบเก็บอะไรให้เข้าที่เข้าทางอย่างรีบๆ จากนั้นเธอก็เดินตามป้าแม่บ้านไปยังโต๊ะทานอาหาร 

“ขอโทษที่มาช้านะคะ” ดารินที่อยู่ในชุดพยาบาลเอ่ยกับเจ้าบ้าน พอเธอเห็นว่าเขามีแขกนั่งอยู่ด้วยหญิงสาวจึงเดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ด้วยความเกร็งเล็กน้อย 

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเองก็ไม่ได้บอกคุณเอาไว้ก่อนด้วย นี่พยาบาลพิเศษชื่อว่าคุณดารินที่ผมเคยเล่าให้ฟัง ส่วนนี่คุณโรสรินแฟนของผมครับ” หรัณย์แนะนำตัวสองสาวให้ทั้งคู่ได้ทำความรู้จักกันเอาไว้ เพราะต่อไปคงจะได้เจอหน้ากันบ่อยๆ  

โรสรินเป็นหญิงสาวรูปร่างเพรียวสูงโปร่ง หุ่นทรงนาฬิกาทรายราวกับนางแบบ เธอเป็นคนสวยน่ามอง แถมยังแต่งตัวเก่ง จับนู่นนี่มาประดับกายก็ลงตัวกับความสวยของเธอไปซะหมด ถ้าลองวัดความสวยระหว่างดารินกับโรสรินก็ถือได้ว่าเป็นคู่แข่งที่สูสีกันเลยทีเดียว 

“สวัสดีค่ะคุณโรสริน” 

“สวัสดีค่ะ” โรสรินยกมือรับไหว้พยาบาลสาวที่อายุไล่เลี่ยกัน เธอมองร่างบางในชุดพยาบาลด้วยความสงสัย ว่ามีพยาบาลหน้าตาสะสวยมาอยู่ในบ้านเช่นนี้ หรัณย์ไม่คิดหวั่นไหวให้เธอบ้างเลยหรือ 

พอเห็นคนมาครบแล้วแม่บ้านก็จัดแจงตักข้าวใส่จานให้ทุกคนที่นั่งล้อมอยู่บนโต๊ะอาหารสี่เหลี่ยมผืนผ้า การทานอาหารเกิดขึ้นเงียบๆ จนกระทั่งดารินเห็นว่าทุกคนอิ่มแล้ว หญิงสาวจึงรีบขอตัวออกมาจากคู่รักที่หวานชื่นแม้กระทั่งเวลาทานอาหารก็ยังส่งสายตาไม่หยุด เธอค่อนข้างจะอึดอัดที่เหมือนจะเป็นส่วนเกิน 

“งั้นฉันขอตัวไปดูชนาก่อนนะคะ” ดารินส่งยิ้มเล็กๆ ให้กับหรัณย์ เขาพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต เธอจึงเดินออกมาอย่างเงียบๆ คนเดียวโดยที่ไม่เหลียวหลังกลับไปมอง

ดารินไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกผิดหวังแปลกๆ เมื่อเห็นว่าเขาทั้งคู่รักกันหวานชื่น แต่หญิงสาวก็ไม่ยอมปล่อยความคิดแบบนี้ไว้นานนัก กลัวว่ามันจะไปกระทบกับงาน เธอจึงเลิกคิดฟุ้นซ่านแล้วหันมาให้ความสนใจกับชนาที่ยังคงนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงแทน

 “หรัณย์คะ คุณจำเป็นต้องจ้างพยาบาลพิเศษหน้าตาดีขนาดนี้เลยเหรอคะ” โรสรินเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ ดารินสวยจนเธออดกลัวไม่ได้ว่าแฟนหนุ่มจะแอบปันใจให้พยาบาลสาวเกินเรื่องงาน น้ำตาลใกล้มด ใกล้ในแบบที่ต้องเจอหน้ากันทุกวัน มีหรือที่มดจะไม่ไปลิ้มรสน้ำตาลที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม 

“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับโรส คุณดารินเค้าเป็นเพื่อนของชนา อีกอย่างผมไม่มีทางนอกใจคุณแน่” ร่างสูงเดินตรงเข้าไปหาแฟนสาวก่อนจะโอบไหล่ของเธออย่างแผ่วเบา หวังให้คนรักมั่นใจว่าเขาหลงรักเธอหัวปักหัวปำจนไม่เหลือใจไปแบ่งให้หญิงอื่นใด 

ป้าแม่บ้านรีบเข้ามาเก็บจานชามเมื่อเห็นว่าเจ้านายกำลังเข้าสู่โหมดพลอดรักกับแฟนสาว หรัณย์พาเธอมาที่บ้านบ่อยครั้ง ยิ่งตอนที่คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายไม่อยู่โรสรินก็จะมาค้างที่นี่เป็นประจำ และวันนี้ก็คงเป็นเช่นเคย

ดารินเดินเข้าๆ ออกๆ ห้องของตัวเองกับชนาตลอดทั้งวัน ดีที่อาการของเขาคงตัวไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เธอจึงมีเวลานอนพักในช่วงค่ำซึ่งเร็วกว่าเมื่อวาน พอเห็นว่ามีเวลาว่างก่อนจะเข้านอนหญิงสาวจึงเดินเข้าไปดูชนาอีกครั้งเพื่อความสบายใจ ทว่าพอหญิงสาวเปิดประตูห้องของตัวเองออกไปกลับต้องเจอกับภาพอุจาดตา 

หรัณย์นัวเนียกับแฟนสาวหน้าประตูห้องของเขาโดยไม่อายฟ้าดิน หรืออาจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเมื่อครู่จึงทำให้เขาลืมไปเสียสนิทเลยว่าในตอนนี้ที่บ้านมีสมาชิกใหม่เพิ่มมาอีกหนึ่งคน 

มือหนาไล้ไปตามเอวคอดของโรสริน ในขณะที่ริมฝีปากก็ดูดดึงกับริมฝีปากบางของเธออย่างไม่มีใครยอมใคร บทรักที่แสนเร่าร้อนทำให้คนที่ยังอ่อนประสบการณ์อย่างดารินรีบกลับเข้าห้องของตัวเองแทบจะไม่ทัน หญิงสาวเลิกล้มความตั้งใจที่จะไปหาเพื่อนรัก

ปัง! 

เสียงประตูดังขึ้นเพราะความตกใจของดาริน ฉุดให้ฉากรักหยุดชะงักลงในทันที หรัณย์มองไปตามเสียงก็รู้ทันทีเลยว่าพยาบาลสาวได้เห็นทุกอย่างแล้ว เขาละอายใจจนไม่กล้าจะทำอะไรต่อ ทว่าโรสรินกลับไม่ยอมปล่อยให้อารมณ์ค้างคา หญิงสาวดึงมือหนาเข้าไปยังภายในห้องนอนของเขาโดยไม่กังวลว่าเมื่อครู่ใครจะเห็น ยิ่งดารินเห็นก็ถือเป็นเรื่องดี เพราะเจ้าตัวจะได้ไม่ต้องมาจุ้นจ้านกับคนของเธออีก

บทรักแห่งกามารมณ์ดำเนินต่อไปด้วยความขุ่นเคืองใจของหรัณย์ แต่แฟนสาวตรงหน้าช่างเย้ายวนจนชายหนุ่มไม่อาจให้ความสนใจอย่างอื่นได้อีกนอกจากความสวยงามที่จะได้สัมผัส

ร่างบางพยายามนอนพลิกตัวไปมาบนเตียง ไม่ว่าเธอจะพยายามลบภาพที่ได้เห็นออกไปมากเท่าไหร่เหมือนว่ามันจะยิ่งเด่นชัดขึ้นในความทรงจำ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่ดูสุภาพอ่อนโยนอย่างหรัณย์ ในยามที่ต้องอยู่ในอารมณ์ราคะเขาช่างดูหิวกระหายจนเธอลืมภาพเขาก่อนหน้านี้ไปเสียสนิท

 

เช้านี้ดูเปลี่ยนไป ทั้งหรัณย์และพยาบาลสาวไม่กล้าสบตากันเหมือนอย่างเคย จนคนที่มองอยู่อย่างป้าแม่บ้านอดสงสัยไม่ได้ว่าเมื่อคืนมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า ส่วนโรสรินกลับไปตั้งแต่ตอนเช้ามืดเพราะเธอมีงานที่ต้องทำแต่เช้า จึงทำให้โต๊ะอาหารที่ดูกว้างมีเพียงสองคนที่นั่งอยู่ 

“อาหารไม่อร่อยเหรอคะ” ในจังหวะที่เจ้านายกินอิ่ม ป้าแม่บ้านจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย ข้าวในจานของหรัณย์หมดไปเพียงครึ่งจาน ทั้งที่ปกติเขาต้องขอให้เพิ่มข้าวอีกเสมอ 

“อร่อยครับป้า ผมแค่ไม่ค่อยหิว” เสียงทุ้มบอกกับแม่บ้าน ดวงตาคมจ้องมองดารินในจังหวะที่เธอมองเขาพอดี หญิงสาวรีบหลบตาทันควัน  

“อิ่มแล้วเหมือนกันค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปดูชนาต่อก่อนนะคะ” ดารินรีบหาเรื่องออกห่างหรัณย์ ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดกับเธอ และบ้านหลังนี้ก็เป็นของเขา แต่เธอกลับรู้สึกไม่สู้ดีนักที่เห็นเขานัวเนียกับแฟนสาวต่อหน้าต่อตา 

“ตามสบายครับ” หรัณย์เอ่ยอนุญาตเพราะเห็นพยาบาลสาวดูอึดอัดเต็มทน เพราะขณะทานข้าวร่วมโต๊ะกัน เขาเองก็กินข้าวได้แค่ครึ่งจาน ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะชายหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจที่ตัวเองเผลอทำเรื่องไม่ควรต่อหน้าเธอ

“ส่วนพรุ่งนี้ผมขอแค่กาแฟแก้วเดียวก็พอนะครับ”  

“คุณหรัณย์จะไปทำงานแล้วเหรอคะ” ป้าแม่บ้านเอ่ยถามขณะที่เคลียร์จานชามเพื่อให้โต๊ะทานอาหารกลับมาสะอาดเหมือนเดิม

“ครับ เห็นอาการของชนาคงตัวแล้ว แถมยังมีพยาบาลดูแลตลอดเวลาแบบนี้ผมก็วางใจ” เขาบอกพร้อมกับช่วยแม่บ้านเก็บจานชามอย่างไม่ถือตัวว่าตัวเองเป็นเจ้านาย 

“คุณดารินเค้าดูแลคุณชนาแทบจะทั้งวันทั้งคืนเลยค่ะ ป้าเห็นแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอเคยเป็นอะไรกับคุณชนารึเปล่า”  

“เขาเป็นเพื่อนกันน่ะครับ” หรัณย์บอกกับแม่บ้านตามที่ดารินได้บอกเขา แต่ในใจชายหนุ่มก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทั้งสองคนน่าจะสนิทสนมกันเกินกว่าคำว่าเพื่อน ตั้งแต่ตอนที่จ้างดารินเธอดูไม่สนใจเงินค่าจ้างเลยสักนิด เขาพูดเท่าไหร่เธอก็ตอบตกลงเท่านั้น ถ้าหากไม่จ้างเขาก็มั่นใจว่าเธอจะต้องมาดูแลน้องชายของเขาอย่างแน่นอน 

พอแม่บ้านแยกตัวไปล้างจานชามร่างสูงจึงเดินกลับขึ้นไปบนชั้นสอง แล้วมุ่งตรงไปยังห้องนอนของตน ทว่าขณะที่มือหนากำลังจะเปิดประตูห้องเข้าไปข้างใน ชายหนุ่มก็เปลี่ยนใจเดินตรงไปยังห้องของน้องชายแทน อย่างน้อยเขาต้องหาทางอธิบายกับดารินให้เข้าใจ เพราะยังต้องอาศัยอยู่ชายคาเดียวกันไปอีกนาน 

หรัณย์เคาะประตูห้องเบาๆ ตามมารยาท ก่อนที่เขาจะเปิดประตูเข้าไปเห็นดารินกำลังทำความสะอาดท่อถ่ายเทของเสียของน้องชาย ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวด้วยความซาบซึ้งใจ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจดีว่าพยาบาลล้วนมีหน้าที่ดูแลทุกอย่างเกี่ยวกับผู้ป่วย แต่เขาก็อดรู้สึกขอบคุณเธอไม่ได้

“ดีจังเลยนะครับที่วันนั้นผมได้เจอคุณ” หรัณย์เอ่ยขึ้น ทำให้ร่างบางที่กำลังวุ่นง่วนกับคนป่วยหันมามอง  

“ดียังไงเหรอคะ” เสียงหวานตอบกลับไปตามมารยาท  

“ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไม่ดูแลชนาดีเท่ากับคุณ”  

“ไม่หรอกค่ะ พยาบาลทุกคนก็ต้องดูแลคนไข้ให้ดีที่สุดอยู่แล้ว เลือกเรียนวิชาชีพนี้ก็ต้องทำทุกอย่างนั่นแหละค่ะ” ดารินอธิบายยาวเหยียด ก่อนจะเดินสวนกับเขาเพื่อไปล้างมือภายในห้องน้ำเมื่อจัดการทุกอย่าเสร็จแล้ว

“ครับ”  

หรัณย์ตอบเพียงสั้นๆ แล้วก็เงียบไปพักใหญ่ จุดประสงค์ที่เขาเข้ามาในห้องนี้คืออยากจะพูดถึงเรื่องเมื่อคืน แต่เขาไม่รู้จะเริ่มต้นมันยังไง แต่พอดารินทำท่าจะเดินออกจากห้องไปชายหนุ่มจึงรีบโพล่งออกมาเพราะเขาไม่อยากเก็บความอัดอั้นไว้ในใจอีกแล้ว

“คือว่าเรื่องเมื่อคืน...” 

ขาเรียวเล็กที่กำลังจะก้าวออกจากห้องพลันหยุดชะงัก หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความเหนื่อยอ่อนที่ต้องมานึกถึงภาพนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งบุคคลในภาพที่ตามหลอกหลอนเธอเป็นคนเปิดประเด็นขึ้นมา ภาพๆ นั้นยิ่งแว๊บเข้ามาในหัวของเธออีกครั้ง 

“ผมขอโทษ คราวหลังผมจะระวังให้มากกว่านี้นะครับ”  

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ที่นี่บ้านคุณนี่คะ ส่วนเมื่อคืนฉันเองเป็นคนเสียมารยาท ฉันควรเป็นฝ่ายขอโทษคุณถึงจะถูก วันหลังฉันก็จะระวังกว่านี้เหมือนกันค่ะ” ใบหน้าสวยหวานหันกลับมามองชายหนุ่มที่กำลังหน้าซีดเผือดด้วยความอาย เธอส่งยิ้มเล็กๆ ให้เขาเพื่อความสบายใจ ก่อนที่หรัณย์จะยิ้มตอบกลับมา

เรื่องไม่เป็นเรื่องแค่นี้ถ้าเก็บมาคิดมาเป็นเรื่องใหญ่คงจะอยู่ด้วยกันลำบาก  ถ้าหากเธอไม่เผลอแอบรู้สึกดีๆ กับเขา เธอก็คงไม่จำเป็นต้องมาคิดมากกับเรื่องพวกนี้ แต่หลังจากนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาก็คงจะเหลือเพียงแค่เรื่องงานเท่านั้น เพราะทุกอย่างก็ชัดเจนดี เพราะหรัณย์มีแฟนสาวเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว 

 

ตะวันบ่ายคล้อยก่อนที่ฟ้าจะมืดลง เมื่อแสงจันทร์สว่างขึ้นมาแทนที่ดวงอาทิตย์ ภายในบ้านเศรษฐีหลังใหญ่ที่ใครๆ ต่างก็ใฝ่ฝัน ทว่าคนที่อยู่ในบ้านหลังนี้กลับไม่ได้มีความสุขอย่างที่คิด ยิ่งพื้นที่กว้างขวางมากเท่าไหร่ ความว้าเหว่ภายในใจกลับยิ่งเท่าทวีมากขึ้นเท่านั้น หรัณย์ต้องเข้มแข็งสักแค่ไหนที่จะต้องเป็นเสาหลักให้กับคนในครอบครัว ส่วนพ่อแม่ก็ไปทำงานที่ต่างจังหวัดยังไม่กลับมา แถมน้องชายยังกลายเป็นเจ้าชายนิทราอีก กำลังใจเดียวที่เหลืออยู่สำหรับเขาเห็นจะเป็นโรสรินที่คอยอยู่เคียงข้างเสมอมา 

แอ๊ดดด… 

เสียงเปิดประตูห้องดังเท่าไหร่คนที่หลับใหลก็ยังไม่ยอมตื่น หรัณย์เดินเข้ามาในห้องของน้องชายอย่างเงียบๆ เพราะเห็นดารินนั่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียง เขาเดินเข้าไปหยุดอยู่ใกล้ๆ กับเธอ มือหนาเอื้อมไปลูบศีรษะของน้องชายอย่างแผ่วเบา นานวันเข้าชนายิ่งดูซูบลงจนน่าใจหาย ในระหว่างที่จะชักมือกลับหรัณย์ดันเผลอไปมองเห็นไรผมที่ปลิวเข้าริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ ไม่รู้ว่าหวังดีหรือเพราะว่าเขากลับอยากจะจับต้องหญิงสาวตรงหน้า มือหนาค่อยๆ ใช้นิ้วเกลี่ยไรผมบนใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบา 

ดวงตาคมไล่มองผิวเนียนละเอียดของดารินอย่างเหม่อลอย หรัณย์แอบคิดในใจว่า ถ้าหากตอนนี้เจ้าตัวตื่นขึ้นมาเธอคงรีบผลักมือเขาออกเพราะความขี้ตกใจแน่ๆ ทว่าตอนนี้เธอหลับสนิทอยู่ เขาจึงมีเวลาสำรวจใบหน้าสวยหวานอย่างละเอียด

ขนตาแพยาวราวกับตุ๊กตาบาร์บี้ ช่างขลับกลับใบหน้าหวานยิ่งเพิ่มความสวยให้กับเจ้าตัวอย่างน่าประหลาดใจ หรัณย์ยอมรับกับตัวเองลึกๆ ว่าใบหน้าสวยหมดจดของเธอนั้นตรึงอยู่ในใจเขาตั้งแต่แรกเห็น ทว่าชายหนุ่มไม่อาจทำร้ายจิตใจชนาได้ เพราะดูท่าทั้งสองน่าจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา

เมื่อได้สติหรัณย์ก็รีบชักมือกลับ ก่อนจะกดโทรศัพท์หาแฟนสาวเพื่อย้ำกับตัวเองว่าเขาควรหักห้ามใจ ทว่าชายหนุ่มถือสายรออยู่นานปลายสายก็ไม่มีทีท่าว่าจะรับสักที มันผิดปกติจนเขาอดเป็นห่วงไม่ได้ โรสรินไม่เคยไม่รับสายเขา ไม่ว่าเธอจะยุ่งอยู่แค่ไหนก็ตาม และถ้าหากยุ่งจริงๆ เธอจะรับสายแล้วก็บอกกับเขาว่าเดี๋ยวจะโทรกลับ ฉะนั้นตอนนี้มันต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ 

หรัณย์รีบคว้ากุญแจรถแล้วบึ่งรถออกไปหาแฟนสาวที่คอนโดของเธอทันที จากบทเรียนที่เคยเกิดขึ้นกับน้องชาย ทำให้ชายหนุ่มรู้แล้วว่าสิ่งไม่คาดคิดสามารถเกิดขึ้นได้เสมอ และถ้าหากโรสรินเป็นอะไรขึ้นมาเขาคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองแน่ๆ พอขับรถมาถึงที่หมายชายหนุ่มก็พยายามโทรหาแฟนสาวไม่หยุด ก่อนที่ร่างสูงจะตัดสินใจบุกขึ้นไปหาโรสรินถึงคอนโดอย่างร้อนใจ 

ด้วยความที่เข้าๆ ออกๆ คอนโดของแฟนสาวบ่อยครั้ง บางทีหรัณย์ก็มาค้างด้วย ชายหนุ่มจึงมีคีย์การ์ด ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะด้วยความรีบร้อน ร่างสูงวิ่งตรงเข้าไปหาทุกซอกทุกมุมของคอนโด จนกระทั่งเหลือที่สุดท้ายก็คือห้องนอนของโรสริน และเขาก็เจอเธอจริงๆ แต่สิ่งที่ได้เจอมันกลับทำให้หรัณย์เข่าแทบทรุด 

มือหนากำแน่นด้วยความโกรธจัดเมื่อเห็นแฟนสาวกำลังนัวเนียกับหนุ่มแปลกหน้าอยู่บนเตียงที่เขาก็เคยนอน ร่างกายของเธอที่เขาเคยสัมผัส ตอนนี้ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ได้สัมผัสมัน ความรักความเชื่อใจที่มีให้เธอตลอดเวลาที่ผ่านมา วันนี้มันได้ขาดสะบั้นลง สิ่งที่เธอทำมันช่างสร้างความปวดร้าวในใจเขาอย่างไม่มีวันลืม ตอนนี้หรัณย์อยากจะตรงเข้าไปกระชากหน้าไอ้ผู้ชายที่บังอาจมาทับรอยที่เขาสร้างไว้บนเรือนร่างของคนที่เรียกได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า ‘เมีย’ แต่พอได้เห็นใบหน้าเคลิบเคลิ้มราวกับกำลังขึ้นสวรรค์ของแฟนสาว หรัณย์ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะเดินเข้าไปใกล้มากกว่านี้ เพราะเขารู้สึกรังเกียจผู้หญิงแพศยาที่เคยรักจนโงหัวไม่ขึ้นคนนี้ แม้แต่อากาศที่ต้องใช้ร่วมกันเขาก็แทบจะไม่อยากหายใจร่วม 

ดวงตาคู่สวยปรือขึ้นเมื่อรู้สึกเหมือนมีใครกำลังมองมา เมื่อดูออกว่าใครโรสรินก็รีบผลักร่างกำยำที่กำลังคร่อมเธออยู่ให้ออกห่าง หญิงสาวอยากจะเดินเข้าไปรั้งแฟนหนุ่ม ทว่าร่างกายของเธอตอนนี้กลับไร้เสื้อผ้าที่สวมใส่ มือเล็กรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายแล้วปรี่เข้าไปกอดแขนของหรัณย์ในทันที

“ที่ผ่านมา คุณก็ทำแบบนี้ลับหลังผมใช่ไหมโรส!” น้ำเสียงที่เคยหวานบัดนี้เย็นชาไม่เหลือแม้แต่ความอ่อนโยน 

“ไม่ใช่นะหรัณย์ คุณกำลังเข้าใจโรสผิด” 

“เหรอ?” หรัณย์สบถขำในลำคอ เท่าที่เขายืนดูก็เห็นเธอให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ไม่ต่างกับตอนที่เธอทำกับเขาเลยสักนิด  

“ได้โปรด ให้โอกาสโรสนะหรัณย์” หญิงสาวอ้อนวอนทั้งน้ำตา ร่างบางทรุดลงตรงหน้าแฟนหนุ่มอย่างเว้าวอน พลางกอดแข้งกอดขาหรัณย์เอาไว้

“ปล่อย!” หรัณย์สะบัดร่างบางให้ออกจากหน้าแข้งอย่างแรง จนเธอไม่อาจจะต้านแทนแรงของเขาได้ ชายหนุ่มถอยห่างไปไกลเป็นเมตรด้วยความรังเกียจ

“อย่ามายุ่งกับผมอีก เราจบกันแค่นี้!” หรัณย์ประกาศกร้าวด้วยความโกรธ

“หรัณย์ ฟังโรสก่อนนะ หรัณย์!” 

ไม่ว่าจะร้องห้ามอย่างไรเขาก็ไม่มีวันแม้แต่จะปรายตามองผู้หญิงที่สวมเขาให้อีกต่อไป ชายหนุ่มตัดสินใจอย่างเด็ดขาด วินาทีนี้เขารังเกียจผู้หญิงคนนี้จนเข้าไส้ ความรักความเชื่อใจมันพังทลายไม่มีชิ้นดี กำลังใจสุดท้ายที่คอยช่วยให้ชีวิตของเขามีแรงเดินต่อไป บัดนี้มันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว 

มือหนาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเอง ทั้งๆ ที่ผ่านมาเขาเคยกลั้นมันได้ทุกครั้งที่เจ็บปวด แต่คราวนี้มันเกินกว่าที่จะรับไหว จนต้องปล่อยออกมาตามความรู้สึก หรัณย์ขับรถกลับมาที่บ้านอย่างรีบร้อน พร้อมกับเหยียบคันเร่งจนมิดไมล์ แต่โชคดีที่รถไม่ค่อยเยอะ ไม่เช่นนั้นชายหนุ่มคงอาจจะได้ตามชนาน้องชายไปอีกคน 

ปี๊กๆๆๆ 

คนอารมณ์ร้อนขับรถมาจอดที่หน้าบ้านไม่ถึงห้าวินาทีก็บีบแตรรถรัวๆ เสียงแตรรถของเขาปลุกให้คนในบ้านที่ต่างหลับใหลให้ตื่นขึ้น ดารินเปิดหน้าต่างมองไปยังรถยนต์ส่วนตัวของหรัณย์ที่สาดแสงไฟเข้ามาภายในบ้าน ส่วนป้าแม่บ้านก็รีบวิ่งไปเปิดประตูรถให้คนใจร้อนด้วยความประหลาดใจ

ราวกับหรัณย์เสียสติจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาพาลแม่บ้านจนเธอต้องรีบเดินหนี แม้แต่ข้าวของที่วางอยู่เฉยๆ ชายหนุ่มก็ทำลายจนแตกกระจาย เสียงดังเอะอะโวยวายอยู่ด้านล่างทำให้ดารินแอบแง้มประตูออกมาดู เธอมองลงไปยังห้องโถงก็เห็นป้าแม่บ้านกำลังห้ามทัพหรัณย์อยู่

ดารินอยากจะลงไปช่วยห้ามปราม แต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ ในเมื่อเธอถูกจ้างมาเป็นพยาบาลพิเศษ ก็ได้แค่ดูอยู่ห่างๆ เท่านั้น 

“คุณหรัณย์ หยุดเถอะค่ะ” ป้าแม่บ้านเอ่ยอย่างขอร้อง เพราะหรัณย์ตอนนี้พังข้าวของราวกับคนเสียสติ

“อย่ามายุ่ง ป้าจะไปไหนก็ไป!” 

เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!

แจกันตั้งโชว์แตกไปอีกใบเพราะหรัณย์ยังคงอาละวาดไม่หยุด จากคนที่เคยสุภาพอ่อนโยนเมื่อถูกหลังชายหนุ่มก็ไม่อาจจะใจเย็นได้อีกต่อไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทนแบบรับมามันได้พังทลายหมดแล้วในวันนี้

“ต๊าย! แก้วบาดมือแล้วค่ะคุณหรัณย์” ถึงจะโดนพาลใส่อย่างไรด้วยความรักและผูกพันกับบ้านหลังนี้มานาน ป้าแม่บ้านก็ยังเป็นห่วงเจ้านายจับใจ เมื่อเห็นเศษแก้วจากการที่เขาปัดแจกันลงพื้นเฉียดข้อมือหนาจนเลือดไหลไม่หยุด 

“ไม่ต้องมายุ่ง!” หรัณย์เดินหนีไปอย่างหัวเสีย ในจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังก้าวขึ้นบันได ดวงตาคู่คมพลันสบประสานกันนัยน์ตาคู่สวยของดาริน ด้วยความที่เธอเป็นคนนอกเขาจึงไม่กล้าจะพาลใส่  

ปัง!

เสียงประตูห้องปิดดังลั่นไปทั่วบ้าน ดารินเองได้แต่ถอนหายใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เธอไม่รู้หรอกว่าหรัณย์ไปพบเจออะไรมาถึงได้อาละวาดอย่างไร้สติขนาดนี้ แต่ที่แน่ๆ แผลบนข้อมือของเขาถ้าหากถูกเส้นเลือดใหญ่มีหวังอันตรายถึงชีวิตแน่

ร่างบางเดินวนไปวนมาในห้องนอนของตัวเองอย่างใช้ความคิด มันไม่ดีแน่ถ้าหากเธอบุกเข้าไปหาเขาในตอนที่อารมณ์ของอีกฝ่ายยังไม่ปกติดี แต่ด้วยสัญชาตญาณของวิชาชีพ มันยากเหลือเกินที่จะให้เธอทนดูโดยไม่ทำอะไร 

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ดารินเลิกคิ้วสงสัยพลางเดินตรงมาที่ประตู กลอนประตูถูกใส่อยู่คนข้างนอกจึงเข้ามาไม่ได้ หญิงสาวจึงเงี่ยหูฟังว่าใครเป็นคนมาเคาะประตูรัวๆ เช่นนี้ 

“คุณดารินคะ เปิดประตูให้ป้าหน่อยค่ะ” เสียงหญิงวัยกลางคนมาพร้อมกับเสียงเคาะประตูอีกระลอก ดารินจึงเอื้อมไปเปิดประตูให้เมื่อวางใจว่าเป็นแม่บ้านที่มาเคาะ 

“มีอะไรรึเปล่าคะป้า”  

“เมื่อกี้คุณได้ยินคุณหรัณย์อาละวาดใช่ไหมคะ ที่ข้อมือคุณหรัณย์ถูกเศษแจกันบาดเลือดไหลไม่หยุด ป้ากลัวเค้าจะเป็นอะไร คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายก็ไม่อยู่ ป้าไม่รู้จะพึ่งใครแล้วค่ะ คุณเป็นพยาบาลป้ารบกวนคุณไปดูแผลให้คุณหรัณย์หน่อยได้ไหมคะ” ป้าแม่บ้านพูดด้วยความร้อนรนแสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยอย่างไม่ปกปิด ดารินก็อยากจะทำเช่นนั้นเหมือนกัน แต่ถ้าหากโดนอาละวาดขึ้นมาเธอจะทำอย่างไร 

“ป้าขอร้องนะคะ ป้าเห็นว่าแผลมันลึกมาก ป้าเห็นในข่าวถ้าถูกเส้นเลือดใหญ่นี่ถึงตายเลยนะคะ” มือชราตามวัยเอื้อมมากุมมือของดารินเอาไว้อย่างอ้อนวอน

“ก็ได้ค่ะป้า” สุดท้ายดารินก็ยอมใจอ่อน อย่างน้อยๆ เธอก็เคยเจอผู้ป่วยที่คลุ้มคลั่งมาบ้าง หวังว่าคราวนี้จะรับมือไหว แต่หญิงสาวจะรู้หรือไม่ว่าทันทีที่ย่างกรายเข้าไปภายในห้องของคนไร้สติมันมีอันตรายอะไรรออยู่บ้าง 

ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป