สะใภ้ขัดดอก(จบบริบูรณ์)

โดย: กนกรส มาศอุไร  ชมผลงานอื่นๆของนักเขียนท่านนี้

ตอนที่ 11 : Ep11 : สัญญาฉบับรัก

ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป

ตอน...สัญญาฉบับรัก

สะใภ้ขัดดอก กนกรส www.mebmarket.com น่านพยัคฆ์ มีปมอดีตอันแสนเจ็บปวด เขาจึงหันหลังให้กับความรักอย่างไร้เยื้อใย จวบจนกระทั่งได้เจอกับดอกเบี้ยถูกใจ แม่เนื้อหอมคนงาม แม่นางฟ...

 

“คุณลุงนี่ร่างกายฟื้นตัวเร็วมากเลยนะครับ ผมว่าอีกไม่น่าเกินสองเดือน  คุณลุงจะต้องลุกขึ้นมาเดินป้อได้แล้วล่ะครับเนี่ย ยิ่งขยันทำกายภาพบำบัดบ่อยๆ อย่างคุณลุงก็ยิ่งกลับมาเดินได้เร็วขึ้นครับ...” คุณหมอประจำตัวเอ่ยปากชมเปราะ เมื่อเห็นการพัฒนาที่ดีขึ้นของเจ้าของไร่ราชพยัคฆ์ ซึ่งมีศักดิ์เป็นบิดาของเพื่อนร่วมชั้นเรียนทั้งสมัยมัธยมต้นกับมัธยมปลาย แต่ต้องแยกย้ายกันไปเรียน ก็ตอนเมื่อพวกเข้ามหาวิทยาลัยกันนั่นแหละ...

“ขอบใจมากนะหมอสัน ลุงก็ดีใจที่จะได้กลับไปเดินได้อีกครั้ง นั่งๆนอนๆแบบนี้ ไม่ไหวเลยจริงๆ เหมือนคนไร้ประโยชน์ยังไงก็บอกไม่ถูก เมื่อก่อนเคยไปนั่นไปนี่ยังพอช่วยงานในไร่ให้พยัคฆ์มันได้บ้าง พอมานอนอยู่แต่กับบ้านแบบนี้ ลุงอยากจะบ้าตายเสียวันละหลายๆหน บางทีก็เผลอใส่อารมณ์กับพวกเด็กๆก็ยังมีเลยหมอ...” น่านสิงห์ระบายยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเมื่อได้ยินว่าตัวเองจะลุกเดินได้เร็วๆนี้ก็อดดีใจไม่ได้ คนเคยลุกเดินไปไหนมาไหนได้คล่องแคล่ว พอมานอนแบ๊บไม่ต่างจากคนพิการ มันก็อดเบื่อหน่ายขึ้นมาไม่ได้

“เป็นเรื่องปกติครับคุณลุง...” หมอสันติเอ่ยยิ้มๆให้กับบิดาของเพื่อน

“ลุงต้องขอบใจทั้งหมอสันกับหนูโฉมมากๆเลยนะ ลำบากหนูโฉมแย่เลยที่ต้องมาคอยดูแลคนแก่พิการอย่างลุงแบบนี้...” นายใหญ่ของไร่หันใบหน้าวัยใกล้เจ็ดสิบไปทางหญิงสาวเป็นการขอบใจ ถึงจะรู้ถึงจุดประสงค์หลักของหญิงสาวว่าความจริงแล้วโฉมฉายต้องการอะไร แต่ในหน้าที่พยาบาล หญิงสาวก็ทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมไม่มีตกบกพร่องแต่อย่างใดให้ต้องตำหนิกันให้ขุ่นเคืองใจ

เมื่อหญิงสาวได้รับคำชมจากบิดาของชายหนุ่มที่ตัวเองหมายปอง โฉมฉายจึงเปิดปากยิ้มรับด้วยความดีอกดีใจมากเป็นพิเศษ ...

“โฉมเต็มใจค่ะคุณลุง ไม่ได้ลำบากอะไรเลยด้วยซ้ำ ยังไงคุณลุงก็เปรียบเสมือนญาติของโฉมคนหนึ่งเหมือนกัน โฉมถือว่ามาดูแลญาติของตัวเองน่ะคะ เลยไม่ค่อยเหนื่อยอะไรมาก...” โฉมฉายได้ที่รีบจีบปากจีบคอเพิ่มคะแนนให้กับตัวเอง แต่ภายในใจก็อดเสียดายไม่ได้ ถ้าหากน่านสิงห์หายดี เธอก็อดมาไร่นี้ทุกวันนะสิ เพราะถือว่าหน้าที่ของเธอได้เสร็จสิ้นลงแล้ว แล้วเธอจะหาเรื่องมาพบน่านพยัคฆ์ได้บ่อยๆยังไงกันละทีนี้ คิดแล้วก็ให้เจ็บใจนัก อยู่ดีๆก็มีหญิงสาวจากไหนก็ไม่รู้โผล่ขึ้นมาอีกคน ดูเหมือนน่านพยัคฆ์จะให้ความสนใจมากเป็นพิเศษเสียด้วยสิ...

เวลาของเธอก็เหลือสั้นลงทุกที เพราะฉะนั้นเธอต้องรีบลงมือทำอะไรเข้าสักอย่างแล้ว  เพื่อช่วยเบิกทางให้ตัวเองได้เข้านอกออกใน ภายในไร่แห่งนี้ได้ตลอดเวลาโดยไม่ต้องเป็นขี้ปากของชาวบ้าน  แต่จะสำเร็จหรือไม่นั้น โฉมฉายก็ยังหนักใจอยู่ไม่ใช่น้อย เมื่อตลอดเวลาที่ผ่านๆมา  ต่อให้เธอพยายามมากมายแค่ไหน น่านพยัคฆ์ก็ยังคงเฉยชาตอบกลับมาอยู่ดี...

“แล้วนี่ไอ้เสือหายไปไหนเสียล่ะครับคุณลุง ผมขับรถเข้ามาในไร่ ไม่ยักกะเห็นหน้ามันเลย ปกติก็ต้องเข้ามาพร้อมกับผม หรือว่ามีงานด่วนอะไรเข้ามาวันนี้ครับ...” คุณหมอหนุ่มรูปหล่ออารมณ์ดีตามแบบวิชาชีพของตัวเองเอ่ยถามถึงเพื่อนรัก ถึงจะไม่ได้สนิทสนมกันมากมายเพราะความที่ห่างกันไปตอนเข้ามหาวิทยาลัย  แต่เขากับน่านพยัคฆ์ก็ไปมาหาสู่กันอยู่เป็นประจำ บางเวลาและบางโอกาสก็นัดสังสรรค์กันบ้างก็มี...

“หึ...” โฉมฉายระบายเสียงสูงเมื่อนึกถึงน่านพยัคฆ์กับแม่ผู้ช่วยของตัวเอง

“เป็นอะไรไปโฉม ทำไมถึงทำหน้ายังกับถ่ายไม่ออกแบบนั้น พี่มียา เอาไหมพี่จะจัดให้ เราก็เป็นถึงนางพยาบาลไม่น่าจะปล่อยให้ตัวเองท้องผูกได้นะ...” หมอสันติละมือเก็บอุปกรณ์เงยหน้าขึ้นไปมอง เมื่อเห็นใบหน้าสวยบึ้งตึงกระเง้ากระงอดจนเกินงาม ชายหนุ่มถึงกับส่ายหน้าเอือมระอากับนิสัยนี้ของลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง

“ไม่ตลกด้วยนะพี่หมอ วันนี้โฉมอารมณ์ไมดี...”

“อ้อ...นี่พยัคฆ์คงขัดใจอะไรมาล่ะสิท่า...”  สันติไหวไหลเมื่อพอจะรู้นิสัยของโฉมฉาย

“อยู่บ้านเขานั่นแหละหมอ เมื่อเช้าเขามาดูลุงแล้วก็กลับไป คงไม่ได้มีงานด่วนอะไร แต่มีเรื่องด่วนสำคัญเสียมากกว่า...” น่านสิงห์เป็นคนตอบไม่ได้ถือสากับท่าทางของพยาบาลส่วนตัว ก่อนจะเอนตัวลงนอนโดยมีมือใหญ่ของคุณหมอช่วยประคองไว้อีกแรง

“งั้นผมต้องขอตัวก่อนก็แล้วกันนะครับ ว่าจะเลยไปหาพยัคฆ์มันเสียหน่อย มีเรื่องอยากจะคุยกับมันด้วย...” คุณหมอหนุ่มบอกกล่าวพร้อมกับขออนุญาต

“ตามสบายนะหมอ ลุงต้องขอบใจอีกครั้ง...”

“ครับ...ผมลานะครับคุณลุง” นายแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นไหว้บิดาของเพื่อนรักก่อนจะหิ้วกระเป๋าเครื่องมือของตัวเองเดินออกจากห้องไป

“เดี๋ยวสิพี่หมอ จะรีบไปไหนนักหนานะ...” โฉมฉายที่เดินตามออกมาด้วยรีบดึงแขนของพี่ชายเอาไว้ เธอจะขอตามเขาไปด้วยเพราะอยากรู้เรื่องที่พี่ชายจะไปคุยกับน่านพยัคฆ์เหมือนกัน

“แล้วโฉมมีอะไรกับพี่อีก...” คุณหมอสันติเมื่อหยุดเท้าตามแรงดึงของผู้เป็นน้องสาว จึงหันร่างใหญ่ของตัวเองกลับไปมองด้วยสายตาตำหนิ

“กับพี่หมอโฉมไม่มี  แต่กับพี่พยัคฆ์โฉมมี...”

“มีอะไรกับพยัคฆ์มันอีกล่ะ เขาไม่เอาแล้วเรายังจะตามตื้อเขาอีกทำไม พี่ไม่เข้าใจเราเลยโฉมฉาย หัดมียางเสียบ้างหน้าน่ะ พี่ละอายใจแทนเธอจริงๆบอกตามตรง...” คุณหมอหนุ่มสุดจะทนกับพฤติกรรมตามล่าผู้ชายที่เขาไม่คิดจะหันมาเหลียวแลของน้องสาวตัวเอง

“พี่หมอก็รู้ว่าโฉมทำไม่ได้ โฉมรักพี่พยัคฆ์และก็รักมานานแล้วด้วย” โฉมฉายแทบจะลมออกหู แต่ก็ยับยั่งเอาไว้เพราะเธอต้องการใช้ให้พี่หมอช่วยพาเธอไปหาพยัคฆ์

“แต่พยัคฆ์มันไม่ได้รักเธอ”  สันติต้องการย้ำให้น้องสาวยอมรับความจริงเสียบ้าง ไม่ใช่หลับหูหลับตาตามตื้อเขาไม่เลิกแบบนี้

“แอ๊ะ!พี่หมอจะมาย้ำคำเดิมๆให้โฉมฟังทำไม เขาไม่รักก็ช่างเขา แต่โฉมรัก โฉมก็ต้องทำให้พี่พยัคฆ์หันมารักโฉมให้ได้สักวันนึงนั่นแหละ ไม่เชื่อพี่หมอก็คอยดูเอาแล้วกัน โฉมจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้...”

“งั้นก็ตามใจเธอสิ พี่ก็อยากจะเห็นวันนั้นของเธอเหมือนกัน จะดูสิว่าพยัคฆ์มันจะรักผู้หญิงอย่างเธอได้จริงๆหรือเปล่า...”

“งั้นวันนี้โฉมขอไปด้วยคนนะ...” หญิงสาวแจ้งความประสงค์ของตัวเองให้ผู้เป็นพี่ได้รับรู้ ใบหน้านวลยิ้มประจบ ทำเป็นลืมกับคำพูดเมื่อกี้ของพี่ชาย

“จะตามมาทำไม พี่มีธุระต้องไปคุยกับพยัคฆ์ ธุระสำคัญ ไม่อยากให้คนนอกได้ยิน...” คุณหมอสันติย้ำให้ผู้เป็นน้องสาวได้รู้ เพื่อเป็นการปฏิเสธกรายๆ เขาไม่อยากให้โฉมฉายถลำตัวไปมากกว่าที่เป็น เพราะรู้จักน่านพยัคฆ์ดี หากไม่มีใจให้ก็ไม่คิดจะให้ความหวังกับสาวคนใด และนี่ก็เป็นสิ่งที่เขายกย่องไอ้เพื่อนคนนี้ ไม่เคยหลอกกินฟรีใคร หากไม่ก็คือไม่ สาวๆหลายคนถึงต้องพบเจอกับความผิดหวังไปตามๆกัน...

“นั่นแหละ...โฉมจะไปด้วย เพราะโฉมเป็นน้องสาวของพี่หมอ ไม่ใช่คนนอกเสียหน่อย” โฉมฉายยังคงดึงดันรบเร้าจะตามไปด้วย ก็เธออยากอยู่ใกล้ๆกับน่านพยัคฆ์นี่ ปล่อยให้ไปอยู่ใกล้กับแม่ผู้หญิงคนนั้นตั้งนานแล้ว ไม่รู้ป่านนี้สองคนนั่นไปสานสัมพันธ์ถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้...

“พอเถอะโฉม...จบงานนี้ก็กลับบ้านเราไปซะ อย่าทำตัวให้เขาได้มาดูถูกเราได้อีก พี่บอกตามตรงว่าอายแทนเรามาก ทุกวันนี้พ่อกับแม่เราเขาก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ตรงไหนแล้ว มีลูกสาวที่เอาแต่วิ่งไล่จับผู้ชายแบบเธอ...” ผู้เป็นพี่อดเตือนผู้เป็นน้องไม่ได้

เช่นนั้นแล้ว นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่โฉมฉายพยายามยกตังเองเพื่อเข้าใกล้กับน่านพยัคฆ์ เขาเห็นจนชิน และก็ได้แต่คอยเตือนอยู่ห่างๆ ถึงจะไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ แต่เขาก็ไม่ต้องการจะเห็นญาติของตัวเองต้องมาเสียใจภายหลังเหมือนกัน ในเมื่อเขารู้ผลลัพธ์ของเรื่องนี้เป็นอย่างดีว่าจะลงเอยแบบไหน ก็คงไม่พ้นโฉมฉายต้องมาคร่ำครวญเสียน้ำตาเพราะถูกน่านพยัคฆ์ปฏิเสธซ้ำๆซากๆเหมือนครั้งที่ผ่านมา...

“พี่ขอเตือนเธอนะโฉม ถ้าไม่ฟังกันก็จะเลิกเตือน...ตัดใจจากพยัคฆ์มันซะ มันก็แสดงออกโต้งๆว่ามันไม่เอาเธอมาแต่ไหนแต่ไรแล้วไม่ใช่หรือไง ถ้าไม่อยากเจ็บปวดไปมากกว่านี้ ก็ออกมาจากชีวิตพยัคฆ์มันได้แล้ว...” ว่าจบคุณหมอผู้มีอารมณ์ดีก็สะบัดแขนออกจากการจับกุมของน้องสาว หันหลังเดินจากมา ไม่อยากทนฟังเสียงกรีดร้องเหมือนเปรตขอส่วนบุญจากน้องสาวของตัวเอง...

 

*********************

 

 

 

 

 

 

 นิดาแทบจะน้ำตาร่วงเผาะเมื่ออ่านสัญญาในมือจบ เอกสารที่น่านพยัคฆ์ยัดเหยียดใส่มือเธอเพื่อให้เธออ่าน หลังจากเขาฉุดกระชากบังคับให้เธอเข้ามายังห้องทำงานของเขาได้สำเร็จ ตอนแรกเธอได้แต่หวาดหวั่น กลัวว่าเขาจะข่มแหงรังแกเธอเหมือนเมื่อตอนเช้านี้อีก แต่พอได้เข้ามาถึงในห้อง เธอจึงรู้สึกเบาใจโล่งใจ เมื่อมันเป็นห้องทำงาน ไม่ใช่ห้องนอนอย่างที่ใจเธอหวาดกลัวไว้แต่แรก แต่ก็ไม่พ้นโดนเขาเอาเปรียบเล็กๆน้อยๆโดยการถูกเขาหอมแก้มซ้ายแก้มขวาให้ได้เจ็บใจอีกเช่นเคย...

น่านพยัคฆ์พูดถูก เขามีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง แม้กระทั่งชีวิตและลมหายใจ ในฐานะเจ้าหนี้รายสำคัญของวนาสินธ์ เธอไม่คิดเลยว่าจะมาเจอจุดใต้ตำตอเข้าให้เช่นนี้ได้ ยิ่งหนีกลับยิ่งได้พบเจอ ดูๆแล้วมันก็มีค่าไม่ต่างกับที่เธอวิ่งมาติดกรงดักของเขาเสียเอง...

“คุณรู้เรื่องนี้แต่แรกแล้ว ว่าฉันเป็นใคร...” นิดาละใบหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อ เธอรู้สึกน้อยใจน่านพยัคฆ์ ทั้งหมดที่เขาทำกับเธอ นั่นเป็นเพราะเขารู้มาแต่แรกแล้วว่า ถึงยังไงซะเธอก็ต้องถูกใส่พานเพื่อมาถวายขัดดอกใช้หนี้ให้กับเขาอยู่แล้ว เขาจะทำอะไรกับเธอยังไงก็ได้ ยังไงเสียเธอก็ต้องตกเป็นของเขาอยู่วันยังค่ำ ไม่จำเป็นต้องแคร์หรือให้เกียรติกัน เพราะเธอมีสถานะเป็นเพียงลูกหนี้ของเขาเพียงแค่นั้น สถานะที่เธอไม่ได้ต้องการจะเป็นมันเลย...

“รู้สิ ถ้าไม่รู้แล้วพี่จะลงไปเอาตัวหนูนิมาทำไม...” น่านพยัคฆ์ตอบรับเสียงเคร่ง

“แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกกับฉันแต่แรกว่าคุณเป็นเจ้าหนี้ที่ยื่นข้อเสนอบ้าๆนั้นกับคุณลุงชาติชาย ทำไมคุณถึงว่าจ้างให้ฉันมาเป็นคนคอยดูแลพ่อของคุณแทนเสียล่ะ หรือคุณยังสนุกกับการปั่นหัวฉันไม่พอ ยังอยากจะเล่นสนุกโดยการว่าจ้างให้ฉันมาเป็นทาสในไร่ของคุณอีกอย่างงั้นเหรอคะ...” นิดาต้องฝืนข่มไม่ให้เสียงที่เปล่งออกไปสั่นเทา เธออยากจะปฏิเสธ ไม่รับข้อเสนอบ้าๆนี้ แต่เมื่อหวนนึกถึงข้าวแดงแกงร้อน ที่คุณลุงชาติชายได้เลี้ยงดูเธอมา ตั้งแต่เธอขาดเสาหลักทั้งสองท่านไป เธอจึงไม่อาจปฏิเสธออกไปอยากที่ใจปารถนาได้

“หนูนิคิดว่านี่เป็นความคิดของฉันแต่แรกงั้นเหรอ...” น่านพยัคฆ์ทอดเสียงต่ำถาม

“แล้วไอ้สัญญาที่เธอว่ามันบ้านั่น มันก็เป็นความคิดของพ่อฉันเพียงคนเดียว ใช่ว่าฉันจะมีความเห็นตรงกับพ่อเสียเมื่อไหร่ล่ะ...” ร่างใหญ่ยกมือขึ้นกอดอกด้วยท่าทางสบายๆก่อนจะพิงร่างลงไปกับพนักเก้าอี้ทำงาน สายตาสีสนิมเหล็กจับจ้องมองใบหน้าหวานเขม็ง

ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เขาก็ไม่คิดจะปิดบังอะไรนิดาอีกต่อไป และนี่อาจจะเป็นหนทางเดียวที่เขาจะใช้มันฉุดรั้งไม่ให้นิดาหนีเขาออกไปจากไร่แห่งนี้ได้อีก  เขาเชื่อ นิดาไม่มีทางปฏิเสธสัญญาฉบับนี้ได้แน่  หากเธอเป็นคนกตัญญูพอ คงไม่ปล่อยให้ครอบครัวที่ให้การเลี้ยงดูเธอมาต้องตกระกำลำบากหากว่าถูกเขายึดทรัพย์สิน

 เขาเองก็พอจะดูนิสัยในด้านนี้ของหญิงสาวออกอยู่เหมือนกัน เธอเป็นคนหัวอ่อน ขี้สงสาร และสำคัญไปกว่านั้น เขาต้องการนิดาเพียงคนเดียวหากเป็นสุดาพรรณเขาก็ไม่เอา...

“แล้วทำไมคุณถึงไม่ปฏิเสธพ่อคุณไป  ถ้าคุณไม่ได้เห็นด้วยกับเรื่องนี้ตั้งแต่ทีแรก  เท่าที่ฉันเห็นคุณตอบโต้กับพ่อของคุณเมื่อสักครู่ ฉันก็ไม่เห็นว่าคุณจะกลัวอะไรท่านนักหนาเลยนี่คะ...” นิดาถามขึ้นด้วยความรู้สึกปลาบแปล๊บตรงหัวใจ ถ้าเขาไม่เห็นด้วยเพราะกลัวจะมีเมียต่ำต้อยเช่นเธอ ทำไมเขาถึงไม่ปฏิเสธพ่อของเขาไปตั้งแต่ทีแรก เขาปล่อยให้เรื่องราวมันเลยเถิดบานปลายมาเช่นนี้ทำไม หรือเขาต้องการแค่หาที่ระบายความใคร่ เลยไม่คิดจะปฏิเสธเธอตั้งแต่ทีแรกกันนะ...

หึ...เธอคงเป็นได้แค่ที่ระบายความอยากยามเขาต้องการปลดปล่อยสินะ เรื่องอะไรเขาต้องลดตัวมายกย่องเชิดชูผู้หญิงที่มีแต่ตัวไร้ซึ่งศักดินาเช่นเธอกันด้วยเล่า นี่เธอยังจะกล้าหวังลมๆแล้งๆให้เขามาเชิดชูผู้หญิงที่มีแต่ตัวเช่นเธอ ออกหน้าออกตาอีกอย่างงั้นเหรอนิดา มันเป็นความคิดที่บ้าบอสิ้นดี มองดูก็รู้ เขาไม่ได้ต้องการจะแต่งงานกับเธอมาตั้งแต่ทีแรกแล้วนี่นา...

“แล้วคิดหรือว่าคนอย่างพี่จะยอมลงให้ใครง่ายๆ แต่พ่อไม่ฟังพี่ต่างหากล่ะ...”  น่านพยัคฆ์ย้อนเสียงเข้มเป็นการกลบเกลื่อนความอายเสียมากกว่า จะให้นิดารู้ได้ยังไง ก็เพราะเขาเห็นรูปถ่ายของเธอในลิ้นชักโต๊ะทำงานของพ่อเขา  จึงทำให้เขาเปลี่ยนใจ วิ่งแล่นลงไปหาเธอถึงกรุงเทพฯ

ใช่...เขายอมรับ ในช่วงเวลานั้นเขาไม่ได้เห็นด้วยกับความคิดบ้าๆนี้ของพ่อตัวเองเลยด้วยซ้ำ จำได้ว่าเขาพึ่งสั่งเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์รุ่นใหม่เข้าบ้านแทนของเก่าที่เขาอาละวาดเสียพังย่อยยับไม่เหลือชิ้นดี...

“หรือคะ...” นิดาหลุดเสียงว่าเข้าใจใบหน้างามก้มลงมองมือตัวเอง เมื่อกระแสบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้น เธอรู้สึกสะเทือนใจกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของชายหนุ่ม

นิดาต้องกัดริมฝีปากบังคับความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้ เมื่อเธอรับรู้...น่านพยัคฆ์เองก็มีความคิด ไม่ได้ต้องการอยากจะแต่งงานกับเธอเหมือนกัน เธอเองก็ไม่ได้นึกแปลกใจอะไรมากมายนักหรอก เธอมีฐานะเป็นเพียงสาวใช้ในบ้านวนาสินธ์ ใช่จะมีฐานะเท่าเทียมกันกับเขาเสียเมื่อไหร่ หากที่ทำให้เธอนึกแปลกใจยิ่งกว่า ทำไมสัญญาฉบับนี้ ถึงไม่ระบุให้น่านพยัคฆ์แต่งงานกับสุดาพรรณกันเล่า เพราะถึงยังไงสองคนนี้ก็มีฐานะทางสังคมทัดเทียมกันมากกว่าเธออยู่หลายร้อยหลายพันเท่านัก...

“ถ้าเปลี่ยนเป็นคุณสุดาพรรณ คุณคงจะยอมรับได้มากกว่าสินะคะ” นิดาบีบมือตัวเองเพื่อคอยเตือนสติไม่ให้คิดกับเขาให้มากไปกว่านี้

“กับใครฉันก็ไม่แต่งทั้งนั้นแหละ...ไม่ว่าจะเป็นหนูนิ หรือสุดาพรรณ...”

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดคำพูดของน่านพยัคฆ์ เขาเพียงต้องการอธิบายให้นิดาได้เข้าใจมากขึ้น...

ตอนนั้น...ไม่ว่าพ่อเขาจะบังคับให้แต่งงานกับใครเขาก็ไม่ต้องการจะแต่งงานด้วยทั้งนั้นแหละ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ใจของเขามันไม่ได้คิดปฏิเสธพ่อเหมือนแต่ก่อนนี้อีกแล้ว เขาเต็มใจยิ่งกว่าเต็มใจที่จะแต่งงานตามใจทั้งพ่อและตามใจตัวเขาเองอีกด้วย ในเมื่อเจ้าสาวที่กลายเป็นภรรยาของเขาอย่างสมบูรณ์ เป็นผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้และต้องเป็นเธอคนนี้คนเดียวเท่านั้นด้วยเขาถึงจะยอมแต่ง...

“ว่าไงไอ้เสือร้าย...อ้าว...นี่เราเข้ามารบกวนอะไรนายหรือเปล่าวะถ้านายมีแขกงั้นเรารอข้างนอกก่อนก็ได้นะ..” คุณหมอหนุ่มรูปหล่อ ชะงักเท้านิดหนึ่งเมื่อเขาเปิดประตูห้องทำงานของเพื่อนเข้ามา ก็เห็นเพื่อนของเขากำลังมีแขกนั่งอยู่ในห้องด้วยอีกคน

“เข้ามาเถอะหมอ คนนี้ไม่ใช่แขก...” น่านพยัคฆ์โบกมือเรียกเพื่อนให้เข้ามา

“ว่าแต่นายมีอะไรหรือเปล่าไอ้หมอ หรือว่าพ่อเราเป็นอะไรขึ้นมาอีก...” น่านพยัคฆ์ถึงกับร้อนรนขึ้นมาเมื่อนึกไปถึงบิดา หรืออาการของท่านไม่ดีขึ้นตามสายตาที่เขาเห็น แต่ดูเหมือนท่านก็ปกติดีทุกอย่างแล้วไม่ใช่หรือไง

“เปล่าๆ พ่อสิงห์อาการดีขึ้นมากแล้ว นายไม่ต้องกังวลอะไรไปหรอกนะ แต่ว่า...” คุณหมอสันติถึงกับตะลึงงันเมื่อเขานั่งลงใกล้ๆกับร่างบอบบาง แต่กลิ่นหอมของเจ้าหล่อนดึงดูดเขาให้หันใบหน้าไปมอง เพียงแค่หันไปมอง โลกทั้งโลกของเขาก็แทบหยุดหมุนแบบฉับพลันทันด่วน...

“นางฟ้า!...” คุณหมอผู้มีอารมณ์ดีอยู่เป็นนิจต้องยกนิ้วมือขึ้นขยี้ตาตัวเอง เมื่อเห็นหญิงสาวด้านข้างมีความงดงามไม่ต่างจากนางฟ้าเลยแม้แต่น้อยหรือจะพูดให้ถูก เธอผู้นี้สวยกว่านางฟ้าเสียด้วยซ้ำไป

พอเห็นเพื่อนมีปฏิกิริยาแปลกไป ยามเมื่อได้ยนโฉมของเมียรัก น่านพยัคฆ์ก็หน้าตึงขึ้นมา ปากหยักหนาต้องร้องลั่น เป็นการกั้นกลาง ไม่ให้ไอ้หมอเพื่อนรักมันคิดอะไรเกินเลยกับแม่เมียขัดดอกของเขา...

“เฮ้ย!ไอ้หมอสัน...นี่มันคนโว้ยไม่ใช่นางฟ้า ให้มันน้อยๆหน่อยวะเพื่อน...” น่านพยัคฆ์ถึงกับหน้าตึงขึ้นมา รู้สึกหงุดหงิดตรงหัวใจแปลกๆ เมื่อเพื่อนของเขากำลังใช้สายตาตี๋ๆของมัน สำรวจมองแม่เมียตัวหอมของเขาด้วยสายตาหวานหยดย้อย ผู้ชายด้วยกันมันดูกันออก ไอ้หมอสันติมันคิดจะตีท้ายครัวบ้านเขาเสียให้แล้วไหมล่ะ...

“สวัสดีครับนางฟ้า ผมชื่อสันตินะครับ เป็นเพื่อนกับไอ้เสือหน้าโหดนี้และก็เป็นหมอประจำตัวของคุณลุงน่านสิงห์ด้วยครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณเอ่อ...”

“สวัสดีค่ะ...นิดาค่ะ จะเรียกว่านิก็ได้นะคะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ...” นิดายกมือขึ้นพนมไหว้สวยงาม ส่งยิ้มรับไมตรีจากคุณหมอหนุ่ม เชิดใบหน้าขึ้นท้าทายสายตาดุๆของคนตรงหน้าอย่างไม่กลังเกรง

 “ไอ้หมอสัน...” น่านพยัคฆ์ส่งเสียงเข้มเรียกเพื่อนรัก เมื่อเขาปรามแม่เมียตัวหอมไม่สำเร็จ เขาเลยต้องหันมาจัดการกับไอ้คนจะตีท้ายครัวบ้ายของเขาแทน

“อะไรของนายนักหนาวะไอ้พยัคฆ์  นายไม่เห็นหรือไงว่าคนเขากำลังคุยกัน นั่งหุบปากไปสักครู่ก่อน ขอเราทำความรู้จักกับนางฟ้าแป๊บนึง...” หมอสันติเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน เขาหันหน้าไปยังไอ้เพื่อนรักพร้อมกับส่งสายตาว่าเขารำคาญไปให้

ผู้หญิงอะไรสวยเป็นบ้า เพียงแค่เห็นแวบแรก ใจมันบอกเลย ว่าเธอคนนี้แหละคือคนที่เขารอคอยมาแสนนาน...

“ให้มันน้อยๆหน่อยนะไอ้หมอ คนนี้กูห้าม...” ปกติน่านพยัคฆ์จะไม่พูดจาห่ามๆกับหมอสัน เพราะไม่ได้สนิทเหมือนกับ พีรยุทธ์หรือวรสิทธิ์ และถือว่ามีอาชีพเป็นถึงคุณหมอ เขาจึงพูดจาสุภาพตอบไปเสมอ แต่นี่มันกำลังจะมาตีท้ายครัวบ้านเขา คงจะสุภาพกับมันต่อไปไม่ได้อีกแล้ว น่านพยัคฆ์จึงหลุดคำหยาบเมื่อใจเขารู้สึกหึงหวงขึ้นมาอย่างลืมตัว...

“ทำไมถึงไม่ได้ หรือว่าคนนี่จะเป็น...”

“เป็นคนของไร่กูเอง...”

“งั้นก็จีบได้...”   สันติอยากยั่วอารมณ์เพื่อน ถึงตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าสาวงามคนนี้เป็นใครมาจากไหน แต่ก็ขอจองเอาไว้ก่อนก็แล้วกันนะ

“อย่ามาหน้าหม้อกับคนของไร่ข้า ไม่งั้นข้าจะไปพังโรงพยาบาลของพ่อเอ็ง...” น่านพยัคฆ์กัดฟันขู่ เมื่อนิดาทำเชิดหน้าไม่สนใจเขา เอาแต่ส่งยิ้มไปให้ไอ้หมอหน้าตี๋ จนต่อมอาการหึงหวงของเขามันกำเริบมากขึ้นทุกที จนอยากจะลุกขึ้นแตะปากไอ้หมอสักปาบให้หายหมั่นไส้

“ก็เอาสิ...เราไม่ห้าม อยากพังก็ไปพังเลย เพราะนั่นเป็นโรงพยาบาลพ่อ ไม่ใช่ของเราสักหน่อย...”

“ไอ้นี่มันวอนซะแล้ว...”  น่านพยัคฆ์ฮึกฮัดขัดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ยิ่งเห็นแม่เมียตัวน้อยเอาแต่หันไปพูดคุยกับไอ้หมอสัน ใจเขาก็ยิ่งเดือดปุดๆขึ้นมาทุกที

“ว่าแต่คุณนิมาทำงานในไร่นายพยัคฆ์นี่นานหรือยังครับ ผมไม่เคยเห็นคุณเลย มาที่นี่ก็ตั้งหลายครั้งแล้ว แปลกจริง ทำไมถึงไม่เห็นคุณนิเลย...” คุณหมออารมณ์ดีไม่ได้สนใจจะฟังเพื่อนเลยสักคำเดียว เขายังคงตั้งหน้าตั้งตาสานสัมพันธวไมตรีกับหญิงสาวต่อไปเรื่อยๆ

ผู้หญิงอะไรถูกใจเขาเป็นบ้า...

“เอ่อคือว่านิ...” นิดากำลังจะพูดว่าเธอพึ่งมาทำงานในไร่แต่ก็โดนน่านพยัคฆ์ชิงพูดตัดหน้าขึ้นเสียก่อน

“เราพึ่งรับหนูนิมาทำงาน ว่าจะให้ไปดูแลพ่อแทนโฉมฉาย นายคงไม่ว่าอะไรนะ ถ้าเราจะให้หนูนิทำหน้าที่แทนน้องสาวของนาย...” เมื่อดึงสติตัวเองกลับมาได้พอสมควร น่านพยัคฆ์จึงลดคำหยาบเวลาคุยกับเพื่อน ก่อนจะบอกถึงจุดประสงค์ของตัวเองออกไปให้เพื่อนได้รับรู้เสียเลย เขาเองก็รู้สึกรำคาญโฉมฉายอยู่มากเหมือนกัน  เธอชอบมาตามตื้อเขาอยู่ทุกวี่ทุกวัน ทั้งๆที่เขาก็แสดงออกอย่างชัดเจน เขาคิดกับเธอได้เพียงแค่น้องสาว ไม่อาจคิดไปเป็นอย่างอื่นได้

“เราจะไปว่าอะไรนายได้ล่ะ เอาเป็นว่าเราเข้าใจนายดีก็แล้วกันนะ แต่ก็ ต้องขอโทษนายอยู่เหมือนกัน  ถ้าน้องสาวเรามาทำอะไรให้นายเดือดเนื้อร้อนใจ  นายก็รู้ว่าเราขัดคุณป้าได้เสียที่ไหน ก็เลยจำใจต้องส่งยายโฉมมาดูแลคุณลุงสิงห์แทนนางพยาบาลคนอื่น...” คุณหมอสันติพยักหน้าเข้าใจ เขาเองก็อยากให้โฉมฉายอยู่ไกลๆกับน่านพยัคฆ์ เขากลัวน่านพยัคฆ์จะรำคาญเอาได้ เพราะเขาเองก็รู้จักนิสัยใจคอของน้องสาวตัวเองว่ามีนิสัยเอาแต่ใจเช่นไร

นิดาไม่ได้พูดอะไร ได้แต่แอบน้อยใจอยู่ลึกๆ น่านพยัคฆ์คงไม่อยากให้ใครรู้ แท้ที่จริงแล้วเธอมาที่ไร่นี้ในฐานะอะไรกันแน่...

“เออ...วันนี้เราเอาบัตรเลี้ยงรุ่นมาให้ พอดีเจอกับอาจารย์มนัสเมื่อวันก่อนที่โรงพยาบาล ท่านเลยฝากมาให้แกด้วยนะ...” เมื่อนึกขึ้นได้คุณหมอสันติจึงล่วงมือไปหยิบการ์ดเชิญยื่นส่งไปให้น่านพยัคฆ์สามใบ

“ส่วนอีกสองใบเราฝากนายเอาไปให้นายพีกับนายสิทธิ์มันด้วยก็แล้วกัน ช่วงนี้คนไข้เยอะเหลือเกิน กลัวจะเอาไปให้สองคนมันไม่ทันงาน...”

“อืม...ได้สิ เดี๋ยวจะโทรไปบอกไอ้สิทธิ์มันไว้ก่อน รายนั้นงานมันชอบรัดตัวถ้าว่างมันก็ไม่ฮันนีมูลกับเมียมันตลอด ต้องจองตัวมันเอาไว้ก่อนล่วงหน้าหลายๆวัน”

“ปีนี้นายต้องไปให้ได้เลยนะห้ามเบี้ยวอีกเด็ดขาด เพราะอาจารย์มนัสแกจะปลดเกษียนปีนี้แล้ว เพื่อนๆทุกคนเลยอยากให้ปีนี้พวกเราไปรวมตัวกันให้ครบหมดทุกคนโดยเฉพาะนายไอ้ตัวปัญหาประจำห้อง ห้ามพลาดเด็ดขาด...”

 เมื่อนึกย้อนไปตอนเรียนมัธยมต้นและมัธยมปลาย ก็ทำให้สองหนุ่มหลุดยิ้มออกมาทุกที เพราะแต่ละคนล้วนเป็นตัวแสบๆประจำโรงเรียนกันใช่ย่อย แบบไม่มีใครน้อยหน้าใครเลยสักคนเดียว โดยเฉพาะน่านพยัคฆ์ที่มีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนต่างโรงเรียนไม่เว้นแต่ละวัน จนอาจารย์มนัสอาจารย์ฝ่ายปกครองต้องหัวหมุนคอยวิ่งเคลียร์วีรกรรมของลูกศิษย์ลิงทโมนแทบจะทุกวี่ทุกวันก็ว่าได้...

“เออ...รับรองปีนี้เราไม่พลาดแน่ ว่าแต่นายเถอะ ปีนี้จะควงใครไปงานอีกวะ ได้ข่าวว่าคนควงไม่ซ้ำหน้าเลยนี่หว่า... ” น่านพยัคฆ์จงใจพูดตัดคะแนนเพื่อนตัวแสบให้นิดาได้ยิน

“คิดว่าจะขอยืมสาวงามแถวๆไร่นายนี่ล่ะ ควงไป...”  คุณหมอสันติหันไปหาหญิงสาวข้างกาย ไม่ได้เต้นไปตามคำใส่ร้ายของเพื่อนรัก เมื่อพอจะมองกันออก ไอ้หมอนี้มันกำลังหวงก้างเอาไว้กินเสียเองล่ะสิไม่ว่า ก็นิดาเล่นสวยไม่ต่างกับนางฟ้าเสียอย่างเนี่ย ใครเห็นใครก็ต้องชอบเป็นเรื่องธรรมดา...

“คาดว่าจะไม่ได้ เพราะคนนี้ต้องอยู่เฝ้าพ่อสิงห์ เราไม่อนุญาตให้ไปไหนมาไหนตามอำเภอใจ...”   น่านพยัคฆ์คัดค้านเสียงแข็ง

“น่าเสียดายจัง...แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราไปขอกับพ่อของนายแทนก็ได้ ไม่เห็นจะยากเลย จริงไหมครับคุณนิ...”

“เอ่อ...ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ" นิดาปฏิเสธกรายๆ

“ว่าแต่เช้านี้มีอะไรเลี้ยงเราบ้างวะ รู้สึกท้องไส้มันร้องประท้วงยังไงแล้วก็ไม่รู้สิ นี่เราอุตส่าห์หิ้วท้องมาขอข้าวนายกินสักมื้อเลยนะเนี่ยไอ้คุณพยัคฆ์...”

“กับข้าวเยอะแยะนายจะกินไรล่ะ... สายบัวคงตั้งโต๊ะรอแล้วล่ะป่านนี้ งั้นก็ตามเรามา หิวอยู่เหมือนกัน มัวแต่ตามหา...”  ปรายหางตาน่านพยัคฆ์จงใจมองไปยังร่างที่เอาแต่นั่งนิ่งสงบเป็นการสื่อบอก

“งั้นก็ไปกันเถอะ...” น่านพยัคฆ์ขยับร่างใหญ่ลุกขึ้น พยักหน้าให้เพื่อนลุกตาม ก่อนจะก้าวขาฉวยเอาข้อมือน้อยดึงขึ้นให้เดินตามเขาออกไป น่านพยัคฆ์ไม่ยอมให้นิดาเดินตามหลังเขาหรอก ประเดี๋ยวจะได้เข้าทางไอ้เพื่อนทรยศซะได้ เมียใครใครก็หวงเป็นธรรมดา...

คุณหมอสันก็มองตามข้อมือน้อยตาปริบๆ รู้สึกไม่ชอบมาพากลกับท่าทางดูคล้ายๆกับหวงก้างของไอ้เพื่อนคนนี้ยังไงไม่รู้ แต่ก็เอาเหอะ เรื่องแบบนี้ใครดีใครได้ล่ะวะ...

 

**************************

 

ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป